Net voordat Star Trek Into Darkness gaat draaien in de bioscopen, ligt de bijhorende game in de winkels. Het verhaal van de game speelt zich af tussen de eerste en de tweede film van J.J. Abrams en heeft alle elementen in zich zitten om een toffe ervaring neer te zetten. Maar lukt dat ook?
In 2009 kwam regisseur J.J. Abrams met Star Trek, een film die veel mensen wist te verbazen. Weg waren de ellenlange dialogen uit voorgaande films en series, de nieuwe Kirk was een man van actie. Volgens Abrams had Star Trek deze reboot nodig omdat de serie op sterven lag. Helaas is dit waar, Star Trek is niet meer wat het ooit was. De laatste serie, Enterprise, is inmiddels alweer acht jaar geleden gestopt en de hoop op een nieuwe tv-serie lijkt klein. Toch heeft Abrams Star Trek weer op de kaart gezet als een populaire franchise die dit keer meer mensen aan weet te spreken dan alleen de echte Trekkies. De game probeert hetzelfde te doen.
Abrams heeft het originele materiaal bewerkt tot zijn visie op Star Trek. De ontwikkelaar heeft haar inspiratie weer gevonden in de film van Abrams en daar een visie op gemaakt. Omdat er nog maar één film beschikbaar is van Abrams, is de inspiratiebron ondiep. Ja, er zijn scenes waarbij je hard naar beneden stort in een ruimtepak. Ja, er zijn scenes waarbij je met de Enterprise het op mag nemen tegen andere schepen in de ruimte. Ja, er zijn shoot-outs die flink hectisch zijn. Exact zoals in de film. Helaas heeft ontwikkelaar Digital Extremes (de ontwikkelaar achter Unreal Tournament) niet verder gekeken dan Abram’s visie. Graag had ik het ontdekken, het in kaart brengen van nieuwe soorten en delen van het universum en misschien zelfs een beetje politiek in de game gehad. Dat had best kunnen passen in het toffe verhaal, zonder op de actie in te moeten leveren.
Misschien komt dit ook omdat de vijand in de game, de Gorn, niet bijster interessant is. Er zijn fantastische schurken te vinden in de Star Trek-franchise. Denk aan Kahn, de Borg en de Klingons. Digital Extremes heeft gekozen voor de Gorn, een reptielen ras dat ooit in één aflevering van de originele serie mee heeft mogen doen. Het ras is extreem populair geworden door een bepaald gevecht tussen een Gorn en Kirk, maar daar blijft het ook bij. Ja, er zijn gastrolletjes in andere games en animatieseries, maar maakt dat een ras populair? Wezens zonder dialoog die er meestal hetzelfde uitzien en bewegen zijn minder interessant dan een vijand als de Klingons. Gelukkig is dit ras intelligent en hebben ze het ruimtereizen onder de knie. Dit zorgt voor pittige uitdagingen (ook de technologie op het gebied van wapens is ver) en toffe shoot-outs.
Digital Extremes weet de sfeer van Abram’s film perfect over te brengen. Acteurs hebben allemaal hun uiterlijk en stem verleend aan de game, de Enterprise ziet eruit zoals dat hoort en qua camerastandpunten tijdens de cut-scenes brengt de game de actie bijzonder cinematisch over. Ja, er zijn zelfs lensflares! Daarnaast heeft de ontwikkelaar de originele muziek in de game weten te verwerken. De soundtrack van Michael Giacchino is één van de betere van de laatste jaren en draagt erg bij aan de totale sfeer. Vanaf het moment dat je de game aanzet zit je er midden in. Dit is Star Trek. Helaas kan dat niet altijd over de gameplay worden gezegd.
In de basis is Star Trek een third-person shooter. Neem cover, schiet op de vijand en loop door om daar weer cover te vinden. Het is jammer dat de ontwikkelaar dit genre niet heeft voorzien van een Star Trek-twist. Ja, je kunt je vijanden verdoven met je wapens (set phasers to stun) en met je tricorder kun je de omgeving scannen om objecten te identificeren of om te zien waar je heen moet, maar hier had meer in kunnen zitten. Omdat het allemaal net niet goed genoeg uitgewerkt is, ging de game me dan ook sneller vervelen dan ik had gehoopt. Ja, ik ben een groot Star Trek-fan, ik ben opgegroeid met ouders die zo’n tweehonderd videobanden in de kast hadden staan met alle afleveringen van diverse series. Maar deze game ging me een beetje vervelen. De gameplay is repetitief en de Gorn voelen niet op hun plek. Door hun lange nekken steken ze altijd uit wanneer ze in cover zitten, waardoor een schot uit jouw phaser altijd raak kan zijn. Vijanden die geen cover kunnen vinden, dat is toch een beetje nep.
Daarnaast zijn de levels meer lineair dan een liniaal. Cover zoeken, schieten, scannen. Volgende gang. Cover zoeken, schieten, scannen. Gelukkig zijn er momenten die anders zijn, zoals je een weg zien te vinden door gebieden waar om de zoveel seconde een dodelijke dosis straling voorbij schiet. Of de momenten dat je de Enterprise zelf onder je knoppen hebt om vijanden uit de lucht te schieten. Het oogt bijzonder tof, maar in feite zijn het kleine afwisselingen die te weinig aan bod komen.
Een groot pluspunt is de co-op. De gehele game loop je met Kirk en Spock waarbij je zelf kunt kiezen welk karakter je onder de knoppen hebt. Het is hun avontuur, dus je hebt elkaar vaker dan eens nodig. Kirk is meer ingesteld op de actie terwijl Spock het met zo min mogelijk doden wil afronden. Dat is logischer. Wanneer je in je eentje speelt, zal de computer een karakter besturen, maar het is leuker om het met een vriend te doen. Online, maar ook gewoon in split-screen. Samen kun je het avontuur tot een einde brengen, je wapens en jezelf steeds verbeteren en vechten in een strijd om leven en dood.
Star Trek is geen goede game geworden. Het niveau van de J.J. Abrams film is ver van deze game verwijderd. Toch heb ik, ondanks de fouten, me prima vermaakt. Tenminste, wanneer ik niet te lang aan één stuk door zat te spelen. Voor de gemiddelde gamer is er dan ook wel wat beters te vinden in de winkels, een fan van Star Trek mag deze game eigenlijk niet missen. Al is het alleen al door de perfecte sfeer en het toffe verhaal.
[review pros=”+ Sfeer lijkt op die van de films
+ Originele acteurs” cons=”- Gameplay ondermaats
– Grafisch niet indrukwekkend
– Verhaal is niet goed genoeg” score=52]
