We zijn met gaming de laatste jaren flink verwend. Ons platform is volwassen geworden, wat games als Red Dead Redemption 2 en Hellblade bewijzen. Grafisch zijn games op momenten niet meer te onderscheiden van het echte leven en online spelen we tegen de hele wereld. Maar, lang, lang geleden, speelde je gewoon in je eentje in een wereld die zo vlak en blokkig was als de inhoud van een pak vlokken. En soms verlangen we terug naar die tijd.
Is dat raar? Dat we in een tijd waarin Red Dead Redemption 2 het medium videogames naar een nieuw level weet te tillen, we stiekem terugverlangen naar de tijden van vroeger? Nee, want nostalgie is een goed ding. Zonder nostalgie zouden we nooit films kijken die ouder zijn dan een jaar. Nooit in aanraking komen met fantastische comics van Marvel en DC van voor het jaar 2000 of muziek van Queen nooit beluisteren. En games ‘van toen’ ook nooit meer spelen. En dat is zonde, want ook zonder die gelikte graphics, geweldige verhalen en online mogelijkheden waren er toen voldoende games die ons dagen bezig wisten te houden. Ik ben dan ook groot fan van het Xbox Backwards Compatibility-plan van Microsoft, waardoor games van de eerste Xbox en de Xbox 360 opnieuw speelbaar zijn. Maar, games die nog ouder zijn, worden lastiger om vandaag de dag te spelen. Daarom ben ik blij met een bundel zoals de Crash N. Sane Trilogy dat was. Maar nog blijer ben ik met de Spyro Reiginited Trilogy.
Echter, in een wereld waar elke game een remaster krijgt enkele jaren na release, is het best een ding wanneer een spel van drie generaties geleden opnieuw uitgebracht gaat worden. Want hoewel dit soort games grafisch natuurlijk best een opknapbeurt kunnen gebruiken, moeten we niet vergeten dat de gameplay ten tijde van de PlayStation niet zo diepgaand, uitdagend of bijzonder was zoals we dat nu gewend zijn. Het is daarom ook belangrijk dat we niet zomaar elke game opnieuw uit gaan brengen, lang niet elke game uit die tijd zou vandaag de dag nog interessant zijn voor de gemiddelde gamer. Het is dan ook prachtig om te zien dat met Spyro een hele juiste keuze is gemaakt. De drie games van vele jaren geleden zijn verpakt in dit pakket en krijgen de graphics van nu, maar de gameplay van toen. En dat is een verdomd goede combinatie.
Spyro the Dragon, Ripto’s Rage en Year of the Dragon worden door ontwikkelaar Toys for Bob (die we kennen van de Skylanders) dus verpakt in een lekker pakket met een vleugje next-gen graphics erbij. Echter, de ontwikkelaar is verder gegaan dan dat je misschien zou denken. De games zijn niet zomaar opgepoetst. Nee, ze zijn compleet vanaf de grond af aan opnieuw ontworpen. En dat is knap, want de game voelt nog steeds aan zoals ‘ie speelde toen deze Bas nog een Basje was. Grafisch heeft alles een enorme make-over gekregen (en ziet het er op een Xbox One X in 4K belachelijk kleurrijk en scherp uit), maar de essentie is exact hetzelfde gebleven. De levels zijn onveranderd, de besturing is hetzelfde, het gevoel is zoals jaren geleden. Het is dan in feite ook een compliment richting de originele ontwikkelaar van de game. Het feit dat de games twintig jaar later nog steeds heerlijk spelen is ongelooflijk te noemen. Het springen, vliegen, vuurschieren, verzamelen en verslaan van vijanden is nu nog net zo leuk als toen. Het heeft nergens in hoeven boeten.
Toen Spyro origineel verscheen wisten we al wat een 3D platformer moest zijn. Dat had Mario inmiddels laten zien op de Nintendo 64. Wat Spyro echter anders maakt is de besturing van het paarse draakje. Waar je gewend bent om op vijanden te stuiteren om ze om te leggen, schiet je hier met vuur of ram je er met een kopstoot tegenaan. Daarnaast heeft Spyro vleugels waardoor je kleine stukjes kunt vliegen/zweven. Hierdoor is Spyro veel beweeglijker dan de concurrenten. Helemaal wanneer je naar bijvoorbeeld Crash Bandicoot kijkt. Ook nu knalt Spyro met flink wat kleur zijn vijanden van je scherm in de diverse levels. Waar je echter wel merkt dat de games al wat ouder zijn, zijn nu juist die diverse levels. Die zitten niet heel spannend in elkaar. Ja, er is wel wat uitdaging te vinden en de omgevingen veranderen steeds, maar je merkt vooral in de eerste Spyro dat de ontwikkelaar hier nog wat zoekende is. Daarnaast was het verhaal van Spyro nooit heel boeiend, iets wat natuurlijk hier exact hetzelfde is, en zijn het hele makkelijke games. Dat is natuurlijk onveranderd. Maar eigenlijk had ik dat ook niet anders willen zien. De laadtijden hadden echter wel wat sneller mogen worden…
Toch zijn deze minpunten klein en doen ze geen afbreuk aan de complete trilogie zoals we deze nu hebben. De game oogt en speelt als een spel van nu, maar brengt gameplay van twintig jaar geleden. Het feit dat die gameplay niet zo oud aanvoelt, is opmerkelijk. Het zorgde ervoor dat ik met meer plezier dan ik origineel had gedacht door de game heen ben gegaan. Toys for Bob heeft uitstekend werk geleverd. Al vind ik het stiekem wel jammer dat de ontwikkelaar geen speciale spullen toe heeft gevoegd voor mensen die de Spyro Skylander in hun bezit hebben. Gemiste kans.
