Sterker dan ooit, behendiger dan eerder, Lara is terug zoals we haar willen. In Shadow of the Tomb Raider sluiten we de ‘reboot trilogie’ volledig af. Maar niet voordat Croft wederom een groots avontuur beleeft. Een avontuur dat jij ook moet beleven.
Ze zeggen dat je nooit je eerste vergeet. Je eerste kus, je eerste vriendin, je eerste sex. Of je eerste game. Natuurlijk was de eerste Tomb Raider lang niet mijn eerste game, maar wel de eerste waar ik lang voor heb gespaard om ‘em te kopen. Toen de game in 1996 verscheen voor de PlayStation heb ik maanden gespaard. Verjaardagsgeld, zakgeld, klusjes, alles om die game te kunnen kopen. Want met een bedrag van 180 gulden (bijna 82 euro) waren games best prijzig. Maar dat we iets speciaals gingen krijgen werd duidelijk toen ik het avontuur begon en met een prachtig vormgegeven pixelbrij een tombe in ging om daar mijn eerste vleermuizen dood te schieten. Een liefde tussen Lara en mij was geboren en sindsdien heb ik al haar avonturen van voor tot achter doorgespeeld. Shadow of the Tomb Raider is haar laatste.
Ja, mevrouw Croft hoort bij mijn persoonlijke opvoeding en is altijd met me mee gegroeid. En hoewel niet al haar avonturen geweldig waren, kunnen we het een feit noemen dat het nieuwe pad waarop ze is ingeslagen met de reboot in 2013 een sterke is. En dat pad lopen we weer met dit laatste deel. Met een tof verhaal, waarin de apocalypse zo’n beetje in gang gezet wordt door Lara, duik je in het avontuur. Letterlijk, want doordat Lara in het begin van de game een speciale plek vind alwaar de oude Maya’s hun voorspellingen hebben gedaan, ontketent ze een heuse tsunami die duizenden het leven kost. Jonah, haar metgezel, flipt dan ook vol tegen haar. De duistere kant van Lara, die alles doet om haar doel te bereiken, is niet altijd een kant die gezien mag worden. Haar acties komen andere zwaar te staan. Lara staat oog in oog met de consequenties van haar avonturen. De dingen die jij als speler eerder ook niet echt mee kon krijgen worden nu in je gezichtsveld gegooid. Het geeft Shadow of the Tomb Raider een extra volwassen laag en geeft Lara behoorlijk wat karakterontwikkelingen. Lara weet wat ze kan. Ze is niet meer dat meisje dat huilde bij het omleggen van een hert. Ze is sterk, zelfverzekerd, maar daardoor ook roekeloos geworden.
Onder dit verhaal vinden we een game die in vele opzichten lijkt op de voorgaande. En dat is helemaal niet verkeerd. Tomb Raider en Rise of the Tomb Raider waren fantastische games waarin de gameplay top notch was. Dat de ontwikkelaar hier op door gaat is dan ook een logische stap. In veel aspecten lijkt de game dan ook echt op de voorgangers, al weet de meer volwassen kijk toch onderscheidend te zijn. Dat de game zich op verschillende locaties afspeelt (Mexico en Peru, bijvoorbeeld), geeft een gevoel van schaal mee. Tof hierbij is dat je als speler wederom gewoon het pad kunt volgen dat de ontwikkelaar voor je neer heeft gelegd. Je volgt het verhaal, doet je objectives en gaat door. Maar meer dan ooit loont het om even van het pad af te stappen. Verborgen tombes zijn overal te vinden en geven je niet alleen extra uitdaging, maar ook mooie beloningen. Laat je echter niet afschrikken wanneer je de tombes in de vorige games net wat te lastig vond. Het is nu volledig door jou in te stellen hoe moeilijk de game moet zijn. Gevechten en puzzels zijn allemaal te schalen van hard naar easy. Daarnaast is er ook een hintsysteem dat in te stellen is. Van geen hints tot non-stop tekst in beeld. Het is geheel aan jou hoe jij het avontuur aan wil gaan. Het zorgt voor een game die door iedereen gespeeld kan worden. Een hele fijne, toffe toevoeging die ik in meer games terug wil zien komen.
De grootste verandering is echter het perspectief waarin de game speelt. En dan doel ik niet op daar waar de camera hangt of hoe Lara in beeld wordt gebracht. Nee, het is het perspectief waarin Lara het verhaal mag beleven. Waar ze eerder de prooi was, de persoon waar iedereen op jaagde, heb je nu de taak van de jager op je genomen. Een kamp aanvallen en iedereen omleggen zonder ook maar een keer gezien te worden is iets wat ze vaker dan eens moet doen in het spel. Verbergen in de omgeving is een skill die ze gemeesterd heeft. Ze is dan ook niet bang van een beetje vuil in het gezicht. Zo ga je volledig op in de jungle wanneer je je insmeert met modder en tussen vervallen takken gaat staan. Je toekomstige slachtoffer weet niet wat hem overkomt. Stealth is een belangrijk gegeven in Shadow of the Tomb Raider, maar ook geheel optioneel. Natuurlijk kun je ook je geweer legen op al die tegenstanders van je. Doordat je steeds nieuwe skills vrij kunt spelen worden dit soort momenten ook steeds anders. De Skill Tree, waarbij jij bepaalt welke route je bewandeld, brengt behoorlijk wat mogelijkheden met zich mee. Niet elke skill is echter zomaar vrij te kopen met de XP-punten die je gaat verzamelen. Nee, voor sommige moet je toch echt een bepaalde tombe van voor tot achter hebben doorlopen, iets wat het onderzoeken in de game extra interessant weet te maken.
De Trinity-soldaten waar je tegen vecht worden uiteraard steeds sterker en slimmer, waardoor het gevecht elke keer anders is. Maar weet dit; ik heb het gevoel dat de nadruk dit keer minder op de actie ligt en meer op het onderzoeken en overleven in de jungle. Ja, er is volop actie, maar het is wat meer naar de achtergrond gekropen. Een mooi gegeven, als je het mij vraagt. Want, hoewel een personage als deze goed tegen actie kan, zijn dat niet de dingen waarom je een game als deze speelt. Indiana Jones loopt ook niet non-stop z’n wapen leeg te schieten, toch? Gelukkig betekent dit niet dat het onderdeel minder goed speelt. In tegendeel, het schieten werkt heerlijk. Helemaal wanneer je je wapens hebt voorzien van wat upgrades is het een waar genot om een kamp vol Trinity’s om te leggen. Soms brak ik mijn eigen stealth dan ook om gewoon even full on Rambo door een kamp te walsen. De scenes zijn spectaculair, cinematisch en geweldig om te ervaren. Het vult het tragere ontdekken perfect aan.
Ik speel de game op een Xbox One X, wat ervoor zorgde dat ik een keuze had tijdens het spelen in hoe ik de game op grafisch gebied wilde beleven. Al snel ging de keuze naar een 30 frames per seconde versie in 4K. Natuurlijk kon ik ‘em ook iets lager zetten zodat ik de zestig frames constant aan bleef tikken, maar geloof me, wanneer je een 4KTV hebt, wil je dit in 4K beleven. Shadow of the Tomb Raider is belachelijk mooi. Het feest van de doden in Mexico was een waar genot om doorheen te lopen. Met de vele kleuren, HDR dat perfect gebruikt wordt en geweldige animaties weet je gewoon even niet wat je ziet. Ja, visueel is dit een game om mee op te scheppen wanneer je vrienden naar je console en tv komen kijken. Maar hier stopt het niet. Ook op het gebied van onze oren worden we enorm verwend. De voice-acting is van hoog niveau en de muzikale ondersteuning is sterk. Ja, qua presentatie is dit van een heel hoog niveau. Ik had al geen problemen om met het spel bezig te blijven, maar soms bleef ik gewoon even stil staan om te genieten van de prachtige omgevingen. Vaker dan eens viel mijn mond even open en wist ik weer waarom ik die investering in de One X en de 4KTV heb gedaan. Hulde.
Shadow of the Tomb Raider is een verdomd goede game geworden. Het is niet wereldschokkend qua vernieuwingen wanneer je de twee eerdere delen hebt gespeeld, maar het brengt alle elementen uit die games naar een nieuw hoogtepunt. Lara krijgt behoorlijk wat diepte met zich mee en wordt een nog interessanter persoon dan dat ze al was. De lijn tussen goed en slecht is flinterdun en Lara loopt er soms niet helemaal goed overheen, wat voor interessante conflicten zorgt. Grafisch is de game indrukwekkend en maakt het van dit slotstuk een onmisbare game. Ik ga je missen, Lara.
