Voordat ik aan deze recensie begin open ik mijn iTunes bibliotheek, scroll ik in de lijst richting ‘Michael Giacchino’ en start ik de soundtrack die hij creëerde voor de Star Trek reboot uit 2009. Gewoon, om even helemaal in de Star Trek-sfeer te blijven hangen. Want dat is exact wat Star Trek: Bridge Crew met me deed. Het liet me onderdompelen in precies dat wat Star Trek is.
Mijn moeder was een Trekkie. Een hardcore Trekkie. Onze huistelefoon was de Enterprise waarbij je in de schotel moest praten. De boekenkast stond vol met meer dan honderdtwintig VHS-banden waar de complete ‘The Next Generation’ en ‘Voyager’-series te vinden waren. ‘The Flying Dutchman’ was het magazine dat elke keer gelezen werd. Ja, Star Trek zat er vroeg in bij me. En hoewel Star Wars toch mijn voorkeur bleef houden, heeft Star Trek altijd een grote plek gehad in mijn hart. Ik hou van Star Trek. Ik hou van de ontdekkingstochten, de technologieën, de verre planeten en bizarre aliens. Ik ben gek op personages als Kirk, Spock, Janeway, Picard, Worf, Data en Seven of Nine. Honderden uren heb ik voor de televisie gezeten, kijkende naar de vele series, films en animaties. Sterker nog, momenteel ben ik me op Netflix een weg aan het banen door alles wat Star Trek is. Ik ben letterlijk alles opnieuw aan het bekijken. De passie is er en vorig jaar tijdens de Gamescom werd die passie gebruikt om mij de meest intense VR-ervaring te geven met Star Trek: Bridge Crew. Zoals je hier kon lezen was ik enorm onder de indruk. Nu de game eindelijk uit is was het dan ook aan mij om aan boord te gaan van de USS Aegis om het te ‘make it so-en’.
Star Trek: Bridge Crew speelt in op de fantasie die iedereen die ooit Star Trek heeft gezien uit zou willen zien komen. Jij bent aanwezig op de brug van een groot schip tijdens een Starfleet-missie. In een perfecte wereld doe je dit met drie vrienden die ieder hun eigen VR-bril en touch controller hebben. Het kan ook in je eentje, maar dan mis je flink wat van het plezier dat de game je voor kan schotelen. Ieder krijgt een rol in het schip. Misschien ben jij de Captain, of ben je juist de Engineer. Misschien zorg jij voor het vliegen van het schip, of de wapens, de schilden en het overstralen. Je loopt niet rond tijdens de missies, je zit vast op de stoel waar je hoort te zitten. Iets waardoor de VR-simulatie zo goed werkt. De brug (bridge) waar je op aanwezig bent ziet er geweldig uit. De details knallen om je oren. De schermen ogen zoals ze in Star Trek horen te ogen, de geluiden kloppen, de effecten zijn on-par. Het is bijna jammer dat je niet van die stoel af kunt om het schip te gaan onderzoeken (want geloof me, dat wil je in VR!). Het besturen van het schip met de motion controls is geweldig en werkt goed. Natuurlijk is de game ook te spelen met een controller, maar dat haalt het hele idee behoorlijk weg. Het idee dat je in Minority Report zit, schuivende met panelen die er eigenlijk niet zijn in jouw wereld, kwam vaker dan eens in me naar boven.
Het doel van de game is om jou in missies van zo’n dertig minuten per stuk onder te laten dompelen in Star Trek. Doordat je een VR-bril op je hoofd hebt zie jij vanuit het oogpunt van de persoon op the Bridge, door de motion controls zie je ‘jouw digitale handen’ doen wat jouw echte handen doen. Ieder heeft zijn eigen taak. Zo zat ik vaak achter het paneel waarbij ik de schilden moest regelen van het schip, maar ook de wapens onder de knoppen had. Wanneer alle spelers doorhebben wat ze moeten doen vergeet je dat je op je bureaustoel zit en waan je je in de wereld van Starfleet (wanneer spelers geen benul hebben oogt het bijzonder grappig). Communicatie is gigantisch belangrijk. Iedereen moet op dezelfde lijn zitten tijdens een missie. Wanneer je aangevallen wordt door Klingons, maar toch mensen wil redden op een asteroïde, moeten de schilden omhoog zijn wanneer de Klingons schieten, maar omlaag wanneer je mensen over probeert te stralen. Dit terwijl een andere speler zorgt dat het schip niet te makkelijk te raken kan zijn door hem strategisch te positioneren. En ondertussen schiet je ook terug, uiteraard. Hoewel je heel de game speelt vanuit een stoel en je personage nooit op zal staan, zorgt Bridge Crew voor behoorlijk wat intense momenten. Wanneer je Tactical Officer zijn werk niet goed doet, kan een ander zijn werk niet goed doen. Teamwork was nooit zo belangrijk. Het is daarom jammer dat de stemmen van personen soms wegvallen. Iets wat niet mag gebeuren.
De grootste kracht van de game is ook meteen het grootste minpunt. Je doet steeds hetzelfde. En hoewel het enorm tof is om zo’n Starfleet schip met vrienden te besturen (helemaal wanneer je als Captain de meest tactische keuzes on the fly moet maken), vraag ik me af hoe lang dit leuk gaat blijven. Aanvallende Klingon schepen afweren, low-power mode aanzetten om niet gedetecteerd te worden, mensen overstralen en terugschieten. Het is een terugkerend patroon in de meeste missies. Het gaat niet zo diep als eerdere games waarin je dit soort schepen onder de knoppen had, zoals in Bridge Commander of Starfleet Command. Deze game is, in vergelijking met die andere titels, meer op de massa gericht. En daarom blijft het bijzonder oppervlakkig. Je kunt geen ander type phaser schieten, er is maar één soort. Je kunt je schilden niet versterken op je meest kwetsbare punt. Het is ook jammer dat je geen andere schepen in kan roepen voor hulp. Want een ‘all-out war’ in VR zou toch geweldig zijn? Ook is het spelen als Captain in een game waarin niemand wil luisteren frustrerend. Ik speelde met wat random mensen op het web waarbij niemand naar me luisterde en mijn ideeën totaal negeerde. Als Captain kun je niet veel meer doen dan afwachten en zien hoe de andere spelers het oplossen. Het haalt je uit de game, al kan ik de game daar niet voor aanrekenen, dat ligt meer bij de spelers. Mijn advies is dan ook duidelijk dat je dit moet spelen met mensen die je kent, die willen communiceren en de game begrijpen. Wanneer je geen vrienden hebt is de game in je eentje te spelen met A.I., of kun je steeds switchen tussen alle rollen. Het is een stuk lastiger, maar ook minder leuk wanneer je geen mensen in de stoelen hebt zitten.
Wanneer je de campagne voltooid hebt kun je verder met de ‘Continuing Voyages’. Hierin worden missies random gegenereerd, al voer je nog steeds dezelfde parameters uit. Verdedig, het redden van mensen of research-missies. De actie scenes kunnen hier soms wat intenser zijn (met meerdere schepen!), maar het voelt heel erg als een mode die gemaakt is om je bezig te houden met hetzelfde. Het feit dat je kunt spelen met de originele Enterprise (de Kirk-versie!) liet mijn hart dan wel weer sneller kloppen.
Op papier is Star Trek: Bridge Crew een natte droom voor mensen die liefde hebben voor deze franchise. En hoewel het in de praktijk een game is die duidelijk de sfeer van de serie over kan brengen en je behoorlijk uit kan dagen, heb je na meerdere potjes de game toch wel door en weet het weinig nieuws te blijven geven. Het concept is geweldig, maar ik had graag meer diepgang gezien. Ik weet dat ik me hier flink mee kan vermaken, maar ik hoop oprecht dat een vervolg op dit spel meer gaat brengen dan wat het nu weet te geven. Want dat vervolg wil ik nu al. Dus Ubisoft, make it so!
