Pokémon. Een concept dat te bizar voor woorden is. Het vangen van kleine (of hele grote) monsters in een balletje om ze te trainen en al vechtend tegen elkaar op te zetten. Dit in een wereld die klaar is om ontdekt te worden. Een concept dat te bizar voor woorden is. Maar een concept dat zo gigantisch goed in elkaar zit dat het drieëntwintig jaar na de release van de eerste game nog net zo sterk is als in het begin. En dan doe je toch iets goed.
Soms brengt het leven stress. Wat moet je doen op je werk om beter te worden? Hoe combineer ik alles met mijn minimale vrije tijd? Welke versie van Pokémon koop ik en met welke Pokémon start ik? Gelukkig maakte Nintendo de keuze dit keer voor mij door Sword naar me te sturen (Shield is de overige versie). De game introduceert een compleet nieuwe regio, het op het Verenigd Koninkrijk-gebaseerde Galar. Het brengt weer een hoop nieuwe Pokémon met zich mee die stuk voor stuk gevangen, bestudeerd en bevochten moeten worden. Maar interessanter; het brengt Pokémon eindelijk naar een tv-console!
Het doel is even simpel als duidelijk. Het uitdagen van de kampioen van Galar is hetgeen waar elke jonge trainer van droomt. Het is je lot, je bestemming, je uitgangspunt. En dat wordt dan ook snel duidelijk gemaakt tijdens het spelen; het is zaak om Leon, de kampioen uit te dagen en te verslaan! Echter, dat klinkt makkelijker dan het is. Je komt daar niet zomaar, de weg daar naartoe is een lange. Je gaat niet alleen flink wat uren door Galar lopen om trainers uit te dagen, Pokémon te vangen en sterker zien te worden. Nee, je mag ondertussen ook nog eens acht Gym Leaders verslaan. Reken maar makkelijk zo’n veertig tot vijftig uur voordat je tegenover Leon staat, dus. Tijdens je reis kom je een hoop leuke personages tegen, waaronder je vriend Hop. Tenminste, niet wanneer je het hem vraagt, hij zal zeggen dat hij je rivaal is. Al lijken zijn daden vaak net wat anders te doen lijken. Het is een beetje de Gary van deze Pokémon. Ook maak je snel kennis met onderzoekster Sonia die een beetje dienst doet als degene die je alle ins en outs over Galar weet te vertellen. Bede is een echte rivaal waar ik niet te veel over kwijt wil, behalve dat ‘ie je niet zomaar los laat. Het is tof dat de personages dit keer minder zwart/wit, of goed/slecht zijn. Er is meer grijs waardoor de personages nu eenmaal interessanter worden. Het brengt een diepgang met zich mee die eerder ontbrak in Pokémon.
Ik ga niet uitleggen hoe de game in elkaar steekt. Ik heb het idee dat dat na bijna vijfentwintig jaar aan Pokémon-games niet meer nodig is. Daarom wil ik het vooral met je hebben over dat wat deze titel nieuw doet, wat hem onderscheid van eerdere delen. En dat kan ik doen met één woord; Dynamaxing. Dat is geen enge ziekte die je oploopt na een leuke avond met een onbekende partner in het wc-hokje van de lokale kroeg, maar een mechanic die ervoor zorgt dat je tijdens een gevecht éénmaal een Pokémon uit je team gigantisch groot kunt maken. Inclusief gigantisch grote schade. Je Pokémon zal drie beurten lang gigantisch blijven waarna hij of zij weer de normale vorm aan zal nemen. Het brengt een laagje dynamische strategie met zich mee. Omdat jij zelf bepaald wanneer en welke Pokémon groot gaat worden. Val je hier snel mee aan, of wacht je om het in te zetten als verdediging wanneer het fout lijkt te gaan? Het is een bijzonder schaakspel tijdens de al intense gevechten. En daar blijft het niet bij, Dynamaxing staat ook centraal in de Wild Area.
In deze omgeving kun je op zoek naar putten waar soms een bijzonder sterke Pokémon in zit in zijn Dynamax of Gigantamax-vorm. Dat brengt een extra nieuwe vorm van het beestje met zich mee. Deze wil je dan ook hebben, maar je gaat er wel voor moeten vechten. Je verslaat ze niet zomaar, dat is een heuse uitdaging. Gelukkig zijn deze gevechten met drie andere via een lokale of online verbinding te doen. Het doet denken aan de Raids uit Pokémon Go!. En ja, dat is bijzonder tof en leuk om te doen. Het brengt iets nieuws naar de serie wat daadwerkelijk een verslavende, leuke factor met zich mee brengt. De gevechten zijn hierdoor veel anders dan normaal en daardoor ook een stuk spannender. Er staat veel op het spel. Buiten deze gevechten om is er ook genoeg te doen in de Wild Area, iets wat sowieso het tofste gedeelte van het spel is wanneer je het mij vraagt. De grote vlaktes vragen om ontdekt te worden, zitten vol met Pokémon (die je daadwerkelijk ziet lopen) en daagt je keer op keer uit om verder te gaan dan de begane paden. Dit is zo’n wereld waar je best in wil verdwalen, waar je jezelf heel lang bezig kunt gaan houden. Waarin je alles wilt ontdekken. Het is alleen jammer dat de graphics hier duidelijk minder sterk zijn dan in de minder open gebieden van het spel en merkte ik vaker dan eens dat de framerate niet constant bleef. De Switch had het er soms maar moeilijk mee. Al ligt dit laatste blijkbaar aan het feit dat de game communiceert met het internet.
Wanneer je in de ‘offline gebieden’ loopt, heb je deze problemen namelijk niet. Hierdoor merk je eigenlijk hoe tof de game is en dat het meerendeel van de nieuwe Pokémon best goed ontworpen is. Het zijn dit keer niet heel veel nieuwe, slechts tachtig. Echter is de kwaliteit van deze tachtig wel hoger dan van vele uit de vorige generaties. Dit zijn Pokémon waar meer aandacht naar uit is gegaan. Hetzelfde met de muziek van het spel. Ik had vaker dan eens het idee dat de muziek me mee wist te nemen naar verre oorden waar spannende avonturen op me te wachten lagen. Ook animeren de Pokémon stuk voor stuk beter dan voorheen. En dat is een pluspunt wat een groot minpunt met zich mee neemt. Hierdoor heeft de ontwikkelaar niet de mogelijkheid gehad om veel van de ‘oude Pokémon’ mee naar de game te nemen. De kwaliteit moest omhoog, de animaties opnieuw, de balans herdacht. En met meer dan achthonderd (bijna negenhonderd) Pokémon werd het te veel van het goede. Daarom zijn er ‘slechts’ vierhonderd te vinden in Sword en Shield. Gotta catch ‘em all is niet meer mogelijk. Bijzonder.
Hoewel ik dit persoonlijk (en het halve internet met mij) enorm jammer vind, snap ik het wel. En het mag dan ook de pret eigenlijk niet echt drukken. Helemaal niet wanneer je je beseft dat je deze game op de Switch speelt. Niet langer is de Pokémon RPG exclusief op een handheld te spelen. Nee, deze kon ik spelen op mijn grote TV, en dat maakte het stiekem toch wel erg bijzonder. Want hoe tof Pokémon Let’s Go! vorig jaar ook was, dit is de overtreffende trap. De Wild Area is een geweldige toevoeging en geeft vrijheid zoals je eerder niet kreeg in een game als deze. Dit in combinatie met raids, toffe nieuwe Pokémon, goede muziek en het Dynamaxen zorgt ervoor dat je minimaal vijftig uur kwijt bent aan dit spel. Misschien zelfs wel het dubbele.
