Een Sherlock Holmes-game staat of valt bij de manier waarop je als speler in de schoenen van s’werelds beste detective geplaatst wordt. Sherlock is uiteraard het briljante individu dat alle antwoorden op zak heeft. De man die met de meest onwaarschijnlijke puzzelstukjes de oplossing van een zaak kan deduceren. Sherlock succesvol transformeren naar een videogameheld is dan ook niet zo vanzelfsprekend als het misschien lijkt. Het personage moet ontegensprekelijk een genie zijn, maar er moet voor de speler uiteraard nog ietwat van een uitdaging te bespeuren vallen.
Gelukkig heeft ontwikkelaar Frogware de afgelopen vijftien jaar de nodige ervaring met de creatie van Arthur Conan Doyle opgedaan, want inmiddels is dit al de negende Sherlock-game van hun hand. Die ervaring wierp enkele jaren geleden in Crimes and Punishments wonderwel haar vruchten af, want die game kwam erg dicht in de buurt van alles wat je van een avonturenspel met Holmes in de hoofdrol zou willen. Het is zeker en vast niet zo dat de vorige game een stevige moeilijkheidsgraad had, het vinden van alle bewijsstukjes was dankzij de haast bovennatuurlijke krachten van Sherlock haast kinderspel. Het slimme van de game was echter dat jij als speler de taak kreeg om met die stukjes bewijsmateriaal tot een plausibele verklaring voor de zaken te komen. De game gaf nooit aan of je juist of fout zat met de keuzes die je maakte en dat zorgde dat je echt ging nadenken over wie je richting gevangenis of schavot stuurde. Crimes and Punishments is het soort game waarin je echt er rotsvast van overtuigd kon zijn dat iemand schuldig was aan een misdaad en vervolgens beslissen om die dader vrijuit te laten gaan. Op die manier draaiden de vele zaken niet zozeer om de juiste oplossing vinden, maar wel om het morele kompas dat jij als speler aan Sherlock Holmes oplegde.
Dat smaakte naar meer en dat krijg je dan ook in de sequel. Meer van hetzelfde in vijf nieuwe zaken. Leuk aan deze cases is dat ze weliswaar losjes verbonden zijn met het verhaal van de Devil’s Daughter, maar toch vooral ook elk op zichzelf staan. Elke zaak vertelt haar eigen verhaal vol suspense en intrige en weet met een speelduur van ietsje meer dan twee uur consequent de aandacht vast te houden. Als je de vorige game gespeeld hebt voelt deze Victoriaanse variant op L.A.Noire vertrouwd aan, maar er zijn wel enkele verschillen op te merken. Holmes en Watson bijvoorbeeld, die beiden een redesign ondergaan hebben en er een stukje jonger uitzien. Sherlock heeft op vlak van gedragingen wat van de Robert Downey jr. incarnatie mee gekregen, wat mij vooral bedoeld lijkt om een groter publiek aan te spreken.
Er zijn wel meer indicaties waaruit je kunt afleiden dat Frogware probeert om Sherlock Holmes in het echelon van AAA-games te introduceren, alleen pakt het niet allemaal zo goed uit. Je ziet als speler duidelijk wat de intenties van de makers zijn, maar de game heeft gewoon niet het budget beschikbaar van een triple A-game en dat levert beperkingen op. Je kunt je als Holmes nu over de kasseistraten van het Victoriaanse Londen begeven en dat is behoorlijk sfeervol te noemen. Ik vind deze Devil’s Daughter op vlak van stijl en uitwerking van de setting best een aantrekkelijke game, maar dat komt grotendeels omdat ik verzot ben op het Londen uit de verhalen van Dickens. Stilistisch zit het voor mij allemaal dus echt wel goed, alleen hapert de game op technisch vlak gewoon te hard om je er niet aan te storen. De framerate hapert, er is constant irritante screentearing. Ik weet dat ze met een klein budget echt geprobeerd hebben om een indrukwekkende game af te leveren, maar ik hoop van harte dat er nog wat knaken over zijn om een nodige patch te regelen.
Een ander aspect wat ik een beetje bizar vind aan deze Devil’s Daughter is de overdaad aan minigames. Ik ga het minigames noemen want stuk voor stuk komt het neer op stukjes gameplay die weliswaar voor wat leuke variatie zorgen, maar waar verder niks mee gedaan wordt. Een stukje waarbij je even als een straatkind speelt om een verdachte te achtervolgen door de steegjes van Whitechapel, een sluipstukje op een begraafplaats of een onwennig aanvoelend gevecht in een pub. Het is behoorlijk hit and miss allemaal. Uiteraard is het tof dat Frogware probeert voor variatie te zorgen, maar het voelt tegelijk ook aan alsof ze maar wat dingen proberen. Even kijken of we Holmes net als in Uncharted kunnen boobytraps laten ontwijken in een oude tombe? Nou, nee, dat lukt dus niet echt omdat de gameplay enkel van toepassing is op dat ene stukje en het zaakje zodoende erg stroef en geforceerd aanvoelt. Bowling is gelukkig wel nog best leuk, maar je moet al erg hard je best doen om iets simpel als bowling te verneuken, toch? En eigenlijk is dat bowling niet eens zo leuk als we eerlijk zijn, het is met een bal achter wat kegels gooien. Bowling is kut! Het is gewoon minder kut dan de rest van de actiestukjes.
Hoe nutteloos en zwak die probeerseltjes ook zijn, het zijn slechts afleidingen van de kern van de game en dat is uiteraard de manier waarop je zaken oplost. Sherlock heeft nog steeds dat bijna bovennatuurlijke detective vision waardoor het eenvoudig is om het bewijsmateriaal te spotten in de gedetailleerde omgevingen. Getuigen en verdachten ondervragen hoort er uiteraard eveneens nog steeds bij, met als leuke touch dat je tijdens het gesprek de tijd kan vertragen en inzoomen op details die er op kunnen wijzen dat een personage keihard je probeert er uit te lullen. Tenslotte moet je uiteraard de zaak afronden en je conclusie vormen. Dat doe je ook hier weer in je mindpalace, een weergave van Sherlock’s brein. Je linkt bewijsmateriaal net als neuronen aan elkaar en zo formuleer je het antwoord op de puzzel. Net als in Crimes and Punishments heeft Sherlock uiteindelijk altijd gelijk. Wie je ook aanduid als schuldige of wat je ook beslist, het is jouw keuze en er is geen enkel scorescherm of wat dan ook dat je daar op beoordeelt. Het leuke aan dat hele idee is dat het wederom neerkomt op dat morele kompas en dat je als speler dus een weloverwogen keuze maakt. Jij moet je als speler comfortabel voelen en je gerust stellen dat je de juiste dader gestraft hebt, want de game gaat het zeker niet voor jou doen. Ook nu vind ik dat weer een verfrissende feature die zeker het sterktepunt van de game genoemd mag worden.
De sterke basis van de voorganger blijft onmiskenbaar behouden. De vijf zaken die je voorgeschoteld krijgt zijn leuk geschreven en het zoeken naar clues, het ondervragen van getuigen en het formuleren van een oplossing in een web van intrige en suspense blijft boeiend. Dat de game een stukje minder scoort dan Crimes and Punishments vloeit voort uit de krampachtige wijze waarop Frogware probeert om vooruit te gaan met de reeks. De game ziet er mooi en gedetailleerd uit, maar de problemen met de framerate en de screentear doen daar teveel afbreuk aan om door de vingers te zien. Ook de actie-stukjes bedoeld om variatie te bieden, zorgen meer voor ergernis dan oprecht speelplezier en dat kon ook niet de intentie van de makers geweest zijn. Sherlock Holmes and The Devil’s Daughter is wel degelijk een goeie avonturengame maar het had zonder al die extra tierlantijntjes gewoon een betere kunnen zijn.
