Returnal is geen klein spelletje. Het klinkt een beetje een dooddoener als je naar het prijskaartje van de game kijkt, maar gezien ontwikkelaar HouseMarque’s vorige projecten is het wel het vermelden waard. Returnal is hun meest ambitieuze en meest grootschalige game tot nu toe, en een titel die vooral fans van keiharde arcade-shooters zal weten te bekoren.
de game speelt zich af op de mysterieuze planeet Atropos, waar ruimtekoloniste Selene zich gevangen ziet in een nooit stoppende cyclus. Na het crashen van haar ruimteschip Helios is onze protagoniste op zoek naar de bron van een geheimzinnig signaal. Klein detail, telkens ze sterft ontwaakt ze terug bij haar ruimteschip en is de omgeving veranderd. Op een planeet die vol zaken zit die haar maar wat graag het hoekje om helpen is dat…problematisch. Returnal is op die manier dus een overduidelijke rogue-Lite, een soort Groundhog Day in space waar je richting een doel werkt, faalt, en wederom opnieuw probeert terwijl variabelen om je heen wat veranderen. Een game waarin je werkt aan steeds dat beetje extra progressie voor je onvermijdelijk weer faalt en opnieuw begint met hopelijk wat extra kennis op zak. Het is een genre dat veel mensen niet ligt, omwille van het pittige karakter die dit soort spellen hebben, maar voor fans en masochisten is het genieten. Dat komt voor een groot deel door het verhaal dat netjes verweven is met de actie. Er zijn Audio logs om naar te luisteren en Xenoglyphs om te lezen die je achtergrond geven over Selene en de planeet, maar ook andere dingen geven wat je doet context. Zo duikt er van tijd tot tijd een huis op. Een gewoon ordinair huis op een buitenaardse planeet is al een bizar gegeven op zich, maar dat je het vervolgens kunt exploreren en meteen een ongemakkelijke sfeer over je heen voelt komen, zo een dingen voegen behoorlijk wat toe aan de beleving.
Uiteraard is het echter vooral de actie waar het hier om draait. Housemarque heeft nogal een reputatie hoog te houden wanneer het op arcade-actie komt en stelt ook hier niet teleur. Het begint al bij Selene zelf, die een lenig personage is dat zich vlot laat besturen. Dat is ook broodnodig, want Atropos is een hel die verdomd venijnige aliens op je afstuurt. De aliens die je naar het leven staan zijn divers, hebben allemaal hun eigen aanvallen en eigenaardigheden, en ze komen simultaan op je af. Het is een game waar de kogels en laserstralen in hoog tempo over het scherm spatten, wat een indrukwekkend kleurrijk spektakel oplevert dat uitzonderlijk uitdagend uit de hoek komt.
Het begint gelukkig nog relatief behapbaar. Je start met een simpel pistool dat goed weerwerk levert tegen de vroege vijanden, en speelt al knallend en ontdekkend krachtiger wapentuig vrij. In het begin komt dan nog neer op het sci-fi equivalent op een shotgun of machinegeweer, maar later komt daar ook experimenteler speelgoed bij. Een gun die kogels met bijtend zuur afvuurt of een wapen die pylonen knalt die elektrische schokken uitdeelt aan alles wat zich in de omgeving waagt? Dat is speelgoed dat welkom is in een vijandige wereld als Atropos. Niet elk wapen voelt uiteraard even krachtig, maar als je in acht neemt dat elke gun alternatieve functies heeft valt er meer dan genoeg uit je arsenaal te halen om mee terug te vechten.
Met wat je dan ook aan het vuren bent, de game knettert constant. De gevechten zijn erg snel en nagelbijtend intens en vergen echt het uiterste om te overleven. Dit is een spel waar je niet van op een afstandje wat kogels op vijanden kan afvuren en hopen voor het beste, maar waar je echt agressief aan de bak moet komen en het gevecht aangaan. Je moet constant in beweging blijven en de stortvloed van kogels en laserstralen ontwijken. Het is op die manier ook hoegenaamd geen spelletje dat je eventjes tussendoor op pikt om wat casual te knallen, dit is best een uitputtende game omdat er constant zo veel gebeurt en er steeds veel van je zintuigen gevergd wordt. Dat zal voor sommige spelers een pijnpuntje zijn vrees ik. Het is erg uitdagend en lijkt vaak oneerlijk hard. Fans die echter wel houden van snelle arcade-shooters hebben hier een vette kluif aan.
Ja, je gaat dood, vaak zelfs, maar dat hoort er bij. Je leert van je misstappen, speelt nieuwe gear vrij die je steeds wat sterker maakt en vecht voor elk stukje progressie. Uiteraard is het erg frustrerend als je net zeventig minuten stevig strijd geleverd hebt om dan bij een eindbaas het loodje te leggen om terug helemaal opnieuw te moeten, maar tegelijk voelt elke meter dat je weer verder komt op die manier ook echt gewonnen. Het is een game die erg veel van je vraagt, maar tegelijk krijg je ook alle middelen tot je beschikking om je taak te volbrengen, van wapens tot upgrades en consumables die je kan vinden. Het is een game die op die manier blijft uitdagen en je al snel boven de veertig uur aan pogingen brengt voor je uiteindelijk na veel zwoegen het einde haalt. Dat het ook een game is die duidelijk thuis hoort op de PlayStation 5 is mooi meegenomen. Toegegeven, er zijn af en toe wat zwakkere textures, maar de lichteffecten in 4k zijn adembenemend, de haptische feedback van de controller is waanzinnig en de 3D-audio van de nieuwe headset is indrukwekkend handig om de positie van vijanden in te schatten. Dit is de eerste echte next-gen game op veel vlakken.
Housemarque levert de eerste game af die duidelijk toont waar de PlayStation 5 tot in staat is. Het is een technisch pronkstuk waar je de nieuwe console een workout mee kan geven, maar is gewoon een heel sterke game los van dat alles. De onvergeeflijke moeilijkheidsgraad en het uitputtende tempo zal veel casual gamers terecht afschrikken, maar gamers die zin hebben in een verslavende arcade shooter hebben met Returnal één van de beste van de laatste jaren beet.
