Mijn liefde voor Star Wars leek met The rise of Skywalker een stevige deuk opgelopen te hebben, maar die koelte verdween al heel snel toen ik A new Hope onlangs terug begon te kijken op Disney +. Er is iets aan die originele trilogie die zoveel jaren later nog steeds voor warme gevoelens zorgt. Diezelfde jeugdige opwinding die Wookiees, Ewoks en kleine groene mannetjes met een spraakgebrek als kind bij me veroorzaakten is er nog steeds. Nou is Star Wars uiteraard een reeks die je allereerst associeert met de Jedi, toch? Star Wars is lightsabers en Force-powers en Darth Maul op de Duel of the Fates soundtrack en Han Solo die eerst schiet en Leia in haar gouden bikini en Luke die zijn arm verliest en Darth Vader die uiteindelijk voor het goede kiest. Star Wars is kortom erg veel als je het over memorabele momenten gaat hebben. Kunnen we echter ook veilig stellen dat een paar van de coolste “fuck yeah” momentjes tijdens de space battles vielen? De raid op de Death Star, de battle for Endor..X wings en Tie Fighters die door het beeld zoeven en pjoe pjoe pjoe gewijs naar elkaar vuren? Wat mij betreft zijn die momenten Star Wars op haar best omdat ze de schaal van het gevecht tussen de rebellen en de empire zo groots maken. Het is uiteraard al een hele tijd geleden dat een videogame dat aspect van Star Wars ten volle wist over te brengen, maar nu is er dus Star Wars: Squadrons. Neemt de game een hoge vlucht of is het eerder iets voor Watto’s schroothoop? Dat lees je uiteraard in de review.
De verhaallijn van de singleplayer belicht het conflict langs twee kanten. Je speelt enerzijds als een groentje bij de Rebel Alliance en anderzijds als een newbie bij de Empire. Meer nog dan het voordeel dat je zo ruimteschepen langs beide kanten kan vliegen, geeft het ook een erg tweezijdig beeld van de oorlog. Het verhaal speelt zich grotendeels na Episode VI af en biedt een blik op een tijdsperiode die niet al te vaak belicht wordt in populaire Star Wars media. Nog belangrijker echter is dat het niet echt gaat over goed versus kwaad, maar eerder in grijstinten werkt. Niet iedereen bij het keizerrijk is evil, en ook bij de rebellen valt wel eens een discutabele beslissing, niemand komt volledig proper uit een oorlog en soms staan goede mensen aan de verkeerde kant van een conflict. Dat soort zaken zijn niet nieuw, zelfs niet voor Star Wars, maar het is toch fijn om dit gegeven in een game als dit te zien. Het gaat nooit erg diep, of wordt niet zwaar op de hand, maar als een game je even stil kan doen staan bij het feit dat je net hulpeloze vluchtelingen hebt onder vuur genomen gewoon omdat je orders volgde, dan vind ik dat best lovenswaardig.
Dat even terzijde genomen is Squadrons geen game die hevig op het verhaal steunt. Het verhaal is boeiend genoeg als een soort kapstok om de gameplay aan op te hangen, maar wordt grotendeels in cutscenes tussen missies verteld. Je hebt stukjes waar je kan je spaceship en piloot customizen en je kan wat met andere leden van je squadron praten. Diepgaand is het geenszins, maar zoals gezegd werkt het wel om narratieve cohesie te brengen tussen de missies door. Het verhaal is een volstrekt geldig excuus om in de cockpit van een Tie-fighter of X-Wing te stappen. Het is hier dat Star Wars Squadrons levert waar jongens en meisjes als ik voor gekomen zijn..spectaculaire space battles. Het duurt echt niet lang voor je het voelt. Dit zit goed, dit is Star Wars. Kunnen we nog eens het woord immersief van stal halen? Want reken maar van yes dat ik dat ga doen om deze game te omschrijven. Star Wars Squadrons is gewoon een erg immersieve vlieg actie game die je nagenoeg meteen binnen weet te trekken met de manier waarop de details goed zitten. De besturing vergt zeker en vast de nodige oefening, maar dat werkt tegelijk ook belonend. Je krijgt echt het gevoel dat je de stuurknuppel van een krachtig voertuig gekregen hebt en de besturing daarvan volledig masteren is een lat die je wil halen. Bij veel games waar ik wat aan modder in het begin heb ik al snel de neiging om fuck it te zeggen en wat anders te gaan doen, maar bij Squadrons lag dat anders. Omdat ik in mijn kwakkelende begin momenten met de game wel het gevoel had dat ik progressie maakte en dat ik het steeds beter onder de knie kreeg werd ik aangemoedigd om beter te worden. Ik ga niet zeggen dat ik uiteindelijk de nieuwe Poe Dameron werd, maar gaandeweg was ik aan het dogfighten en vloten onder vuur aan het nemen met een glimlach op mijn snoet. Dit is een van die zeldzame games die de balans tussen uitdaging en dikke fun lijkt te snappen. Het is barrel rolls maken en scherpe bochten nemen om vijandelijk vuur te ontwijken of een duikvlucht nemen om afweergeschut aan gort te knallen en net op het allerlaatste moment optrekken. Het is de keuze maken om energie van je schip om te leiden van je schilden naar je lasers om meer vuurkracht te hebben terwijl je een groter risico neemt om aan spacedust geschoten te worden. Je kan zelfs kiezen aan welke kant van je schip je schilden meer kracht krijgen wanneer je een hardnekkige Tie-fighter achter je staart hebt. Het is in dat soort sterke moment to moment gameplay dat Star Wars: Squadrons excelleert. Er zit heel wat meer variatie en diepgang in de gameplay dan ik voor het spelen had verwacht.
De singleplayer is sterk en zeker een aanrader om te spelen, maar het is uiteraard in de multiplayer dat deze game zijn vleugels gaat vinden. Pun intended. In tegenstelling tot in de campaign kan je hier uiteraard kiezen of je als fighter, interceptor, support of bomber wil vliegen en een beetje stoeien met de sterktes en zwaktes van de toestellen om te zien wat je het beste ligt. Als support spelen vond ik bijvoorbeeld verrassend leuk omdat je echt supernuttig kan zijn voor anderen tijdens de strijd. Andere spelers repareren of herbevoorraden, de vijandelijke radar verstoren of vijandelijke doelen highlighten, ik voelde me de Moeder Teresa van het luchtruim. Ook hier is de gameplay dus verrassend diep omdat elke klasse haar speciale vaardigheden heeft die echt een unieke meerwaarde hebben in de strijd. Ook hier heb je een soortgelijke balans tussen uitdaging en fun factor met als extra bonus dat het gewoon nog een stuk belonender aanvoelt om een menselijke tegenstander te verslaan in een dogfight, dan de artificiële intelligentie. Ik denk echt dat de Fleet Battles zowat het meeste fun zijn die ik dit jaar op multiplayer vlak gehad heb. Grote vloten ruimteschepen waaronder Star Destroyers en resupply stations, tientallen fighters aan beide zijden van het conflict en de best mogelijke chaos als gevolg. Er is weinig gameplay meer opwindend dan over het dek van een Star destroyer zoeven terwijl je de afweerkanonnen van het ding bombardeert terwijl je de lasers van de vijand die je op de hielen zit probeert te ontwijken. Als dat je hart niet doet bonsen ben je waarschijnlijk al dood. Kan dit ook een frustrerende bitch om te spelen zijn wanneer je voor de zoveelste keer weer stuk geschoten wordt door een andere speler die je nooit zag of wanneer je aan het dogfighten bent met een piloot die echt weet wat hij doet? Natuurlijk wel, net als het herhaaldelijke missile lock geluid, maar dat hoort er nu eenmaal bij. De grens tussen irritatie en ow my god yes momenten is bij dit soort competitieve snelle multiplayer nu eenmaal soms dun.
Over de technische en audiovisuele kant van de game kan ik relatief kort zijn. De game ziet er vaak ronduit indrukwekkend uit. De ruimteschepen, van de binnenkant van je cockpit tot de eerder genoemde Star Destroyers, zitten allemaal vol detail, en de belichting en effecten zoals lasers en explosies zijn om duimen en vingers bij af te likken. Ook het geluid is gewoon top, met alle muziek en gekende geluidseffecten die je verwacht als je aan Star Wars denkt. Er is echt wel een reden waarom ik dit uitsluitend met headphones wil spelen, want het sound design voegt echt wel veel toe aan de ervaring los van het feit dat het er extra plioterig uitziet. Ik kan me enkel inbeelden hoe gek het kan worden als je dit in VR gaat spelen. Al dat moois heeft echter wel een prijs en dat is de framerate die op dit moment nog wat moeite heeft om alles te behappen. In singleplayer valt het allemaal heel goed mee, maar in online mode op een base PS4 voel je dat de hardware echt wel strijd moet leveren om alles zonder erg veel stotteren in beeld te brengen. De extra touch is wel dat de ventilatoren van mijn console in standje straaljager gaan tijdens het spelen van de game, wat extra verklaart waarom ik headphones gebruik. Tenslotte zijn er helaas ook de laadtijden die echt wel erg lang zijn. Ook dit komt weer neer op de hardware die moeite moet doen om al dat moois te bolwerken, en als ik heel eerlijk ben…dit is een game waar ik gerust wat geduld voor kan opbrengen. Squadrons is één van de verrassingen van het jaar.
Star Wars: Squadrons heeft een duidelijk doel, namelijk een sterke game te zijn die de sfeer van de ruimtegevechten uit de geliefde films weet te evoceren. Van die taak kwijt de game zich met verve door je exact het gevoel te geven dat je aan de stuurknuppel van een X-Wing of Tie Fighter zit en dat te koppelen aan immens belonende gameplay. Het is een game die exact weet wat het wil doen en daar vervolgens voluit voor gaat. Voor fans van Star Wars, aerial combat spellen zoals Ace Combat of sterke games in het algemeen is Squadrons dan ook een must.
