Je vergeet nooit je eerste. Je eerste keer in een vliegtuig. Je eerste werkdag. Je eerste auto. Je eerste seks. Je eerste Pokémon. Ik koos voor Bulbasaur in Pokémon Blue. Met mijn gras-type Pokémon begon een tocht, een avontuur, die een groot gedeelte van mijn leven in beslag zou nemen. Die toch begon in 1999 en loopt nog steeds.
Ja, ik was dertien toen Pokémon voor het eerst in mijn handen verscheen op de GameBoy. Net hiervoor begon Fox Kids met het uitzenden van de tekenfilms. Een religie was geboren. Elke dag voor het naar school gaan werd de laatste aflevering bekeken om het avontuur van Ash en zijn Pikachu daarna op school uitgebreid te bespreken met de klasgenoten. Pokémon was een hype zoals geen andere, iedereen deed er aan mee, iedereen vond het tof. De kaarten werden gekocht, de game werd gespeeld en door hele technische kabels werden Pokémon van Gameboy naar Gameboy geruild. Een wilde tijd om in te leven kan ik je verzekeren.
Nu, twintig jaar later, is Pokémon nog steeds een franchise die je vaker dan eens per week tegenkomt. Het is haast ongelooflijk hoe goed deze serie in de mindset van de mensheid is gebleven. Bij mensen van mijn leeftijd heeft het altijd een speciale plek gehad, we zijn letterlijk opgegroeid met deze monstertjes. Maar elke nieuwe generatie had zijn nieuwe Pokémon-game én tv-serie of tekenfilm. Twintig jaar aan kinderen (en hun ouders) kennen namen als Pikachu, Squirtle en Charmander. Iets waar we ook heel dankbaar voor naar Pokémon Go mogen kijken. Maar nu, voor het eerst, gooit The Pokémon Company het over een andere boeg. Een live-action Pokémon film. Jawel, met ‘echte’ Pokémon! Na een kwartiertje moest ik het mezelf bekennen. Dit is stiekem enorm tof.
De film neemt je mee naar Ryme City, een stad anders dan alle andere in het Pokémon universum. Hier zijn Pokéballs verboden, mag je je Pokémon niet inzetten in gevechten en leven mensen en hun Pokémon harmonisch met elkaar samen. Het is ook de stad waar hoofdrolspeler Tim arriveert om de spullen van zijn overleden vader op te halen. Hij was werkzaam in de stad als detective. Het duurt niet lang voordat Tim kennismaakt met Pikachu, ingesproken door Ryan Reynolds. Jawel, Pikachu praat! Geen Pika Pika maar dialogen zoals die van jou en mij. Echter, alleen Tim hoort Pikachu praten. Pika blijkt de Pokémon van zijn overleden vader te zijn en is ervan overtuigd dat de dood van de vader in scene is gezet. Er is iets meer aan de hand. Tim, die niets met zijn vader te maken wil hebben, gelooft hier niet zo in. Tot verschillende complotten hun intrede doen, uiteraard.
De kracht van Pokémon: Detective Pikachu zit ‘em duidelijk in een zeer bekend gegeven. Twee personages die elkaar niet mogen moeten samenwerken om een hoger doel te behalen. Het is niets nieuws. Daarnaast is de film zich ook nog flink bewust van de doelgroep, dus weet het alles redelijk simpel te houden. Want kinderen moeten het zo goed begrijpen als de volwassenen, uiteraard. Maar wees gerust, voor de volwassenen is er genoeg te halen. De humor van Ryan Reynolds is soms niet voor de tere kinderzieltjes. Ik heb er op momenten goed om kunnen lachen. Zelfs af zitten vragen of een bepaalde opmerking wel zou kunnen in een film als deze. Niet elke grap is even geslaagd, maar over het algemeen is de humor sterk.
Natuurlijk, we spreken over een Pokémon-film. Wanneer je de franchise niet kent zal er weinig uitleg zijn. Wanneer je, net zoals ik, al twintig jaar met je tenen in het vaarwater van de Pocket Monsters zit, is dit geen probleem. Wel had ik de film vrij snel door. Ik had een idee waar het heen ging en dit bleek dan ook nog eens waar te zijn ook. Dat is jammer, de film had net wat slimmer in elkaar mogen zitten wat mij betreft. Maar toch wist dat de pret niet te drukken. Want eigenlijk is Detective Pikachu de beste verfilming van een videogame. Ooit. Punt. Het durft een bizarre wereld neer te zetten, ons mee te nemen hierin en vele Pokémon op realistische manier te laten zien. En wanneer dan toch die Pokémon-gevechten uitbreken zit je stiekem van binnen toch even te juichen. De film is bijzonder trouw aan de franchise zonder te vergeten hoe belachelijk het eigenlijk is. Waarvoor hulde.
Is Detective Pikachu een briljante film? Nee, totaal niet. Maar nadat ik de film gezien heb kijk ik meteen uit naar een vervolg. Of een overkoepelend universum waarin meer Pokémon-films gemaakt kunnen worden. De eerste stap is gezet en blijkt succesvol te zijn. Ik wil een vervolg. Ik wil een film over Pokémon Rood en Pokémon Blauw, om te zien of de hoofdrolspeler ook voor Bulbasaur kiest. Want niemand vergeet z’n eerste. En deze eerste Pokémon-film zal ik ook nooit meer vergeten. Pika, pika!
