Als er iets is wat ik geleerd heb op vakantie in Vegas, dan is het dat een berekend gokje kan lonen. Stop vijf dollar in een gokmachine en met wat geluk krijg je er vijftig voor in ruil en drink je de rest van de avond net iets te dure Cosmo’s. Met dat in het achterhoofd koos ik ervoor om Shadow Warrior te reviewen, goed wetende dat ik redelijk slecht ben in gamen op pc. Het is gemakkelijker voor Miley Cyrus om vijf minuten haar tong in der bek te houden dan het voor mij is om een spel vlot speelbaar te krijgen op computer.
De wonderen zijn echter de wereld nog niet uit, of het kan zijn dat ik gewoon goed begin te worden in gokken, want ik kreeg Shadow Warrior al snel aan de praat. Steam downloaden, de gamekey invoeren en een half uurtje later schoot de game verrassend vlot uit de startblokken. Ikzelf had uiteraard stevig wat gewenning aan de besturing nodig en ik snapte hoegenaamd niet hoe ik mijn personage onder controle moest krijgen. Toen ik echter door begon te krijgen dat het besturingsschema ingesteld staat voor een qwerty-toetsenbord en ik, nog beter, ontdekte dat ik zelf de toetsen aan kon passen in het menu kon de actie pas echt van start. Van dan af was de enige vraag die nog overbleef of het überhaupt een goed spel was?
Shadow Warrior is een reboot van een shooter uit de jaren 90 die beschouwd wordt als de spirituele opvolger van Duke Nukem 3D. Daar stopt mijn kennis wat de voorgeschiedenis betreft. Het voordeel van reboots is dat je die ook niet nodig hebt. Geef me wat wapens en een goeie reden om die te gebruiken, en we kunnen aan de slag. Bij nader inzien heb ik niet eens een goeie reden nodig, wijs me gewoon wat vijandjes aan, jaren 90-style. Grappig genoeg lijkt ontwikkelaar Flying Wild Hogs het nog best ambitieus aangepakt te hebben voor een herneming van een ouderwetse actiegame. De game opent met een behoorlijk uitgesponnen intro die het verhaal uit de doeken doet en je kennis laat maken met hoofdpersonage Lo Wang. De kerel is een huurling in dienst va de Zilla Corporation die van zijn bazen de opdracht heeft gekregen om een magisch zwaard genaamd de Nobitsura Kage op te sporen.
Dat is een cliché om mee te beginnen, en dat doe je ook in een clichématige oriëntaalse setting namelijk een tuin gedomineerd door Japanse sierkers en een tempel. Je weet dat het een cliché is omdat je personage dat ook weet en doodleuk zo opmerkt. Hoofdpersonage Lo Wang ontpopt zich razendsnel als de man van de droge oneliners en hij komt er een stuk beter mee weg dan de Duke in zijn vorige uitstapje richting budgetbak. Lo Wang is een tikje van een excentriekeling en bovenal een heerlijke cynicus die wat graag commentaar geeft op wat er zich om hem heen afspeelt en dat levert een memorabel personage op om onder de knoppen te hebben.
Shadow Warrior zit verhalend gezien enorm goed in elkaar voor een spel in dit genre, en dat maakt dat ik er wat graag verder op in ga. Het narratief mag dan wel beginnen als een simpele fetchquest, maar de boel ontaard al snel in een gevecht tegen demonen uit andere dimensies en andere gekkigheid. Er is heel wat ruimte voor humor, maar er is verrassend genoeg ook een plaats voor tragische achtergrondverhalen en diepgang.
Uiteraard brengt een goed verhaal je maar zover als de gameplay de boel dragen kan, maar ook op dat vlak stelt Shadow Warrior niet bepaald teleur. De roots uit de jaren 90 komen tot uiting in de snelheid van de actie en op dat vlak kun je de game dan ook wel gaan vergelijken met een Duke Nukem, Serious Sam of Painkiller. Het is simpel visceraal vermaak dat snelle actie boven een waaier aan gameplay-opties verkiest. Daar is niks mis mee zolang die actie maar goed zit, en ook hier scoort Shadow Warrior. Alles komt neer op dat zwaard. Ik was verrast toen Lo Wang aan het begin van de game een zwaard hanteerde in tegenstelling tot een vuurwapen, maar dat knopje was al erg snel omgezet. Het zwaard is gewoon de ster van de combat, en dat zul je als speler geweten hebben. De manier waarop je het zwaard hanteert is constant misselijkmakend overtuigend en dat levert dus heerlijk venijnige combat op waarbij de ledematen in het rond vliegen.
Het wordt nog beter wanneer je gaandeweg Lo Wang gaat upgraden en je nieuwe moves vrijspeelt. Je bepaalt zelf vliegensvlug in welke richting je het zwaard beweegt om enkele vijanden een kopje kleiner te maken, terwijl je een ander groepje van hun ledematen ontdoet met een speciale wervelwind-aanval. Het voelt verdomd stoer aan. Vergelijk het een beetje met wat de Bride uitvrat in het House of Blue Leaves tijdens Kill Bill. Dit maakt wel dat vuurwapens ietwat op de achtergrond blijven. Er is een volledig arsenaal tot je beschikking in de game, maar vaak zijn die simpelweg een minder krachtige optie dan je zwaard. Ook dat munitie in de game simpelweg schaars is wijst er op dat ontwikkelaar Flying Wild Hog je toch vooral wil stimuleren om dat zwaard te hanteren. Dat is, zoals ik al aangaf, verre van een straf, maar het zorgt wel dat de game toch vooral geschikt is voor kortere sessies. Uren aan een stuk hyperkinetisch lopen hakken is iets voor op een Thunderdome, in Shadow Warrior wordt het te repetitief. Desondanks blijft de game echter wel de volle 20 uur amusant om te spelen, mede door het sterke verhaal en de humor.
Shadow Warrior is een kleine verrassing. Niet alleen lukt het mij om een game draaiende te krijgen op pc en effectief te spelen, ik heb er nog van genoten ook. Een goed verhaal dat met de nodige humor word gebracht en actie die zwaardvechten zo verdomd cool weergeeft, dat verdient gewoon een hoog cijfer.
[review pros=”+ Verrassend sterk verhaal en leuke humor
+ Zwaardvechten is enorm leuk
+ :ange singleplayer” cons=”- Tikje repetitief
– Vuurwapens ongebalanceerd” score=82]
