Nintendo besloot om tijdens de E3 geen persconferentie te geven. Een gewaagde keuze, maar volgens de grote N was een Nintendo Direct de perfecte vervanger. De games die de uitgever daar toonde, wisten stuk voor stuk op te vallen. Daarnaast waren ze meteen op de E3 te spelen. Eén daarvan was Sonic: Lost World.
Ik had vroeger helemaal niets met Nintendo. Mijn buurjongen had een NES met Super Mario Bros., zelf moest ik er niets van weten. Natuurlijk zag ik hoe tof de game was, maar ik was enorm bevooroordeeld. Ik was jong, ik leefde in de tijd van de grootste consolewar ooit. Ik had een Sega Mega Drive, 16 bit kracht, snelle, scherpe graphics en natuurlijk Sonic. De blauwe egel was de tegenhanger van Mario. Sonic was vele mallen sneller, vloog over het beeld en liet de besnorde loodgieter ver achter zich. Ik wist het zeker: Mario was een drol, Sonic was de toekomst. De consolewar was groots. Op het schoolplein zat je in kamp Nintendo of kamp Sega. Ik behoorde tot het laatste, dat was het beste.
De toekomst liep anders. Sega is niet meer wat het ooit was en de games met de blauwe egel in de hoofdrol zijn allen stuk voor stuk kwalitatief niet meer om blij van te worden. Tijdens mijn spelafspraak bij Nintendo loop ik dan ook een beetje huiverig naar de Wii U waar Sonic op mij stond te wachten. Sonic op een console van Nintendo, als ik dit tegen mijn achtjarige ik kon zeggen, zou hij me hard uitlachen. En terecht, wie had het vroeger ooit gedacht? Met enkele recente Sonic-games in het achterhoofd bekijk ik de nieuwe egel en speel ik drie levels. Als snel wordt me duidelijk dat Sonic één ding niet verleerd is: de egel is nog steeds kneitersnel!
De ietwat blije medewerker vertelde me dat de Deadly Six de wereld van Sonic dreigen te verwoesten waardoor de egel zijn nieuwe vaardigheden en krachten moet gebruiken om hen te verslaan voor het te laat is. Bij zijn laatste poging om Sonic te verslaan en de wereld te veroveren, heeft Dr. Eggman de krachten ingezet van zes gevaarlijke beesten die de Deadly Six worden genoemd. Maar de Deadly Six keren zich tegen hun nieuwe meester en Sonic moet met zijn gezworen vijand Dr. Eggman samenwerken en de mysterieuze Hexawereld verkennen. Het kon me niet echt interesseren, een game als Sonic draait voor mij niet echt om het verhaal. Je wilt de platformlevels halen met de best mogelijke score, de snelste tijden en de minste dodelijke aflopen. Dat laatste was nog lastiger dan ik had gedacht.
De drie levels die ik speelde hadden allen een andere moeilijkheidsgraad. Easy, medium en hard. Ook was elk level voorzien van een eigen thema. Waar ik bij het ene zo snel mogelijk van planeet naar planeet sprong om daar platformelementen toe te passen (Mario Galaxy was een inspiratiebron?), speelde ik later in een 2D/3D wereld waar de bekende loopings hun intrede deden. Als laatste moest ik zo snel mogelijk een bestaand parcours afleggen, ondertussen vijanden ontwijken en munten verzamelen. Stilstaan was er niet bij, je kunt alleen maar sneller, sneller, sneller!
Wat meteen opviel is dat Sonic er bijzonder strak uitzag. De grafische kwaliteiten van de Wii U deden eindelijk haar intrede (eerder speelde ik Bayonetta, een game die er grafisch erg slecht uitzag) en bleven sterk tijdens de hoge snelheden. Met één druk op de knop kon ik meerdere vijanden tegelijk afmaken terwijl een andere knop zorgde voor één vijand per keer. Een afweging die je zelf moet maken tijdens het spelen. Ik merkte dat ik ze liever met één keer drukken af wilde maken op de hele snelle stukken, omdat ik het overzicht anders een beetje verloor. Dat bedoel ik op de meest positieve manier, Sonic: Lost World bestaat uit flink wat gecontroleerde chaos.
De game gaat van je scherm afspatten. Net als op mijn oude Megadrive is de wereld waarin Sonic zicht voort mag bewegen bijzonder kleurrijk. Vooral in het level dat ik speelde waarin de 2D en 3D werelden met elkaar leken te versmelten, oogde het allemaal alsof de ontwikkelaar flink wat genotsmiddelen in zijn systeem had zitten ten tijde van de conceptfase. Felle kauwgomballen-kleuren vlogen om mijn ogen terwijl ik van platform naar platform sprong, loopings maakte, ringen aan het verzamelen was en vijanden naar de eeuwige jachtvelden stuurde. Het voelde als Sonic zoals het vroeger was en dat deed me goed.
In de andere levels, waarin de hoge snelheid een grotere rol speelde, zag ik de potentie van de titel, maar wist ik meteen dat ik in voorgaande delen door de hoge snelheid vaak het idee had dat ik geen controle meer had over het personage. In de twee levels die ik speelde, was dit gelukkig niet het geval, maar hoe dit zich in de uiteindelijke game gaat uiten, daar moeten we nog maar even op wachten. Sonic is snel, maar te snel is niet goed. Dan neemt de game het te vaak voor je over omdat jij het als speler gewoonweg niet bij kunt houden. Laten we hopen dat de makers dit volhouden door de gehele game door. Dan kan dit wel eens een toffe titel gaan worden.
Ik heb veel te weinig gezien van Sonic: Lost World om echt een goede indruk te krijgen van de game. Ja, wat ik speelde was mooi, speelde lekker en ademde Sonic, maar dat deden demo’s van vorige games uit de franchise ook. En je weet misschien wel dat lang niet alle games even goed waren. Mocht de game dat wat ik heb gezien doorzetten, dan kunnen we spreken van een Sonic die de Wii U-bezitter niet mag missen. En dat is lang geleden dat we zoiets over een Sonic hebben kunnen zeggen.
