Spider-Man is de gelikte blockbuster die je zou verwachten van een samenwerking tussen een ervaren ontwikkelaar als Insomniac en Sony. Het is een superhelden-game die qua productiewaarden niet onder doet voor de films die Marvel de zalen in brengt. Het grote verschil schuilt hem echter in het simplisme van de game. Je hebt geen spreadsheet nodig om de kluwens van verhaallijnen bij te houden zoals in de bioscoop het geval is, Spider-man is zijn geheel eigen beestje dat doet terug denken aan tijden waarin een gewone knul in een pakje zien webslingeren opwindend genoeg was. In dat en nog een aantal andere opzichten is Spider-Man eigenlijk een behoorlijk ouderwetse game geworden.
Spider-Man wil het genre geenszins herdefiniëren, maar lijkt er vooral op gebrand een groot publiek een leuke tijd te laten beleven. Dat doet het door een verhaallijn te brengen die vol obligate setpieces zit en die voor zelfs de meest casual fans van Spidey vlotjes te volgen is. Dat doet het ook door het webslingeren lekker intuïtief te maken waardoor het een plezier is om door de concrete jungle van Manhattan te traverseren, en dat doet het ook door openworld gameplay te brengen die ietwat gedateerd overkomt anno 2018. Het is echt frappant hoe de game me veel meer aan de Sam Raimi-films deed denken en de games die bij die prenten hoorden, dan aan recentere titels, maar dat maakt het daarom nog niet slecht.
Op verhalend vlak doet Spider-Man het al van in het prille begin goed. Peter is 23, heeft een lullig baantje en bonje met Mary Jane, zijn leven zit kortweg ietwat in een sleur. Als Spider-Man daarentegen loopt het op rolletjes. Hij heeft booswichten als Rhino en Vulture al verslagen, heeft het respect van de politie en is na het achter de tralies zetten van Kingpin aan het begin van het spel volledig vrij om de misdaad te bestrijden in de stad. Je hebt al heel snel de vrijheid om gewoon te slingeren waar je heen wil in het iconische Manhattan en dat voelt heerlijk aan. Over de taxi’s heen zoeven op Fifth, van gebouw tot gebouw swingen en net op het juiste moment jezelf extra ver lanceren. Het voelt gewoon goed aan en zorgt ervoor dat zelfs wanneer je de mogelijkheid hebt om fasttravel te gebruiken, je gewoon liever naar je bestemming blijft webswingen. Dat je meteen overal heen kan is tof, maar dat maakt het extra bizar dat je de map beetje bij beetje visueel moet unlocken. Over heel de stad zijn kapotte radiotorens gezet die je dus moet repareren om het gebied te unscramblen en te zien wat er te beleven valt in die buurt. Ik dacht echt dat we anno 2018 klaar waren met radiotorens, maar dat is dus niet het geval.
Het is dat gedateerd soort bezigheidstherapie die fel contrasteert met de urgente toon van de rest van de game. Peter/Spidey is een druk baasje en dat laat de game je duidelijk weten. Niet alleen krijg je constant berichtjes via je mobiel om aan te geven dat er misdaden gepleegd worden die je een halt toe kan roepen, maar je wordt ook herinnerd aan de reële verantwoordelijkheden van Peter zelf. Op dat vlak slaagt Spider-Man wonderwel… je vergeet geen moment dat onder dat heldhaftige pak een jonge twintiger zit die zooi moet doen voor zijn baantje of vrijwilligerswerk voor arme mensen met zijn tante. De eerste hoofdstukken van de game slagen er enorm goed in om de moeilijke balans die Peter moet zien te vinden tussen zijn persoonlijk leven en dat van zijn heldhaftige alter-ego in de verf te zetten. Uiteraard blijft dat niet zo wanneer het algemene plot en de clash met booswicht Mister Negative echt op stoom komt, maar daar schuilt het slimme van de pacing van deze game in. Wanneer je later dramatische gevechten boven de straten van New York voert waarin je raketten ontwijkt heeft dat des te meer impact omdat je in de aanloop er naar toe de man achter het masker hebt leren kennen.
Het vechten zelf, wat uiteraard eveneens een belangrijk aspect van de gameplay is, voelt verrassend diepgaand aan. Ik dacht initieel dat het gewoon een iets atletischer versie van de Arkham-games zou gaan worden, maar je hebt dus echt wel een aantal diverse moves waar het van loont ze goed onder de knie te krijgen. Nog leuker is dat je tijdens het spelen ook gestaag nieuwe moves unlocked en dat zorgt ervoor dat ook de combat lekker fun en gevarieerd blijft. Recht een groepje baddies in slingeren, een kerel de lucht in trappen terwijl je met je web een vuurwapen uit de handen van een tegenstander trekt… dat is Spidey. Dat het vechten tegen pummels zo leuk voelt maakt het extra jammer dat de bossfights ietwat door de mand vallen. Je staat tegenover legendarische slechteriken uit de comics, maar de gevechten die je tegen hen voert zijn zo repetitief en saai dat het haast grappig wordt. Aanvalletje ontwijken, hen vastpinnen met je web en even meppen en weer ontwijken en blijven herhalen. Het is bizar en jammer, hier hadden ze meer creatieve dingen mee kunnen doen.
Dat neemt niet weg dat de combat in de meeste andere delen van het spel echt fun is en je zeker inside-missions nog behoorlijk pittige uitdagingen te wachten kunnen staan. Zo heb je de base-missies, die in essentie een soort horde-mode zijn waar je waves aan baddies moet verslaan. Het klinkt saai, maar je kunt wel ten volle genieten van het veelzijdige vechtsysteem in deze zij-opdrachten en je kan er extra outfits mee unlocken die een extra twist op de gameplay stoppen.
Op dat vlak is Spider-Man wel een belonende game. Ja, de visie die het heeft op open world gameplay is hopeloos gedateerd met de verborgen rugzakken die je moet zoeken, random crimes die je moet stoppen en getimede objectives die je moet halen. Het is allemaal spul dat we wel eens eerder hebben gezien, alleen.. en dat is belangrijk… het is leuk om spelen en je wordt steeds beloond met tokens om je suit en gadgets te upgraden. Het is tekenend voor de game in zijn geheel. Veel nieuwe dingen doet het niet, af en toe laat het wat steken vallen, maar de game blijft consequent leuk om te spelen en soms is dat gewoon genoeg.
Spider-Man lijkt een beetje op een game uit lang vervlogen tijden die gemaakt is met de moderne middelen van nu. Dat doet echter geen afbreuk aan de Fun met grote hoofdletter F die je met de game kan beleven. Of je nu langs het Empire State slingert of oneliners afvurend wat slechteriken in elkaar mept, dit is een game die Spider-Man als personage snapt. Maakt het uiteindelijk veel uit dat je dit soort opdrachtjes al vaker gedaan hebt, als de manier waarop je het doet zo leuk is?
