Star Wars. Electronic Arts. Singleplayer. Geen online. Geen lootboxen. Geen microtransacties. Het leek even onwaarschijnlijk als iemand die fan is van midichlorians. De belofte was echter duidelijk. Respawn ging ‘Star Wars wel even fixen’. En dat is ze gelukt.
Fans van singleplayer games hebben een lange tijd weinig met Star Wars te maken gehad. Sinds EA de licentie overnam hebben ze twee Battlefront-titels gebracht. De eerste was puur met meerdere te spelen. De tweede had een singleplayer, maar het was meer dan duidelijk dat daar de focus niet lag. Nee, de eenzame Padawan heeft deze generatie consoles mogelijk het meeste lol gehad met LEGO: Star Wars The Force Awakens. En dat zegt een hoop. Dat het juist Respawn is, de studio achter Titanfall (waarvan de eerste ook geen singleplayer had), bracht me tijdens de aankondiging dan ook een beetje zorgen. De studio heeft geen ervaring met dit genre. De portfolio bestaat enkel uit shooters. Jedi Fallen Order is een mix van verschillende games, gedrenkt in een overheerlijke Star Wars-saus. De action/adventure combineert de beste onderdelen uit Dark Souls, Uncharted, Metroid en Tomb Raider. En een beetje Force Unleashed. Vanaf de start ben je open om te gaan waar je wil, vlieg naar de planeet van je keuze. Maar om op sommige plekken te komen moet je upgrades hebben of bepaalde Force krachten die je nog niet hebt. Gelukkig krijg je deze stuk voor stuk tijdens het volgen van het verhaal. Een verhaal dat ‘de dark side’ niet schuwt, Jedi: Fallen Order is op momenten bijzonder duister. Logisch ook wanneer je je bedenkt dat de game vijf jaar na Order 66 afspeelt (de moord op alle Jedi uit Revenge of the Sith). De ‘Purge’ op alle Jedi ligt achter je, maar de gevolgen zijn nog steeds voelbaar aanwezig. Het melkwegstelsel ligt onder dwang van het nieuwe Empire, de Jedi zijn bijna uitgestorven. Jij bent Cal Kestis (gespeeld door Cameron Monaghan, The Joker uit Gotham), een Padawan die deze Purge heeft weten te overleven en sindsdien moet schuilen om maar in leven te kunnen blijven. Gelukkig sta je er niet alleen voor, maar vind je al snel een nieuwe mentor in Cere Junda (Debra Wilson), ook een overlevende Jedi. Hoewel Cal niet het meest diepe personage ooit is, zijn het juist Cere en je grootste vijand, The Second Sister, die diepgang genoeg krijgen om het verhaal interessanter te maken dan je vooraf misschien verwacht.
Het verhaal zal nergens zo zwaar en duister zijn als een Empire Strikes Back. Er is gelukkig genoeg ruimte voor de nodige, luchtige humor. Deze is vaak afkomstig vanuit de kapitein van je schip, de vierarmige Greez Dritus. Leuker (en interessanter) is echter je droid metgezel BD-1 (Buddy), welke qua bliepjes tot leven wordt gebracht door niemand minder dan Ben Burtt (de man die R2-D2 tot leven bracht in de films). Vanaf het moment dat je BD leert kennen voel je meteen een band met hem. Eenzelfde band als Luke heeft met R2 en Rey met BB-8. Deze droid zal de gehele game met je mee reizen. Sterker nog, hij zit op je schouder! Door hem steeds van upgrades te voorzien kan hij steeds meer. Denk aan het hacken van andere droids, het openen van deuren die op slot zaten, het schijnen van licht in donkere plekken. Hij kan zelfs tips geven bij de vele puzzels in het spel wanneer je er zelf even niet uit kunt komen. Daarnaast scant hij de omgevingen om zo een heuse encyclopedie aan kennis en lore te verzamelen voor je. Meest handige is nog wel dat de kleine droid je kan voorzien van extra health wanneer dat even nodig is. En dat is vaker nodig dan je misschien denkt. Ik noemde Dark Souls niet voor niets hierboven.
Tijdens je verhaal ga je verschillende planeten ontdekken. Planeten bekend uit de films, zoals de beboste plekken op de thuiswereld van de Wookiees, maar ook plekken die fans kennen uit de animatieseries. Denk aan Dathomir. Elke planeet brengt genoeg om te ontdekken, uit te vinden en geeft tombes om doorheen te spitten. Ja, de link met Tomb Raider is hier op zijn beurt weer snel gemaakt. De plekken die je aandoet voelen klein en intiem, maar namate je je een weg door het verhaal werkt (en de diverse Force Powers en upgrades voor BD krijgt) openen steeds meer wegen waardoor de planeten gigantisch blijken te zijn. Er is geen fast travel aanwezig in Jedi: Fallen Order, dus overal zal je te voet naar toe moeten. De werelden bieden je genoeg manieren om te puzzelen, iets waar Lara Croft best even trots op mag zijn. Omgevingspuzzels, spelen met The Force, zwaartekracht, vuur en wind. De puzzels zijn niet de moeilijkste, maar toch waren er sommige die mijn grijze massa goed aan het werk wisten te zetten. Wanneer verschillende factoren op goede manieren samenkomen, vind je alsnog dat ‘oooooooh’-momentje waarna Cal zijn weg kan vervolgen.
Cal mag dan misschien het hoofdpersonage van de game zijn, ook de werelden waarin je speelt mogen deze titel krijgen. Steeds meer ontdek je nieuwe paden, nieuwe details, nieuwe manieren om door de werelden te kruisen. Door van het begaande pad te gaan ontdek je genoeg dingen om vrij te spelen. Denk aan kostuums, skins voor BD-1 en je schip en nieuwe componenten om je lichtzwaard mee aan te passen. Daarnaast vind je ‘Force Echoes’, iets wat vergelijkbaar is met Audio Logs uit zo’n beetje elke andere game van tegenwoordig. Het zorgt er tijdens het spelen voor dat je het niet erg vind om van het begaande pad te gaan en even op zoek te gaan op plekken waar je (nog) niet hoort te komen. En ik bleef hierdoor ook terugkeren naar planeten alwaar het verhaal zijn ding al had gedaan. De gevonden schatten kunnen Cal ook sterker maken, denk aan meer health of een betere manier om The Force te leren gebruiken. En je wil terug keren naar plekken waar je bent geweest omdat ontwikkelaar Respawn de game vol heeft zitten met belangrijke details. Vanaf de opening van het spel heb je meteen door dat er met liefde en kennis aan dit spel gewerkt is. Qua looks en geluid doet Jedi: Fallen Order geen seconde onder voor het minstens zo briljante Battlefront 2 op dat gebied. De soundtrack is overigens even het benoemen waard. Deze is zo sterk dat de momenten waarop de muziek van John Williams zijn intrede doet (uit de films) er geen verschil lijkt te zijn qua kwaliteit met de muziek die voor de game gecreëerd is. En dat is een bijzonder compliment.
Nathan Drake kan in z’n handen klappen wanneer hij Cal langs muren ziet lopen, slingeren langs lianen en heel cinematisch explosieve momenten ziet beleven. Springen van hoge rotsen, zwemmen door diep water, klimmen om ‘the high ground’ te bereiken. De link met Uncharted en Tomb Raider is duidelijk aanwezig. Waar ik origineel dus een beetje bang was voor de manier van besturen, merk je al snel dat dit alles heel soepel uit je controller komt. Je springt, klimt, grijpt met The Force, valt (en respawned meteen opnieuw) en ontdekt. Het is heel Nathan Drake, heel erg Lara Croft, maar dan met lichtzwaarden en The Force. Gelukkig is dat lichtzwaard niet te onderschatten. Het is namelijk het enige fysieke wapen dat je tijdens de game draagt. “Not as clumsy or random as a blaster; an elegant weapon for a more civilized age.” De combat zit sterk in elkaar, waarbij los op knoppen rammen niet de beste manier van spelen is. Let op je vijanden, zorg dat je weet wanneer je ze kunt pareren, sla toe wanneer het kan. Een Jedi gebruikt zijn wapen voor verdediging, niet aanval. Onthouden. Vijanden worden uiteraard steeds lastiger te verslaan. Stormtroopers maak je af met een simpele slag, maar er zijn sterkere varianten aanwezig die zich goed weten te verdedigen tegen een Jedi. Daarnaast zitten de planeten vol met inheemse wezens die het allen op jou gemunt hebben. Wanneer je meer en meer gaat spelen met The Force tijdens de vele gevechten, ga jij je als een heuse Jedi voelen. Ook al heb je maar enkele Force krachten ter beschikking. Experimenteren hiermee is dan ook interessant. Een blasterschot stil zetten in de lucht (heel Kylo Ren) om daarna een Stormtrooper met Force Pull voren te trekken, tegen zijn eigen lichtgevende kogel aan is veel leuker dan de zoveelste slag met je lichtzwaard, toch? Achievement unlocked!
Jedi: Fallen Order is geen makkelijk spel. Laat dat duidelijk zijn. Wanneer je de moeilijkheidsgraad niet op de makkelijkste setting zet, ga je er een hele kluif aan hebben om zonder kleerscheuren het einde te halen. Je gaat Cal zien sterven, vaker dan eens ook. Ik haalde niet voor niets Dark Souls hierboven aan. Op veel plekken in het spel zijn meditatie-cirkels te vinden. Wanneer je deze gebruikt wordt je game gesaved. Sterf je, dan staat er groot respawn in beeld (haha) en keer je terug naar je laatste meditatie. Bij deze cirkels kun je ook je verdiende punten inzetten om nieuwe mogelijkheden en aanvallen vrij te spelen en kun je rusten. Rusten brengt je levensbalk weer helemaal naar honderd procent, maar zorgt er wel voor dat elke vijand die je verslagen hebt weer terug tot leven komt. Het brengt een strategische toon met zich mee. Want wat is belangrijker? Het feit dat de vijanden op bepaalde paden dood zijn, of dat jouw levensbalk tot de nok toe gevuld is? Het brengt een moment van inkeer, kun je het aan? Wat is slimmer om te doen? Wat zijn de gevaren die nog voor me liggen?
Ik ben een liefhebber van Star Wars. Mensen die GameParty langer volgen weten dit. Ik hield van Battlefront en Battlefront II heb ik ook nog steeds met regelmaat aan staan. Maar ook ik besef dat Star Wars het beste is in verhalende vorm. Omdat dit universum schreeuwt om verhalen. Het is dan ook geweldig nieuws om te zien dat het Respawn is gelukt om een tof verhaal te vertellen, hier de tijd voor heeft genomen en nergens compenseert met een multiplayer die niet op zijn plek was geweest. Jedi: Fallen Order is precies de game die ik gehoopt had, alleen stukken beter dan dat mijn verwachtingen waren. Het combineert diepe Star Wars lore met toffe gameplay die misschien niet origineel is, maar wel sterk in elkaar gesmeden is. Dit is voer voor niet alleen fans van deze franchise, dit is voer voor mensen die hongerig zijn naar een fantastische game.
