Zo nu en dan wordt er van een populaire, Japanse serie een game gemaakt. Sterker nog: dit gebeurt best vaak, maar deze games komen niet heel vaak naar het westen toe. Saint Seiya in ieder geval wel; een vrij oude manga- en animatieserie. Er zijn vijf films van gemaakt en er komt nog een zesde aan. Hoe ik dat allemaal weet? Niet omdat ik zo’n grote fan ben. Ik had zelfs nog nooit van de serie gehoord, maar het komt door de kracht van het internet. Lang leve Wikipedia! De game is een 3D brawler waarin het verhaal van de serie van begin tot einde wordt verteld, natuurlijk met de nodige extra’s.
Laten we beginnen met de verhaalmissies: bij elk gevecht dat je hebt, volgt vooraf en achteraf een verhaal. Het verhaal is te verwaarlozen, aangezien het verteld wordt door middel van flinke muren met teksten en een Japanse voice-over. Ik moet eerlijk zeggen: ik heb deze stukken vrij snel achter elkaar geskipt, aangezien het verhaal op deze manier niet interessant is. Een verhaal kan nog zo goed zijn, maar de uitvoering is nog een stuk belangrijker. In deze game laat laatstgenoemde wat te wensen over, en niet alleen met het vertellen van het verhaal.
Mocht je namelijk na het skippen van het verhaal in je eerste gevecht komen, dan zie je al heel snel dat de game grafisch achterhaald is. Tegenwoordig kan een game gebaseerd op een tekenfilm er prachtig uitzien en dat mag ook wel met de technologie van dezer dagen. Toch weet Saint Seiya het te flikken om er lelijk uit te zien. Zo zijn de animaties korrelig, is er geen enkele scherpe rand in de game te bekennen en zal er niets zijn wat je je tien minuten later als episch zal herinneren. Zelfs de ‘speciale moves’ komen zo vaak vergroot in beeld dat ook dit na de eerste keer niet meer bijzonder is.
Het klinkt nu allemaal heel negatief, maar er is één ding dat Saint Seiya wél goed doet en dat is de makkelijke manier waarop de game op te pakken is. Je weet na een minuut spelen al hoe de hele game in elkaar zit en op die manier weet je al heel snel hoe je op de beste manier de game kan spelen. Lekker simpel, en toch weet de game op het begin nog wat uitdaging te brengen. De game speelt ongeveer hetzelfde als de Naruto-games spelen, toch is de gameplay bij Naruto stukken beter uitgedacht. Saint Seiya weet het uitdagende namelijk niet vast te houden, al snel voel je je een meester op het veld en het gebeurt ook bijna nooit dat dit gevoel onderuit geschopt wordt, aangezien je de meeste gevechten in één keer haalt. Tenminste: tegen de NPC.
Tegen een andere speler is het anders, hierbij kan het je nog wel eens moeilijk gemaakt worden en dan vooral als je speler twee bent, aangezien je dan het achterste personage bent en er geen sprake is van split-screen. Het kijkt niet heel onprettig, maar kan soms wel eens vervelend zijn. Gelukkig kan je elk moment wisselen van controller.
Wat ook goed is aan Saint Seiya, is de schaal waarop de game zich afspeelt. Er zijn veel speelbare personages, een lange verhaalmodus en er is ook meer dan genoeg om te verzamelen. Je kunt een flink aantal uren in de game kwijtraken, maar dan moet je wel door de graphics en de soms saaie gameplay heenkijken. Misschien vermaak je jezelf wel ontzettend tijdens deze uren, het zou zomaar kunnen, maar waarschijnlijk steek je ze liever in een andere game of een compleet andere hobby. Voor fans is het misschien anders, aangezien alles beter is als je fan van een serie bent, maar mocht je als nieuwkomer bij de serie komen, dan zouden deze uren toch lang kunnen duren.
Saint Seiya: Brave Soldiers weet slechts voor een korte tijd je aandacht echt vast te houden. De gameplay is oké, je kunt er flink wat uren in stoppen en het zal ook geen straf zijn om dit te doen, maar je besteedt de uren waarschijnlijk toch liever aan iets anders. Nadat ik de Naruto games had gespeeld, werd ik een fan van de serie. Nadat ik Saint Seiya heb gespeeld, word ik dit niet. Het verhaal is te saai en de game weet ook niet uitdagend te blijven. Natuurlijk komt dit mede doordat ik het verhaal meerdere keren heb geskipt, maar een verhaal hoort ook anders verteld te worden dan door bewegende muren tekst. Het helpt ook niet dat de game er al jaren oud uitziet, flink wat gemiste kansen voor een potentieel leuke game. Degene die dit spel tot een einde weet te brengen noem ik een Brave Soldier.
[review pros=”+ Flink wat uren ‘speelplezier’
+ Makkelijk om op te pakken” cons=”- Grafisch achterhaald
– Nog makkelijker om weg te leggen
– Repetitief” score=50]
