Het lijkt wel een beetje alsof de Nintendo 3DS een brug heeft geslagen tussen Japan en Europa. Vele titels die oorspronkelijk alleen in Japan zijn verschenen, krijgen via de Nintendo 3DS alsnog een release. Een van die titels is Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers. De game is oorspronkelijk in 1997 uitgekomen voor de Sega Saturn, was alleen in Japan verkrijgbaar en behoort in het genre van de ‘first-person dungeon crawling RPG’s’. Veel obscuurder dan dit wordt het in ieder geval niet. Is de game leuk en goed genoeg om het een kans te geven, of had de game beter in Japan kunnen blijven?
Afijn, we zijn in de game beland in een cyberpunk stad, tenminste hoe ze zich die voorstelden in de jaren ’90. De sfeer is vanaf het begin van de game al belangrijk en vooral erg bijzonder. Het maakt de game in ieder geval uniek. Het verhaal is vrij ingewikkeld, maar het komt er op neer dat de hoofdrolspeler een computer vind waarmee hij demonen kan oproepen. Maar dan breekt de hel los, een oude vriend van je raakt bezeten, ineens lopen er allemaal demonen in de stad en je krijgt ook nog eens rivalen achter je aan. Tijd om orde op zaken te stellen dus!
Dit doe je zowel in het heden als in het verleden. In het verleden zie je dan ook de gebeurtenissen door de ogen van die personen die het meemaakten: letterlijk, want het is een first-person game. Het verhaal in de game is belangrijk, maar het grootste gedeelte ben je gewoon bezig met de dungeons. Elke dungeon is opgedeeld in vakjes en onderweg naar de eindbazen kom je een hoop random gevechten tegen. Het idee achter de dungeons is vaak leuk, zo kom je over enorme schaakborden tot aan kunsthallen en vliegvelden. Toch zien de kerkers er niet super uit en merk je toch weer dat je een game aan het spelen bent die oorspronkelijk uit 1997 komt. Dat neemt niet weg dat de kerkers slim in elkaar zitten, de puzzels zijn nog vaak lastig. Er hadden van mij wel wat meer checkpoints in de game mogen zitten, want ben je een half uur bezig geweest met een puzzel en je gaat lullig dood, dan zit ik er niet op te wachten om weer een half uur lang te puzzelen.
Dan de gevechten zelf. Ik wil de game eigenlijk omschrijven als een Pokémon voor gevorderden. Er zijn meer dan 300 demonen om te verzamelen die allemaal uit andere culturen komen. Het beste voorbeeld is misschien wel Cerberus, de Griekse hond uit de hel. De demonen hebben allemaal hun aantrekkingskracht en daarom zal je haast ‘gotta catch ‘em all’ zeggen. Maar terug naar dat ‘Pokémon voor gevorderden’. Elke demon heeft namelijk een van de zes persoonlijkheidstypes. Als je je team van zes demonen samenstelt moet je hier flink rekening mee houden want een aantal demonen zullen gewoon weigeren te vechten als je ze bij elkaar zet. En als je een vriendelijke demon steeds opdraagt om aan te vallen, zal zij ook weigeren. Daarnaast moet je ook nog eens rekening houden met de stand van de maan, want elke demon is weer sterker of zwakker bij een bepaalde stand van deze planeet.
Maar dat is niet het enige waar je rekening mee moet houden. In een gevecht is bijvoorbeeld de plek van je demon ook van belang. Daarnaast zijn er weer een aantal soorten aanvallen die bij bepaalde demonen passen en bij bepaalde plekken op het speelbord. Nee, het is niet een game die je zomaar oppakt. De game geeft daarnaast ook nog eens weinig uitleg, waardoor ik af en toe even geneigd was om Google er bij te pakken om wat mechanismen wat beter uit te zoeken. Iets wat je misschien beter zelf uit kan zoeken zijn de functies om gesprekken te voeren met de demonen die je tegenstanders zijn. Hiermee kun je ze overhalen om naar jouw kant te komen, maar zeg je iets verkeerds, dan vallen ze extra sterk aan. Het klinkt misschien heel erg saai, maar het is verrassend diep en leuk. Een echte band opbouwen met je demonen zit er overigens niet in aangezien je steeds nieuwe demonen moet ‘vangen’ (of je kunt een paar demonen ‘fuseren’). Dit omdat je demonen niet levelen en je natuurlijk wel op oorlogssterkte wilt blijven. Dit zorgt er echter wel voor dat je de veelzijdigheid van de game te zien krijgt.
De game ziet er nog wel retro uit in de zin dat het 32-bit stijltje goed bewaard is gebleven. Toch zijn er een aantal aanpassingen voor de Nintendo 3DS. Ten eerste is daar natuurlijk het stereoscopisch 3DS, iets wat verrassend goed werkt voor de 32-bit stijl. Ook kun je op het touchscreen de game af en toe ‘hacken’. Dit zorgt er voor dat de moeilijkheidsgraad tijdelijk omlaag gaat, iets wat nog best prettig kan zijn. Je bent overigens niet verplicht dit te doen, dus je maakt het jezelf zo moeilijk (of makkelijk) als je zelf wilt. Zelfs met het ‘hacken’ is de game nog flink pittig, vooral door de mechanismen.
Wil je een keer iets fris proberen en hou je wel van een uitdaging, dan kan ik Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers zeker aanraden. De sfeer die in de game hangt is fantastisch, het verhaal is donker en meeslepend. De game gooit je echter wel in het diepe en dat is met de vele en moeilijke mechanismen van de game nog best vervelend. Echt een soort Pokémon voor gevorderden dus. De graphics zijn lekker retro en de gameplay eigenlijk ook. Ben jij een retro-gamer die klaagt dat de huidige games te simpel zijn, dan kom je zeker aan je trekken bij Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers!
[review pros=”+ Heerlijke sfeer
+ Als je het door hebt heerlijke gameplay” cons=”- Je moet er wel van houden
– Te pittig?” score=82]
