Remember Me. Ik herinner mij niet of ik er eerder van had gehoord, maar het heeft mij aangenaam verrast. Hoewel het geen innovatieve game is, geeft het toch genoeg om lekker weg te spelen. Het verhaal speelt zich af in het jaar 2084 waarin het bedrijf Memorize onze herinneringen heeft gedigitaliseerd. Dit geeft ze tegelijkertijd de macht om onze herinneringen te beheren en zelfs te verwijderen. Hiermee forceert Memorize een moreel dilemma aangezien zij zo controle kunnen uitoefenen op onze herinneringen en dus ons leven. Dit is uiteindelijk geëscaleerd in een staat van beleg waarin een soort van rebellengroep, genaamd de Errorists, probeert de normale orde te herstellen.
Dit is wel zo’n beetje mijn meest beknopte en ook meest warrige intro die ik op een game heb gegeven. Laat ik het even wat meer toelichten aangezien het verhaal van deze game een redelijk goede is. Jij bent Nilin, een lekkere chick in een strakke spijkerbroek en helaas een lelijk gezicht. Maar goed, de focus word tijdens de game vooral gericht op haar achterwerk dus het stoort niet al te veel. We bevinden ons in het futuristische Neo-Parijs waar ons geheugen door de corrupte Memorize Corporation is gewist en we tegen onze wil worden vastgehouden. Toch weten we aan de hand van een mysterieus karakter te ontsnappen. Gaandeweg leren we wie deze persoon is en belangrijker, wie we zelf zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=e6T2RZLynt0
Nilin blijkt één van de beste, dan wel niet dè beste memoryhunter van Neo-Parijs. Aan de hand van je schijnbare partner Edge ontdek je wie je bent en wat je moet doen om de Memorize Corporation op haar knieën te brengen. Gelukkig hoef je dit niet alleen maar met je vuisten te doen. Naast alle vechtcombo’s die je aan elkaar kunt rijgen, krijg je ook enkele gaven tot je beschikking. Hier zit wel een afkoelperiode aan vast, die je belet om teveel terug te vallen op deze bijzondere gaven. Het blijft dus een echte beat ‘em up game. Je tegenstanders bestaan voornamelijk uit zogeheten Leapers. Oftewel gemuteerde mensen die volledig zijn doorgedraaid door het absorberen van teveel herinneringen. Daarnaast zal je de nodige eindbazen moeten verslaan, wat vaak iets te makkelijk was, net als het in elkaar meppen van de Leapers. Met één druk op de knop ontwijk je een aanval en daardoor vecht je je simpel een weg door je belagers. Dit was niet echt uitdagend.
Zo nu en dan krijg je de mogelijkheid om de herinneringen van iemand te manipuleren. Deze momenten in de game zijn het vetst. De herinnering die zich dan voordoet kun je heen en terug afspelen. Ondertussen kun je aangegeven objecten verplaatsen, aan of uit zetten en saboteren. Door dit te doen creëer je een ander verloop van de gebeurtenis en kun je zo dus iemand zijn herinnering compleet fucken. Het is overigens niet zo dat je alles wat aangegeven word ook móet manipuleren. Soms is het dus lastig te ontdekken wat je precies moet saboteren om tot je doel te komen. De manier waarop dit is gedaan, is echt subliem. Dit zou voor mij een aparte game mogen zijn en ik geef de ontwikkelaar hier dan ook een groot applaus voor.
Verder ziet de omgeving in Neo-Parijs er fantastisch uit. Het vergt klaarblijkelijk wel het maximum van je console want er zit soms wat lag in het verloop van de game, gelukkig niet storend. Ondanks dat er geen wapens worden gebruikt en het dus even wennen was voor mij, zijn er genoeg mogelijkheden om je tegenstanders volledig tot pulp te slaan. De gameplay voelt dus ook lekker aan. Ze spelen hier en daar wat leentjebuur bij God of War, Uncharted en Mirror’s Edge, maar ook dit stoort niet en dit zijn geweldige games om mee vergeleken te worden. Zo zien we bij sommige gevechten de knoppen-sequentie van God of War terug, het klimmen en springen doet denken aan Uncharted en Tomb Raider en je karakter zelf, Nilin, heeft aardig wat weg van Faith van Mirror’s Edge. Al met al dus een heerlijke mengelmoes van goede games.
Dontnod Entertainment en Capcom hebben met Remember Me een pareltje afgeleverd die helaas nooit uit zijn schelp komt. De verhaallijn is een sterke, het komt alleen niet echt goed tot zijn recht en dat is wel een domper te noemen. Wat er namelijk overblijft is een goede beat ‘em up game in een mooie setting. Een sequel op de next-gen zou ze een goeie kans geven om dit beter tot uiting te laten komen. En laten we dit hopen want ik blijf achter met een onverzadigd gevoel na een toch erg leuke en spannende game.
[review pros=”+ Toffe wereld
+ Nieuwe IP!r” cons=”- Over tien jaar ben je hem weer vergeten” score=80]
