Ik had het verdomd hard mis, ik geef het toe. Toen deze Ratchet and Clank aangekondigd werd was mijn eerste reactie namelijk eentje van teleurstelling. Ik wil niet opnieuw die eerste game herspelen met mooiere graphics, ik wil een nieuw avontuur. Okay, op dat vlak had ik het dus hard bij het verkeerde eind. Ratchet and Clank is niet de remaster die ik dacht dat het was, het is geen oude wijn in nieuwe zakken maar een heuse remake. De inmiddels al veertien jaar oude en alom geliefde game werd van de grond af herwerkt om netjes aan te sluiten bij de film die dit jaar verschijnt, en ja, uiteraard wil ik dit spelen.
Uiteraard zijn er veranderingen en toegevingen gedaan om de game naadlozer te laten aansluiten bij wat in de nieuwe film gebeurt, maar je moet al een echte purist zijn als je daarover gaat vallen. Zie je, het dingetje is dat Ratchet and Clank zonder twijfel één van de beste games is die de PlayStation 2 voortgebracht heeft, en om die origine zelfs in aangepaste vorm terug zien te ontstaan is best opwindend voor fans. Het helpt ook dat dit ondertussen Insomniac’s elfde game met de Lombax en de kleine robot in de hoofdrol is en je nergens het gevoel van metaalmoeheid in de fundamenten van de reeks aantreft tijdens het spelen. Dit is een game die afgeleverd werd door een team die duidelijk liefde en expertise heeft voor wat hun succesreeks betreft en de fun druipt er bijgevolg dan ook af.
Beginnen doe je uiteraard zoals dat hoort bij een reboot bij het prille begin. We leren onze geliefde Lombax Ratchet opnieuw kennen als een mechanicus op een afgelegen planeet. Een pluizenbol vol dromen van avontuur en het verkennen van het heelal die plots in contact komt met Clank, een defecte kleine robot die een noodlanding achter de rug heeft. Clank werd per ongeluk gefabriceerd in een fabriek die de ene na de andere moordlustige oorlogsbot uitspuwt, en besluit om samen met de sympathieke Ratchet op pad te trekken om het heelal te waarschuwen.
Het avontuur dat zich daaruit ontplooit voert je langs een dozijn erg diverse planeten waar je doet waar de reeks altijd al goed in is geweest: rennen, springen en vooral een heleboel kleurrijke vijanden aan gort knallen met een heerlijk divers arsenaal aan wapentuig. Het wapentuig en de unieke, vaak grappige, mogelijkheden die de guns bieden aan de speler zijn altijd al een sterkhouder van de franchise geweest en dat is hier niet anders. Uiteraard zitten veel van de wapens die in het origineel zaten ook in deze remake, maar ook een mengelmoes aan wapens die de afgelopen jaren in het arsenaal opdoken. Daarnaast zijn er ook enkele gloednieuwe wapens, waarvan vooral de Pixelizer in het oog springt. Beeld je een shotgun in die doet wat de naam beloofd, namelijk de tegenstanders in een boeltje pixels veranderen, inclusief de typerende jaren tachtig arcadekast-geluidjes. Zonder twijfel mijn favoriete nieuwe gun.
Fijn is dat deze remake het leveling systeem van de voorbije games weet te behouden. Door wapens consequent te gebruiken kun je hen steeds sterker maken en uiteindelijk met raritarium, een zeldzaam goedje dat je verzamelt, volledig upgraden. Het resultaat is dat je van elk wapen haast een massavernietigingswapen kunt maken. Dat je een gewone vlammenwerper aan het begin sterker kan maken door het bereik van de vlammen groter te maken, is best leuk. Dat je tegen het einde van de game diezelfde vlammenwerper echter omgevormd hebt tot een totaal nieuw wapen, dat ervoor zorgt dat vijanden exploderen en andere vijanden rond zich meesleuren in hun vurige ondergang, is geniaal. Dat elke gun op een soortgelijke manier up te graden valt zorgt dat je als speler gemotiveerd wordt om steeds tussen je guns te switchen en dat zorgt voor behoorlijk wat variatie in de gameplay.
Naast het rennen en schieten zijn er uiteraard nog andere herkenbare variaties in de gameplay. Iedereen die warme herinneringen heeft aan het origineel herinnert zich uiteraard die segmenten waarin Ratchet met behulp van zijn boots van rail naar rail wist te grinden. Natuurlijk zit dat ook in deze game, en wel spectaculairder dan ooit tevoren. Ook de puzzels met lazers en het racen met hoverboards, zaken die toch deel uit maken van het Ratchet and Clank-DNA, zijn uiteraard van de partij. Wat ook nog steeds deel uitmaakt van het recept zijn de segmenten waarin je een miniatuurversie van Clank bestuurt. Nog steeds zijn dit mijn minst geliefde stukjes gameplay, gewoon omdat het snelle tempo van de game plots tot een abrupte halt komt. De puzzels die je met het robotje dient op te lossen zijn op zich niet slecht, maar het constante backtracken en de gevechten waarbij de zwakke Clank enkel zijn minuscule vuistjes heeft om zich te verdedigen zorgen ervoor dat je maar al te blij bent wanneer je terug met Ratchet aan de bak mag. Clank is een erg leuk personage, maar spelen als hem is dat helaas nog altijd niet. Misschien ligt dat deels aan mij, omdat ik het net iets leuker vind als de hele boel rond mij explodeert en ik het plotse trage tempo van spelen met Clank niet zo trek. Misschien, ik heb het wel vaker mis, zoals toen ik dacht dat dit geen game zou worden waar ik dol op zou kunnen zijn.
Ratchet and Clank is wat je krijgt wanneer een team met tonnen ervaring de game waar alles mee begon liefdevol mag herwerken. Het is een game die aan de ene kant erg vertrouwd aanvoelt, maar gek genoeg ook een zekere frisheid uitstraalt. De gameplay voelt stukken simpeler dan ze eigenlijk is, en ja, dat is een compliment. Je rent en schiet met diverse wapens, springt van hot naar her, vliegt met een jetpack en je denkt er geen seconde over na omdat dit het soort spel is dat een flow heeft. Haalt Clank in zijn stukjes gameplay je daar nog steeds hardnekkig uit? Reken maar van yup, maar laat ons die dan maar omschrijven als de nodige rustpunten in een game die verder als een sneltrein vooruit dendert. Dat ik de game al heel de tijd zit op te hemelen omwille van de sterke gameplay en het niet eens heb over hoe overdonderend mooi de spelwereld er uitziet zegt tenslotte alles wat je moet weten over de game.
