Tijdens de originele release van de Xbox One, en dus de release van Ryse: Son of Rome, werd de game als snel bestempeld door journalisten als een minderwaardige releasegame. De game zou langdradig zijn, vervelend om te spelen en niet interessant. Nu de Xbox One eindelijk ook hier te verkrijgen is, is het aan mij om te zeggen dat deze journalisten het niet bij het rechte eind hadden. Ryse is enorm vermakelijk!
Ryse: Son of Rome is afkomstig van Crytek, de ontwikkelaar achter de Crysis-franchise. Sinds een lange tijd komt de studio met een nieuwe IP in de vorm van een hack-and-slasher met een Romeinse setting. Met prachtige visuals (Ryse was tijdens de release van de One dé game om te laten zien wat je nieuwe console kon op het grafische vlak), intense combat, meer bloed dan dat China inwoners heeft en een interessante multiplayer, is Ryse: Son of Rome een titel die je behoorlijk wat uren kan gaan vermaken. Tenminste, wanneer je niet steeds naar afwisseling zoekt in je games.
Jij bent Marius Titus, soldaat in het leger van Rome en kind van een vermoorde moeder, zoon van een gevallen vader. Marius zint op wraak op de moordenaars van zijn familie en het leger is dé manier om tot het gewenste resultaat te komen. Tijdens zijn tochten door de acht levels die de game rijk is loopt Marius door Rome, gevaarlijke bossen en strijdt hij in forten, op open vlaktes en zelfs langs de zee tijdens een intense strandlanding. Elk moment is gevuld met bloed, rondvliegende lichaamsdelen en kapotgeslagen gezichten. Veel van deze momenten komen door de ‘executions’, dodelijke finishers waarbij jij als speler op de juiste knoppen moet drukken in een klein moment van tijd. Tijdens deze momenten schreeuwen de tegenstanders het uit van de pijn. Deze quick time events zijn niet noodzakelijk, maar zorgen ervoor dat je comboteller blijft stijgen. Iets wat resulteert in meer XP. Daarnaast kun je kiezen voor een healthboost, meer schade toebrengen of meer focus verdienen (waarmee je speciale aanvallen uit kunt voeren). Met de executions bepaal jij waar je voor spaart.
Het combatsysteem heb je na een korte tutorial compleet onder de knie. Op papier is het dan ook niet ingewikkeld, al kom je er tijdens het spelen achter dat er toch meer diepgang te vinden is dan je vooraf verwacht kon hebben. Elke klap die je uitdeelt met je zwaard geeft voldoening. Wanneer een barbaar je wapen af weet te weren met zijn schild voel je de kracht die hierachter zit. Je hoort het, je ziet het. Ook wanneer je scherpe zwaard zijn doel wel vindt en de huid van de tegenstander opengesneden wordt. Je zwaard laat sporen achter, sporen van open wonden, bloedende vijanden en afgehakte ledematen.
Voordat je het vechtsysteem volledig beheerst ben je een halve game verder. Elk type vijand heeft een andere manier van benaderen nodig. Lukraak met je zwaard overal op inhakken heeft geen nut. Breek de verdediging van je tegenstander, wacht op zijn kwetsbare moment en val dan aan met alles wat je hebt. Vooral tijdens een speelsessie op de hoogste moeilijkheidsgraad (wanneer je de game één keer voltooit speel je de Legendary-stand vrij) is het zaak om goed op de vijanden te letten. Verdedigen kan belangrijker zijn dan aanvallen. Wanneer de vijand voldoende verzwakt is, krijg je de mogelijkheid om de executie in te zetten. Met vertraagde beelden, rondvliegend bloed en mannelijke woestheid zul je op momenten terugdenken aan de film 300. En dat is helemaal niet verkeerd.
Het grootste minpunt van Ryse: Son of Rome is het feit dat de game non-stop hetzelfde voorschotelt. Ja, je kunt Marius steeds sterker maken en nieuwe moves vrijspelen (zelfs executions voor twee tegenstanders tegelijk of context sensitieve versies hiervan waarbij de omgeving gruwelijk gebruikt kan worden), maar in feite is het eerste level hetzelfde als het voorgaande. Omdat de omgevingen steeds drastisch van elkaar verschillen vond ik het op de één of andere manier minder erg. Maar is dit niet je ding, dan moet je ver van Ryse weg blijven. De singleplayer speelde ik op easy uit in een uurtje of vijf, het dubbele kostte het me om een tweede run op Legendary te voltooien.
Inmiddels is Ryse ook bevestigd voor de PC.
Ryse: Son of Rome is een game die draait om de singleplayer. Ik had dan ook enige vrees voor de multiplayer van het spel. Tijdens de Gamescom van vorig jaar kon ik echter al zien dat de coöperatieve stand voor flink wat plezier kon zorgen. De eerste keer dat je met jouw gladiator door de duistere tunnel richting het Colosseum loopt is indrukwekkend. De grootsheid en drama van het moment blijven je bij wanneer je weet dat niet iedereen de arena levend weer zal verlaten. Weet wel, dit is geen historische vertelling van ware feiten. Crytek heeft voor deze kant van de game een creatieve insteek gevonden. Het Colosseum blijft om je heen veranderen. Niet alleen de setting is per potje anders (vechten in donkere bossen, brandende steden of in het oude Rome), ook de omgeving waarin je vecht verandert tijdens je potje voortdurend. Waar in het begin een lege vlakte was staat later een toren met vlijmscherpe messen.
Deze multiplayer (die je trouwens ook eventueel in je eentje kunt spelen), genereert zichzelf dus per game opnieuw op een niet in te stellen manier. Hierdoor is de game steeds weer fris omdat je niet weet wat je aan gaat treffen. Echter draait het hier niet alleen om de meest mooie kills maken. Nee, de levels geven je steeds opnieuw missies (die ook veranderen per potje dat je speelt). Zo zul je bijvoorbeeld eerst een katapult onschadelijk moeten maken terwijl je later een compleet kamp vol met vijanden in de as legt. Tof is het feit dat de executies uit de singleplayer ook hier aanwezig zijn, al zijn er hier speciale coöperatieve versies te vinden. Speler één pakt een vijand vast terwijl speler twee de keel door komt snijden, bijvoorbeeld.
Voor elke game kies je de God die je bij moet staan. In welke God geloof jij? Is het Apollo bijvoorbeeld? Dan zal deze God je tijdens je gevecht voorzien van extra health. Of is het toch Mars, de Romeinse God van de oorlog? Speel in zijn naam en ben sterker dan ooit tevoren. Tijdens het spelen vergaar je wederom XP om te stijgen in level en verdien je goud. Hiermee kun je Booster Packs kopen waarin nieuwe gear verstopt zit. Waar je begint als een halfnaakte gladiator, loop je op level veertig zomaar in een heel tof armor rond. Of de multiplayer genoeg afwisseling weet te bieden om lang speelbaar te blijven is momenteel nog maar de vraag. De nodige uitbreidingen zijn middels een season pack te koop. Ik ben in ieder geval nog wel even te vinden in het oude Rome.
Ryse: Son of Rome is geen game waar je over twintig jaar nog eens aan terugdenkt met warme gevoelens. Dit hoeft er echter niet voor te zorgen dat je de titel geen kans moet geven. Hoewel de game repetitief is speelde ik het verhaal in twee dagen compleet uit om meteen opnieuw te beginnen op een hogere moeilijkheidsgraad. Daarnaast zijn er al bijzonder veel multiplayer-potjes gespeeld en blijft het next-gen bloed daar nog een behoorlijke tijd genadeloos uit de vele tegenstanders spuiten. Met Ryse: Son of Rome zet Crytek een nieuwe IP neer en toont het een game waar we in de toekomst best wel eens meer van kunnen gaan zien. Ryse kan zich zomaar in andere tijden af gaan spelen…
[review pros=”+ Grafisch erg sterk
+ Bloedvergieten was nog nooit zo stijlvol
+ Executies zijn een lust voor het oog” cons=”- Zeer repetitief
– Lange laadtijden tijdens multiplayer
– Singleplayer had iets langer mogen zijn” score=77]
