Fun fact: het spel dat ik heb gebruikt als sollicitatie bij Gameparty was South Park: The Stick of Truth. Lekker op m’n dooie gemakje door een stad struinen en elfje en kobolden een pak slaag geven was nog nooit zo leuk. Op het moment dat naar buiten kwam dat Ubisoft bezig was met een vervolg was ik er dan ook als de kippen bij. Ik moest en zou deze game reviewen!
Het spel begint met een flink potje knokken op de straten van South Park. Jij, als The King, wordt dan ook snel er bij gehaald om de tegenpartij van een pak slaag te voorzien. Cartman heeft echter andere ideeën: elfjes en tovenaars zijn zo van gisteren. Het is tijd om de superhelden kostuums weer uit de kelder te trekken, want er is een kat vermist en met het beloningsgeld kan hij mooi zijn film-franchise op poten zetten. Aangezien je toch niets beters te doen hebt, baan je jezelf een weg naar zijn kelder, alwaar je te horen krijgt dat je eigenlijk hier niets te zoeken hebt “als burger zijnde”. Maar Cartman, de goedzak die het ook is, besluit om je een kans te geven. Zodoende begint je eigen avontuur, en dat avontuur is groot. Zesdeklassers, rednecks maar ook twee andere slechteriken-, danwel heldenteams kunnen allemaal niet wachten om met je op de vuist te gaan.
Sociaal commentaar speelt, zoals gezegd, een grote rol in het spel. Of ze het nou hebben over wie je bent, hoe je bent, en waarom je bent, alles is gedrenkt in het sausje waar Matt Stone en Tray Parker zo goed in zijn. Berucht is natuurlijk al het feit dat de moeilijkheidsgraad van het spel gekoppeld is aan je huidskleur. Dat dit je bij tijd en wijlen misschien een wat oncomfortabel gevoel geeft, is logisch. Zo was de missie waarbij je een onschuldige zwarte man in de handen van de politie af geeft toch wel eventjes slikken. Waarom doe je het dan, vraag je je af? Omdat de politie je die opdracht heeft gegeven natuurlijk! Die maken namelijk maar al te graag gebruik van deze nieuwbakken held om hun eigen agenda te promoten…
De grootste wijziging ten opzichte van de voorganger is de combat: die is veel dieper uitgewerkt deze keer en vind plaats op een grid. Doordat elke aanval een bepaalde radius heeft, naast het feit dat iedereen een bepaald aantal plekken kan lopen, moet je nadenken over wat je gaat doen. Over het algemeen kan je, vooral op de makkelijkere moeilijkheidsgraden, prima af met aankloten. Tactisch je helden neerzetten kan echter wel degelijk voor een voordeel zorgen, zoals bijvoorbeeld een schop van een mede-held die achter de persoon staat die je op dat moment een lazer in z’n strot knalt. Dat geeft extra damage en kan het gevecht een stuk korter maken. Daarnaast zie je rechts onderin de volgorde van welke persoon er aan de beurt is, waardoor je ook weer rekening kan houden met een vijandige aanval en de radius waarin deze plaatsvindt.
Het is trouwens fijn dat de interface een grote opknapbeurt heeft gekregen. Alles ziet er beter uit en laat The Stick of Truth bijna archaïsch lijken. Het is nu bijvoorbeeld veel duidelijker dat je je telefoon gebruikt om jezelf een pad te banen door dit rustige bergstadje. Het laat ook weer zien dat Cartman ergens toch een bovengemiddeld IQ heeft: hij heeft het voor elkaar gekregen om niet alleen Coonstagram te lanceren, maar er ook daadwerkelijk mensen gebruik van te laten maken. Petje af voor onze favoriete, racistische etter. De kers op de taart is de mogelijkheid je eigen geslacht te bepalen. Niets meer dan lof daarvoor, want nu kan iedereen zijn thuisvoelen in de wereld die gecreëerd is.
Ergens is het wel jammer dat de kostuums die je verzamelt compleet cosmetisch zijn en niets toe voegen of veranderen aan de krachten die je bezit. Dat is deze keer weggelegd voor Artifacts en DNA die je door de stad heen vindt en die de meeste South Park fans onder ons dan ook meestal wel zullen herkennen. Sowieso is The Fractured but Whole weer een geweldige gooi terug naar alles wat we hebben gezien in de afleveringen en blijft het leuk om een aflevering eigenlijk zelf mee te maken. Minder geslaagd is toch de grind van huis in, looten, huis uit. Dat was vorige keer al vervelend en dat is het nu nog. De Fastpass punten liggen ook net te ver uit (of juist te dichtbij) elkaar om echt effectief te zijn. Raar genoeg laten ook de stemmen af en toe te wensen over, terwijl dat juist iets is waar de serie goed bekend om staat. Als je met iemand staat te praten en de toon van de stem verandert met elk dialoogstukje, dan haalt dat je toch uit de ervaring. Dan hebben we het nog niet eens over de bugs gehad waar al redelijk wat over geklaagd is, en dat terwijl het spel meerdere keren vertraagd is. Ze komen niet veel voor, maar het feit dat er meer dan één gamebreaking bug in zit is frustrerend.
South Park: The Fractured but Whole is een geslaagd vervolg. Hoewel veel van hetzelfde, hebben de makers toch genoeg veranderingen doorgevoerd om de aankoop te rechtvaardigen. Net zoals bij het vorige deel het geval was, en uberhaupt de serie in het algemeen, zal je een sterke maag moeten hebben voor wat betreft de humor die meer dan eens over het randje gaat, maar als dat je niet tegenhoudt zal je hier flink wat uurtjes zoet mee zijn. Just remember: with great power, comes great chicks and money!
