Zestien lange jaren geleden kwam ontwikkelaar Double Fine met een grappige platformer op de proppen die op cartoony wijze serieuze materie probeerde aan te snijden. Het werkte dankzij memorabele personages in een goed verhaal in combinatie met tonnen creativiteit en verbeelding. Dit jaar brengt Double Fine eindelijk de sequel waar fans van de cultclassic al jaren naar smachten. Het neemt het fundament van het origineel om daar een opvolger op te bouwen die op alle vlakken als “meer” voelt. Nog meer verbeelding, nog meer creativiteit en nog meer ambitie. Psychonauts 2 is een droom van een sequel.
Double Fine is een studio die een wat woelig pad heeft afgelegd en er op een bepaald punt zelfs bijna het bijltje bij heeft neergelegd, om in 2015 terug richting grotere games te hinten met een erg succesvolle crowdfunding voor Psychonauts 2. Dat voel je ook onmiskenbaar in deze game. Het voelt echt als het resultaat van een getalenteerde groep die na moeilijke jaren eindelijk de mogelijkheden kreeg om de game te brengen die ze graag wilden maken. Je voelt tijdens het spelen gewoon dat dit een game is die Double Fine wilde maken.
Na een korte recap voor nieuwkomers schiet het verhaal meteen uit de startblokken, momenten na VR-sequel The Rhombus of Ruin. Razputin heeft net de leider van de Psychonauts uit de klauwen van amateur chirurg Dr. Loboto gered. Om die laatste zijn beweegredenen te ontdekken duiken Raz en zijn kompanen van de Psychonauts het brein van Loboto binnen om daar te ontdekken dat er een nog groter gevaar achter de dreiging schuilt, namelijk Maligula. Om te weten te komen waarom deze gevaarlijke vijand terug op het toneel gekomen is en om te ontdekken of er een verrader binnen de organisatie zit gaat Raz binnen in de geest van de Psychic 6, de oprichters van de Psychonauts.
Het verhaal dat zich ontplooit is een achtbaanrit vol wendingen waarin Raz te maken krijgt met de foute keuzes van de personages en de gevolgen daarvan op hun psyche. De game snijd weliswaar zware thema’s aan, maar doet dit op een speelse manier die altijd respectvol blijft voelen. Het is een lastig balanceren op een koord om humor en spelplezier te puren uit een game die in essentie rond thema’s als wroeging en geestesziekte draait, maar Double Fine slaagt er meesterlijk in. Los van het verhaal dat ontzettend goed uit de verf komt is Psychonauts 2 vooral ook een erg leuke platformer. Dit is een game die gewoon erg leuk om spelen is, net omdat het uit zware onderwerpen als alcoholisme een erg geslaagde speelse setting haalt om in rond te springen. De actie voelt logischerwijs uiteraard een stuk gestroomlijnder dan de game van zestien jaar geleden, maar het is tegelijk ook een feest van herkenning. Krachten zoals telekinese en levitatie voelen beter aan dan ooit tevoren. Je merkt bijvoorbeeld duidelijk dat we twee generaties aan games verder staan nu aan quality of life verbeteringen. Bij pyrokinese zie je nu netjes het gebied waar je aanval effect gaat hebben en bij de PSI Blast is er een cooldown en hoef je dus niet heel de tijd ammo te zoeken. Dat soort kleine tweaks zorgen samen met de implementatie van een knop om te dodgen voor combat die vlot aanvoelt in gebruik.
Net zoals bij veel games i dit genre zijn er dingen zoals PSI-cards, Nuggets ff Wisdom en Figments of Imagination te verzamelen, maar het wordt enkel als je voor de volle honderd procent gaat ietwat een sleur. Tijdens een normale speelbeurt vind je op natuurlijke wijze al heel wat van die dingen die je vervolgens kan gebruiken om je krachten op te waarderen. Hetzelfde stukje oldschool dat in Psychonauts 2 van de partij is, zijn de eindbazen die de meeste levels afsluiten. Net als bij de reguliere vijanden neem je het hier op tegen onverwerkte trauma’s en angsten, maar daar waar de meeste vijanden best imagnitief uit de hoek komen bestaan eindbazen in Psychonauts 2 vooral uit grote wezens die spul naar je gooien. Voor een game die over bijna de hele lijn zo creatief uit de hoek komt zijn de eindbazen verrassend inspiratieloos. Het is een klein smetje op een game die je voor de rest erg weinig kan aanwrijven. Het is een game die op vijftien uur enorm veel te bieden heeft aan spelers en waarbij elk level totaal verschillend voelt van de andere. Het is een kleurrijke, dromerige wereld die aanzet tot verkennen bevolkt, met fijne personages en tonnen ideeën. Psychonauts 2 is dan ook een game gemaakt voor dromers door dromers, een droom van een sequel.
Psychonauts 2 is een creatieve triomf van ideeën die zwaarmoedige thema’s op een speelse doch respectvolle manier weet aan te pakken. Het is een game vol kleur, humor en plezier die tegelijk ook de nodige diepgang met zich mee weet te brengen. Dat maakt het een sequel die niet enkel voor fans essentieel is, maar voor iedereen met een voorliefde voor uitmuntende games. Ik denk dat ik mijn game van het jaar gevonden heb.
