Cross-overs weten mij persoonlijk altijd goed te bekoren. Ik heb onlangs genoten van Street Fighter X Tekken, en games als Super Smash Bros en Sony All-Stars Battle Royale, waarin verschillende gamewerelden samenkomen. Zeker omdat de games vaak een feest van herkenning zijn, en echt een deel van de gamegeschiedenis. Zo valt er in Super Smash Bros ook van alles te verzamelen en stel je haast je eigen museum van Nintendo-geschiedenis samen. Project X Zone is geen cross-over van de beste Project X-feestjes (sterker nog, de X spreek je uit als cross, niet als de letter), maar wel een cross-over tussen Capcom, SEGA en Namco Bandai. Maar een sterrencast hoeft niet meteen te betekenen dat het een goede game is!
Zo heb je al vrij snel een aantal bekende personages uit de grote fighting-franchises naast elkaar staan. Ken en Ryu uit Street Fighter, Jin en Xiaoyu uit Tekken en Pai en Akira uit Virtua Fighter. Niet dat Project X Zone een fighter is, maar dan kom ik later op. Je vraagt je natuurlijk ook af: hoe komen al die verschillende universums bij elkaar? Nou, dat is al complex, en ik ga het ook niet helemaal uitleggen. Dat zou ik overigens ook nog best lastig vinden omdat het verhaal bijna niet goed te volgen is. Tenminste het gedeelte hoe de werelden bij elkaar zijn gekomen. Reken in ieder geval maar op termen als verschillende werelden , tijdzones die door de war zijn geraakt en andere dimensies. Er is in ieder geval een gemeenschappelijke vijand, en dat is altijd handig.
Maar wat is Project X Zone dan wel? De game is een soort Tactical RPG, en heeft als bekendste genre-genoot Fire Emblem. Toch zijn er nog genoeg verschillen tussen de games en ook in de gameplay. Je ziet, geheel in Fire Emblem-stijl, een raster als speelveld, waarover je jezelf verplaatst. Je kunt maar een beperkt aantal vakjes per beurt vooruitgaan. Maar waar bij Fire Emblem de uitkomst van het gevecht bepaald wordt door onder andere je positie op het slagveld en het wapen wat je in de hand hebt (waarbij er zelfs een soort steen papier schaar-systeem wordt gebruikt), heeft Project X Zone een heel ander systeem. Als je tegen een vijand vecht, krijg je op het touchscreen een aantal aanvallen te zien waaruit je kunt kiezen. Deze aanvallen voer je uit door het invoeren van een simpele toetsencombinatie. Nu lijkt het net alsof de game voor een gedeelte een fighter is, maar dat is (helaas) niet zo. Er komt een heel klein beetje timing bij kijken, maar daar houdt het wel mee op. Niet dat deze stijl vervelend is, want het is makkelijk om onder de knie te krijgen, en het speelt lekker snel weg.
De game neigt dan toch meer richting de RPG kant. En hier komt een interessant dilemma om de hoek kijken. Zoals je het van een RPG verwacht, kun je natuurlijk XP verdienen. Het is echter helemaal aan jou hoe je die XP gebruikt. Als de tegenstander namelijk aan de beurt is, en jou aanvalt, geeft de game je een keuze. Je kunt jezelf licht verdedigen en counteren of wat meer verdedigen, maar niet kunnen counteren. Met beide opties verlies je een klein beetje XP. Maar de game geeft je nog meer keuzes. Je kunt er namelijk ook voor kiezen om jezelf helemaal niet te verdedigen en al je XP te behouden, of je kiest ervoor om juist enorm te verdedigen, maar daarmee ook veel XP in te leveren. Het geeft meer spanning en diepgang aan de game: kies je voor de korte termijn, een zekere winst in het gevecht, of loop je wat meer risico in het gevecht, met de kans dat je meer XP over hebt om je personages te ´levelen´ en beter te maken? Aan jou de keus.
Het ligt ook volledig aan de speler hoe zeer Project X Zone een feest van herkenning is. Een cross-over tussen SEGA, Capcom en Namco klinkt natuurlijk heel leuk, maar zij hebben ook een flink aantal minder bekende games uitgegeven. Natuurlijk, de meeste gamers zullen Ken en Ryu nog wel herkennen. Net als Chris en Jill uit Resident Evil, en Ulala uit Space Channel. Ken die er een ´hadouken´ uitgooit zal bij menig gamer een glimlach op het gezicht toveren. Het scheelt ook nog dat de personages en aanvallen er prachtig uitzien. Maar het grootste gedeelte van de personages (en hun aanvallen) zul je misschien niet herkennen. Grote kans dat namen als Cyberbots, Fighting Vipers en Valkyrie no Boken: Toki no Kagi Densetsu je helemaal niets zeggen? Er zitten flink wat gesprekken in de game. Het merendeel van de opmerkingen is voor iedereen wel te volgen. Maar helaas zal niet alles bekend zijn. Een voorbeeld: Chun-Li uit Street Fighter ken je misschien wel, maar op een bepaald moment wordt er een grapje gemaakt over haar beroep. Dit zal niet bij iedereen bekend zijn, waardoor de grap verloren gaat. En dat is best jammer. Goed nieuws voor de fans: alle stemmen zijn in het Japans!
Project X Zone is een prima tactische RPG: de gameplay is lekker snel, maar je bent ook een hoop gesprekken aan het lezen. Het is jammer dat de gesprekken vaak een beetje slecht te volgen zijn, omdat het verhaal wat vaag is, maar ook omdat je de personages en hun achtergronden misschien niet zult kennen. De keuze hoe je je XP besteedt, aan je verdediging of aan het upgraden van je personage geeft een frisse twist aan de gameplay. Heb je affiniteit met de games die meer succes hebben in Japan, dan is dit een feest van herkenning voor je, heb je dat wat minder, dan blijft er goede gameplay over, maar ook een hoop gelul.
[review pros=”+ Feest der herkenning…
+ Goede gameplay…” cons=”- …mits je affiniteit hebt et de games
– …met veel gelul” score=76]
