Deze recensie is aan de late kant maar het was dan ook een werk van lange adem. Tot twee keer toe wist het review-exemplaar van de game het hoofdkantoor van GameParty niet te bereiken. Ubisoft heeft nochtans het juiste adres en in het verleden waren er nooit problemen. Dat dezelfde game tot twee keer toe in rook opging is hoogst verdacht te noemen. Zijn er twee stoute postbodes geweest die even hun zelfbeheersing verloren toen ze een blik in de envelop wierpen? Zijn er nu twee postsorteerders stiekem een verduisterd exemplaar van Splinter Cell: Blacklist aan het spelen? Is dit nieuwste deeltje van de Sam Fisher-saga er eentje om te stelen? Tijd om de game eindelijk een te lang uitgestelde beoordeling te geven.
Ik heb altijd al een zekere affiniteit met deze serie gehad. De verkoper in de gameshop probeerde me indertijd een aankoop van het eerste deel af te raden omdat het echt wel een heel moeilijk spelletje was maar ik ging er probleemloos doorheen. Gewoon traag sluipen door het duister, lichtbronnen stukschieten en bewakers uitschakelen met een welgemikte stickyshock, ik hield er van. Toen mijn hond enkele jaren geleden een zware operatie onderging en ik heel de nacht wakker moest blijven bij haar was het Chaos Theory die ik in één lange zit verslond. Ik hou gewoon van het soort stealth-gameplay dat Splinter Cell bood. Ik gebruikte uiteraard de verleden tijd om de gameplay te omschrijven, simpelweg omdat de reeks de voorbije jaren ontzettend ver afgeweken is van hoe het allemaal begon. Conviction is een steengoeie actiegame, maar ik kan goed begrijpen waarom Splinter Cell-puristen er een hekel aan hebben. De mogelijkheid om vanuit het donker iemand bewusteloos te meppen door een klein cameraatje tegen zijn kop te knallen werd ingeruild voor een tag-systeem waarbij je vlotjes kon aanvinken welke tegenstanders je op een dosis kogels wou trakteren. Dit nieuwe deel is voorspelbaar genoeg een evolutie van de reeks, wat betekent dat fans van Conviction nog steeds vlotjes de bikkel kunnen uithangen, maar dat er tegelijk ook weer meer mogelijkheden zijn om sluipend je ding te doen. Het gevaar van twee kampen proberen te plezieren is uiteraard dat niemand er bevredigd uitkomt, maar Ubisoft pakt het gelukkig goed aan. Sam Fisher krijgt in dit deel gewoon alle nodige tools en vaardigheden tot zijn beschikking, maar jij als speler bepaalt hoe je dat allemaal ontplooit. Wil je gewoon je een weg door het spel knallen en genieten van die mark and execute-optie die toch wel cool blijft? Ga ervoor. Ikzelf probeer liever mijn weg door het spel te sluipen, met de geruststellende gedachte in het achterhoofd dat wanneer het uit de hand loopt en het tot een vuurgevecht komt, ik me goed uit de slag kan trekken. Sam Fisher is het ultieme wapen en jij bepaalt hoe je hem hanteert, dat is de kracht van deze Splinter Cell.
Voor het verhaal moet je het in elk geval niet doen. Nu Fisher na de gebeurtenissen uit Conviction het hoofd van Fourth Echelon is, werkt hij rechtstreeks voor de president. Met het als hoofdkwartier uitgeruste vliegtuig de Paladin trekken Sam en zijn team over heel de wereld om net als een soort Scooby-gang brandjes te blussen. Fisher en co krijgen het aan de stok met een organisatie genaamd the Engineers die belangrijke doelen die op een Blacklist staan in het vizier heeft. Indien de Verenigde Staten niet al haar troepen wegtrekt voor de deadline verstreken is zal er een nieuwe aanslag gepleegd worden. Het verhaal wordt vooral uit de doeken gedaan aan boord van de Paladin die ook als hub fungeert. Aan boord van het vliegtuig kan je missies plannen, upgrades instellen, wat praten met collega’s of bellen naar je dochter Sarah. Het idee achter deze hub is leuk, maar de dialogen voelen iets te vaak geforceerd aan om het allemaal te laten overtuigen. Dat de nieuwe stem van Fisher ook nog eens te jong klinkt om een bijna vijftiger met autoriteit en een volwassen dochter overtuigend tot leven te brengen is eveneens een narratief pijnpuntje. Het gegrom van Michael Ironside wordt behoorlijk gemist.
Gelukkig zijn het de missies waarin de game wel schittert. Elke opdracht voelt anders aan ten opzichte van de vorige en de gebieden zijn groot genoeg om je eigen speelstijl te kunnen hanteren. Het is ook vet hoe een missie echt kan evolueren zodat wat eerst een simpele gijzelingsactie leek plots een angstaanjagende biologische aanval blijkt te worden waarbij je het plots tegen een tikkende klok moet zien op te nemen. Probeer dan maar even het hoofd koel te houden en niet je te laten verleiden om voor je vuurwapens te kiezen. Ook noemenswaardig is dat je naast je hoofdopdracht ook steevast kleinere doelen hebt zoals het hacken van laptops of verzamelen van Intel. Voor de completionists is er in elk geval genoeg te beleven op het slagveld van Battlefield. Zo krijg je een score die beoordeeld in welke mate je als een ghost of een panter door de missies beweegt. Tenslotte valt er nog op te merken dat er af en toe keuzes te maken vallen in het verhaa, waarbij je bijvoorbeeld moet kiezen om een personage genade te verlenen, of net wraakzuchtig uit de hoek te komen. Heel belangrijk voor het verloop van het verhaal lijken die keuzes niet te zijn.
Het verhaal, dat is dus duidelijk het zwakkere puntje van deze game, maar ook op grafisch vlak stelt de game een tikje teleur in de verhalende cutscenes op de Paladin. Misschien ligt het gewoon aan het steriele uiterlijk van het vliegtuig, want tijdens de missies ziet de game er stukken beter uit. Je ziet duidelijk dat de makers kosten noch moeite gespaard hebben om de gebieden die je bezoekt overtuigend tot leven te brengen en vooral in donkere omgevingen is Blacklist een erg knappe game.
Naast de singleplayer die 12 tot 15 uurtjes duurt krijgen fans ook eindelijk de terugkeer van de bejubelde Spies vs. Mercs-mode. Er is een reden waarom fans deze multiplayer terug in de game wilden en die reden wordt meteen duidelijk; het blijft één van de beste multiplayer-modes ooit. In classic speel je twee tegen twee en moet het ene team de drie terminals hacken terwijl het andere dat probeert te beletten. Erg simpel qua opzet, maar het blijft immens leuk. Deze Blacklist voegt ook een vier tegen vier variant toe, waarbij je personages kan aanpassen met wapens en outfits op een manier vergelijkbaar met die van de singleplayer. Er zijn nog een aantal andere modes zoals Extraction, Uplink Control en simpele Deathmatch, maar Spies vs. Mercs blijft de ster.
De singleplayer bied ondanks het zwakkere verhaal waarschijnlijk de beste Splinter Cell-ervaring sinds Chaos Theory en het heerlijke Spies vs. Mercs maakt een glorieuze terugkeer. Het maakt van Blacklist één van de beste games van het jaar. Of je het nu koopt, leent of uit een envelop steelt, dit moet je gespeeld hebben.
[review pros=”+ Ijzersterke missies
+ Bepaal zelf je speelstijl” cons=”- Verhaalvertelling aan zwakke kant
– Geen Michael Ironside vergt gewenning” score=89]
