Al sinds de aankondiging van de game wist Sea of Thieves mij te grijpen. De belofte dat dit weer een échte game van Rare ging worden, met een toffe setting en heel wat avonturen in het vooruitzicht, wist me lang bezig te houden. Nu ik enkele uren met de game door heb kunnen brengen is die liefde nergens bekoeld. Nee, die liefde is alleen maar gegroeid.
Het was op de Gamescom van 2016 dat ik voor het eerst met Sea of Thieves aan de slag kon gaan. Hoewel ik daar een speelsessie had van tien, misschien vijftien minuten, wist Rare me precies te tonen wat deze game zo speciaal moest gaan maken. Het piratenthema is uitmuntend in beeld gebracht, uiteraard met een kolderieke grafische stijl. De bekende humor van de ontwikkelaar was vol aanwezig. Jezelf helemaal lam drinken, van je boot af vallen omdat je niet meer rechtop kunt lopen en tijdens een heuse aanval vrolijk je muziekinstrument bespelen om het allemaal wat epischer te maken. Met vier spelers speelde ik aldaar de demo en moest ik vaker dan eens hardop lachen. De toon was gezet. Ik had het idee dat Sea of Thieves een hele speciale game kon gaan worden. Echter, wel zo’n game die je moet spelen om te geloven. En spelen deed ik afgelopen week behoorlijk wat.
Na flink wat uurtjes door te hebben gebracht op de grote, prachtige zeeën die Sea of Thieves voor je klaar heeft staan, is één ding duidelijk. Dit spel is pure fun, aangevuld door een flinke portie vrijheid. Want zeg nu zelf, zelfs de grootste open wereld games weten je af en toe flink aan de hand vast te houden. En dat is iets wat Sea of Thieves niet doet. Sterker nog, ik had na negentig minuten spelen pas door wat ik moest doen! Inmiddels waren er al drie van mijn schepen naar de kelder gezonken, maar dat terzijde. Het duurde negentig minuten voordat ik mijn eerste queeste vond. En vond ik dat erg? Totaal niet. In die negentig minuten heb ik me enorm vermaakt!
Zo begon mijn avontuur, alsook dat van mijn medespeelster, in een kroeg. Een uitgestrekte wereld lag voor ons. Maar niet voordat we ons helemaal lam hadden gedronken (want hey, piraten…), muziek hadden gemaakt en elkaar onder hadden gekotst. Een simpele manier van gameplay die zorgde voor gigantisch veel schaterlach. De fun was meteen aanwezig. Dat we daarna, dronken, onze eerste boot wisten te pakken en het ruime sop kozen was misschien dom. Zonder te weten wat we deden, zonder te weten waar we heen moesten, gingen wij op pad. Op pad, op zoek naar een avontuur. Ons avontuur. En dat vonden we… niet. Nee, we vonden enkele eilanden waar skeletten ons aanvielen, grotten aanwezig waren en planten groeiden. Maar dat was het. We begrepen er niks van. Sea of Thieves gaf geen hints, het was ons avontuur. Tot we besloten even terug te gaan naar het begin, waar we letterlijk alles links hadden laten liggen.
En jawel, eenmaal daar een schatkaart bemachtigd hebbend besloten we om te vergeten wat we hadden gedaan en nu echt ons avontuur te starten. Dus keken we naar de wereldkaart, vonden een eiland en vaarden daar naar toe. We wisten dat er een schatkist verborgen moest zijn. Onderweg kwamen we andere spelers tegen die het kanon op ons wisten te richten en zelfs een keer ons schip wisten te laten zinken. Terwijl mijn medespeelster alles op alles wist te zetten om het schip te besturen, schoot ik kanonskogels terug, repareerde ik de schade aan het schip en gooide ik inkomend water overboord. Mocht niet baten, we zonken. Terug naar het begin. Waarna we opnieuw dat eiland aandeden en alles op alles wisten te zetten om die schat te vinden. Die we niet vonden.
Nee, we waren op het verkeerde eiland! Dom! Onze fout. Niks gevonden. Niks behalve fun. Want ook wanneer je fout zit in Sea of Thieves is er genoeg te beleven. Terwijl er eentje zand staat te graven ging de tweede muziek maken. Want lekker random. En dat is grappig. Ik weet het. Zo klinkt het nu niet. En dat is dan ook het grote probleem bij deze game. Je moet het spelen om het te begrijpen. Maar wanneer je eenmaal speelt wil je niet meer stoppen. Daarom vonden we daarna wel het juiste eiland en vonden we daar ook een begraven schatkist. Precies waar de X op de landkaart stond. Na wat gepuzzel met kaarten en kompassen vonden we onze eerste schat. Een geweldig moment.
Echter, je bent er nog niet. Je moet je schat mee terug nemen naar je outpost voordat er ook maar iets mee kan gebeuren. De weg daarheen was niet lang, maar wel spannend. Want herinner je je die overige spelers nog die ook in de wereld varen? Als die op zo’n moment aanvallen, je schip tot zinken weten te brengen, of je schip gewoon weten te enteren, is het zomaar mogelijk dat ze er zelf met de schat vandoor gaan. Heb jij al het werk gedaan voor niets! Gaat iemand anders er met de poen vandoor. Want he, piraten! Doordat de wereld gedeeld wordt met andere spelers, en missies steeds random gegenereerd worden, is Sea of Thieves een game die letterlijk elke keer anders is. Maar het blijft pure fun. Keer op keer.
Het duurt nog twee maanden voordat de game in de winkel ligt. Ik vind dat dat te lang duurt. Want ik wil dit spel gewoon nu spelen. Nog veel meer dan die paar uurtjes. Grafisch oogt de game meer dan fantastisch (ik speelde op een Xbox One X met een HDR 4K TV), de muziek heeft die typische sfeer die Hans Zimmer ook in de Pirates of the Caribbean-soundtrack wist te verwerken en in alles merk je dat dit een game van Rare is. Van het moment dat dat nog een pluspunt was. Ja, Rare keert terug. Sea of Thieves kan zomaar een game gaan worden waar ik heel veel tijd in ga besteden. Met meerdere vrienden, als het even kan. Pure fun, ik garandeer het. Yo ho, matey!
