De remakes dan wel re-releases schieten de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond. Waar de stroom aan ‘recyclede’ games eerder nog op flinke kritiek kon rekenen omdat het wel heel makkelijk cashen is voor uitgevers, worden bepaalde titels tegenwoordig juist met enthousiasme onthaald. Wat is er veranderd?
De trend van oude games opnieuw uitbrengen is niet nieuw. Het is iets van alle tijden. Veelal komt het voorbij op momenten dat er op technisch gebied (flinke) stappen vooruit worden gezet. Ten tijde van de originele PlayStation en Nintendo 64 werden er games opnieuw uitgebracht die eerder met tweedimensionale graphics verschenen, op de Xbox 360 en PlayStation 3 konden we oudere titels spelen die voor de gelegenheid voorzien waren van flitsende High Definition-graphics. Allebei met redelijk grote verschillen tussen de originele versies en de remakes. Inmiddels zijn we in een technologisch tijdperk beland waarin wel een duidelijk verschil te zien is tussen bijvoorbeeld 1080p en 4K, maar dat is dan niet genoeg om een volledige remake uit te brengen. Zeker niet nu er consoles als de PS4 Pro en eind dit jaar natuurlijk de Xbox One X bestaan.
Je kunt de remakes die tegenwoordig op veel waardering kunnen rekenen eigenlijk in twee kampen onderverdelen. Ten eerste is daar de eigenlijk klassieke remake. Een game van meerdere jaren oud wordt van de grond af opnieuw opgebouwd waarbij dezelfde gameplay als in het origineel behouden blijft, maar de graphics er stukken beter uitzien. Bijkomend bij dit soort titels is meestal een gevoel van nostalgie voor het origineel, dat misschien wel het grootste aandeel heeft in de liefde die zo’n remake krijgt van de fans. Meest recente en toonaangevende voorbeeld hiervan is de Crash Bandicoot N. Sane Trilogy; een zeer geliefd PlayStation-icoon dat na jaren van afwezigheid eindelijk in een nieuw jasje zijn wederopstanding beleeft.
Het tweede kamp, dat sterk in opkomst is, is eigenlijk alleen van toepassing op de Nintendo Switch. Games, zowel first-, second- als third person exclusives, die voor de Wii U verschenen komen (al dan niet met verbeterde framerate en resolutie) met extra content naar de Switch. Dat de Wii U het minder goed heeft gedaan dan Nintendo had gehoopt en misschien ook wel verwacht, is geen nieuws meer. De Japanners kunnen door de populariteit van de Switch makkelijker het risico nemen om (relatief) populaire Wii U-exclusives met wat extra content te porten, want zo kunnen ze tegen redelijk lage kosten een groter publiek kennis laten maken met games die ze eigenlijk op de Wii U al flink populair hadden willen maken. Anderzijds is het voor Switch-eigenaren die geen Wii U hadden een kans om eerder verschenen toffe titels te spelen (al had wat ons betreft de prijs van dergelijke games wel wat lager mogen liggen) en krijgen Switch-eigenaren die al wél een Wii U hadden de kans om hun favoriete games ook on-the-go te spelen. Ook hierbij weer de kanttekening dat het vanuit Nintendo wel netjes zou zijn om gamers die de Wii U-versie van een titel al bezitten een flinke korting te geven op de Switch-versie.
Deze (zeer bondige) analyse geeft echter nog steeds geen antwoord op wat precies de verandering teweeg heeft gebracht dat remakes tegenwoordig veel positiever ontvangen worden. Of er daadwerkelijk één reden aan ten grondslag ligt, valt ook lastig te zeggen. Waarschijnlijk is het een samenloop van meerdere dingen.
Ten eerste lijkt het erop dat er beter geluisterd wordt naar wat voor remakes willen. Om maar weer even het voorbeeld van Crash Bandicoot aan te halen: veel (wat oudere) gamers denken tussen alle shooters en actiegames van tegenwoordig met weemoed terug aan de fantastische kleurrijke platformgames die voor de PlayStation 1 en 2 verschenen. De buzz rondom een titel als Yooka Laylee is daar nog zo’n voorbeeld van. Een grote groep gamers heeft de leeftijd bereikt waarop nostalgische gevoelens omarmd worden in plaats van ouderwets bevonden.
Heb tweede is de groep mensen die gamet de laatste jaren zo enorm hard gegroeid, dat heel veel mensen heel veel oude, klassieke games nog nooit gespeeld hebben. En mensen zijn natuurlijk lui, dus de stap om daarvoor op zoek te gaan naar een oude console is te groot. Remakes zijn dan natuurlijk ideaal. Zelfde geldt voor gamers met een Nintendo Switch onder hun TV. Zoals gezegd heeft de Wii U ver ondermaats verkocht, maar dat betekent niet dat er slechte games voor het apparaat verschenen zijn. Integendeel zelfs; een groot deel van de Wii U-exclusives was fantastisch. Als je dan ineens voor je Switch een game in de winkel ziet liggen die je een paar jaar geleden al interessant vond maar nooit hebt kunnen spelen, is de keuze natuurlijk snel gemaakt.
Hoewel we het dus eerst met zijn allen massaal geschoten, lijkt het erop dat er toch echt een markt voor remakes (ontstaan) is. Onze verwachting is dan ook dat, met name voor de Switch, het ‘remake-feest’ voorlopig nog wel even door zal gaan. Maar vinden er dat erg? Nee, stiekem niet eens zo…
