Het is alweer ruim een jaar geleden dat Splatoon 2 verscheen voor de Nintendo Switch. Destijds ondanks het nummer 2 in de titel misschien gelabeld als port van het eerste deel voor Wii U, maar door de zeer regelmatige updates staat de game inmiddels absoluut op eigen benen. We gingen aan de slag met het (eerste?) onlangs verschenen DLC-pakket: de Octo Expansion.
Dat juist een multiplayergame pur sang als Splatoon 2 downloadable content krijgt die volledig focust op een singleplayer-ervaring kan je misschien opvallend vinden, maar eigenlijk is het dat helemaal niet. Online is Splatoon 2 steengoed. Zoals gezegd verschijnen er regelmatig updates met zowel nieuwe wapens als nieuwe maps, waardoor de game een jaar na release nog steeds actueel is en structureel vernieuwd wordt. Ook de Splatfests worden nog altijd met regelmaat gehouden en zijn populair binnen de community.
Het enige waar het ‘m eigenlijk aan schort is het ontbreken van een degelijke singleplayermode. Nu hadden we dat eigenlijk al een beetje voor lief genomen aangezien het spel puur is ontworpen als iets om online met meerdere spelers te beleven. Zowel Splatoon als Splatoon 2 hebben wel een eenspelerstand, maar in beide gevallen heeft die vrij weinig om het lijf en is het qua gameplay niet bijster creatief.
Hoe anders is dat in de Octo Expansion. Je kruipt in de huid, of beter gezegd de tentakels, van Agent 8, een Octoling. Vanuit een metrostelsel dat fungeert als hub kan je in totaal zo’n tachtig losse levels spelen die chronologisch unlocken. Dit allemaal onder de bezielende leiding van Captain Cuttlefish, een oude Inkling die aan alle denkbare clichés van een kapitein voldoet. De levels variëren van puzzelen tot behendigheid tot simpelweg keihard knallen. Met een stel inkt spuitende jetpacks op je rug over een nauw paadje manoeuvreren terwijl je aangevallen wordt door gigantische octopus-torpedo’s bijvoorbeeld. Of een grote bal aan de andere kant van een zwevend level krijgen zonder dat ‘ie ook maar één keer naar beneden dondert. Of simpelweg van het begin- naar het eindpunt van een met tegenstanders gevuld level knallen. Het is duidelijk dat de makers, in tegenstelling tot de bij de originele game inbegrepen singleplayer, veel meer out-of-the-box gedacht hebben met veel leukere en uitdagende gameplay tot gevolg.
Denk dan ook niet dat dit zomaar een ladinkje levels is waar je doorheen speelt. De moeilijkheidsgraad ligt zo nu en dan echt flink hoog, maar wel op een bemoedigende manier. Neigingen om je controller of console bij het grofvuil te knikkeren zal je er niet van krijgen. Ondanks dat je voor de zoveelste keer een jump weer nét niet haalt of een eindbaas alwéér op een nippertje van je wint heb je nooit echt het gevoel dat het onhaalbaar is. Wat daarbij overigens helpt is dat je als een level steeds op hetzelfde punt mislukt de mogelijkheid krijgt om het level te ‘skippen’. Uiteraard heb je daarna de mogelijkheid om het op een later moment alsnog te proberen, maar het is een mooie morele tegemoetkoming om ervoor te zorgen dat je niet op een bepaald moment ‘vast’ komt te zitten.
Een ander sterk punt van Octo Expansion is de humor. De makers van de game hebben met de gesprekjes tussen Pearl en Marina iedere keer wanneer je de game opstart al bewezen over een gezonde dosis humor te beschikken (bij dezen ook even een pluim voor de Nederlandstalige lokalisatie) en met deze DLC wordt dat onderstreept. De gesprekken met Captain Cuttlefish zijn messcherp geschreven en ook de opwachting die Pearl en Marina in de Octo Expansion maken zorgt voor een lach op je gezicht.
Wanneer deze Octo Expansion de standaard campaign van Splatoon 2 geweest was, hadden we al vanaf het begin te maken gehad met een fantastisch totaalpakket. Door de uitdagende en ingenieuze gameplay is dit een must voor liefhebbers van de game, met name voor degenen die een singleplayer-uitdaging nog misten. Ondanks de met vlagen hoge moeilijkheidsgraad is deze DLC toch net zo toegankelijk als de multiplayer. Deze content is je twintig euro’s dubbel en dwars waard.
