Het zal je misschien verrassen, maar eigenlijk is Sniper Elite 4 een indie-game. Ontwikkelaar Rebellion, gevestigd in het Britse Oxford, vaart al jaren haar eigen koers en doet dat zonder de steun van grote uitgevers. Hun werk onder de vlag van andere uitgevers zoals NeverDead voor Konami en het verschrikkelijke Rogue Warrior in opdracht van Bethesda leverde hen een kwalijke reputatie op, maar sinds een aantal jaren werken ze dus voor eigen rekening, enkele mobile games daargelaten, aan één reeks: Sniper Elite.
De WW2 stealth-actie reeks van Rebellion is na vijf games in evenveel jaar tijd gegroeid van een vettig tussendoortje waarin je Nazi’s op expliciete wijze aan gort schiet tot veel meer dan dat. Sniper Elite 3 toonde al aan dat het Rebellion van tegenwoordig een spelletjesmaker is die weet hoe het een goeie sequel moet bouwen, door de sterktes van de voorganger als basis te nemen om verder op te bouwen. Dat zorgde ervoor dat de vette sniper-mechanismen en de coole x-ray killcam van Sniper Elite V2 in deel 3 geïmplementeerd werden in open sandboxachtige levels. De lineaire straten van een kapotgeschoten grijs Berlijn werden ingeruild voor kleurrijke open omgevingen in Afrika waar je plots de vrijheid kreeg om zelf te bepalen hoe je objectives vervulde. Sniper Elite 3 bewees ondanks een paar ruwe kantjes een droom van een sequel te zijn omdat het los van het snipen en de gimick van de killcam ook gewoon een erg solide game bleek te zijn die zich kon meten met de kwaliteit van AAA-titels. En nu is er dus Sniper Elite 4, op papier nog steeds een independent game, die nauwelijks twee jaar na een sterke voorganger op de markt komt. Ook nu bouwt Rebellion duidelijk verder op de sterktes van hun vorige titel, maar omdat die basis al zo sterk was voelt dit vierde deel meer aan als een evolutie dan de revolutie die het vorige spel voor de franchise was. Kort door de bocht gezegd is Sniper Elite 4 niet de game die het wiel heruitvind voor de reeks, maar het legt er wel verdomd strakke velgen op.
Het is enigszins grappig om op te merken dat Sniper Elite in haar vierde iteratie zo ver afwijkt van de schiettent die het oorspronkelijk was, dat je haast vragen kan stellen bij de titel van de game. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, je ziet de Duitsers nog steeds het liefste door de scope van je geweer, maar de game is nog meer dan in de vorige game een volbloed stealth-game te noemen. Ik durf haast te zeggen dat anno 2017 de franchise meer gemeen heeft met een game als Metal Gear Solid V dan de eerdere games in de reeks. Neem bijvoorbeeld alleen al de missies. Die trekken nog steeds de trend van de vorige game door, wat betekent dat je in een grote sandbox zelf vrijheid krijgt om je objectieven in te vullen, maar de schaal is gigantisch groot. De kleinste van de maps waarop je in Sniper Elite 4 je ding doet is op zichzelf nog steeds drie keer zo groot als de grootste sandbox uit het vorige deel. Elk van die reusachtige omgevingen zit vol mogelijkheden en het is aan jou als speler om te bepalen in welke volgorde en op welke manier je aan de criteria van je missie waagt. Wat ik echter nog belangrijker vind is dat de omgevingen veel sfeervoller zijn dan in de vorige game. Het Noord-Afrika van het vorige spel voelde regelmatig aan als een grote zandbak, maar nu ben je aan de slag in bella Italia en dat doet wonderen voor de setting. Van Toscaanse dorpjes en platteland tot een rotsachtig eilandje en een kustdorpje dat aan Cinque Terre doet denken, de speelterreinen waar je komt in Sniper Elite 4 hebben elk hun eigen, haast pittoreske, feel.
De omgevingen zijn dus grootser, sfeervoller en volgestouwd met opdrachten, zij-opdrachten en collectibles, goed om je uren zoet te houden per map net omdat het spel je erg aanspoort om te exploreren. De game savet uit zichzelf al zo vaak dat je in tegenstelling tot de vorige game niet telkens manueel hoeft te saven voor je vijf voeten in het hol van de leeuw zet. Wat daar ook veel toe bijdraagt is de verfijndere manier waarop hoofdpersonage Fairburn zich tegenwoordig laat besturen. Het sluipen gaat veel responsiever en hij kan zowaar vlot klimmen tegenwoordig zodat ledge takedowns tot zijn trukendoos behoren. Ook het arsenaal tot je beschikking is uitgebreid. Je kan stenen gooien om vijanden richting een gebied te lokken of je kan fluiten zodat ze recht je richting uit komen. Ook landmijnen zijn erg leuk om te gebruiken omdat je kan instellen of je wil dat ze meteen ontploffen of pas na twee maal ingedrukt te worden, ideaal om passerende patrouilles te pesten dat. En wat dacht je van lijken? Uiteraard is het slim om die te verbergen, maar wat als je er eentje open en bloot laat liggen met een mijn onder? Dan wordt het helemaal tof. Uiteraard is het gebruiken van mijnen chaotisch, maar Sniper Elite 4 is niet meer de game waarbij alles finaal in de soep spot zodra je gespot wordt. Het schieten met je silenced pistool of je Thompson verloopt veel vlotter dan voorheen en hoewel de cover-based mechanismen nooit verder gaan dan gewoon competent kan je toch behoorlijk strijd leveren als het echt moet. Let op, ik zeg geenszins dat je guns blazing te werk moet gaan, want dan gaat de AI bratwurst van je maken. Vaak zijn ze dommer dan een zak hamers en kun je ze sluipend en snipend vlot in de luren leggen, maar als je er met een machinegeweer in de hand op af gaat rennen, dan schoppen ze je terug naar je moeder.
Als singleplayer ben ik sowieso tevreden over dit Sniper Elite 4, maar er zit uiteraard ook een uitgebreid multiplayer-luik aan vast. De competitieve multiplayer zet nog maar eens in de verf dat Snipen niet langer de kern van de game is, hoe verklaar je anders dat in dit deel een kill met een shotgun of machinegeweer, u evenveel waard is als een sniperkill? Dit is wat mij betreft de enige verandering ten opzichte van deel 3 die niet uit de verf komt omdat modes als team deathmatch nu wel erg standaard voelen. Nee, dan is survival een toffere mode. In essentie is dit weer maar eens het soort modus waarbij je wave na wave van vijanden moet overleven met andere spelers, maar met uitkijkpunten en sniper-rifles dus. Tenslotte is er ook nog een stevige co-op-modus die je met een andere speler de kans geeft om alle missies samen te doorlopen. Geinig, maar naar mijn gevoel is dit toch vooral een game die het meest tot zijn recht komt als singleplayer-ervaring.
De vorige game was goed en wist al veel zieltjes te winnen, deze is gewoon stukken beter. Grote sfeervolle omgevingen vol vrijheid, avontuur en gevaar staan samen met de verder verfijnde gameplay garant voor vele uren aan stealth-plezier. Sniper Elite 4 is een dot van een sequel!
