Ineens was ‘ie daar. Starcraft II: Legacy of the Void, het derde deel in de Starcraft II-trilogie, is eindelijk te krijgen. Waar de release van Wings of Liberty best wel een dingetje was, lijkt dit laatste deel zomaar ineens te verschijnen. Geen grote reclames, geen launch feestjes en zelfs zeer stilletjes in de winkel te vinden. Heeft dat een reden?
In 2010 verscheen Wings of Liberty. Met dit eerste deel in de Starcraft II-trilogie wist ontwikkelaar Blizzard vriend en vijand te verrassen. De campagne, die zich geheel focuste op de Terrans en hun leider James Raynor, wist bij iedereen in de smaak te vallen. Drie jaar later, met Heart of the Swarm, zagen we hoe Kerrigan, de Queen of Blades de leiding over de Zerg nam. In de finale die nu te verkrijgen is, Legacy of the Void, komen eindelijk de Protoss en hun leider Artanis aan bod. Tijdens de start van de game zien we dan ook hoe Artanis met ‘The Golden Armada’ klaar is om Aiur binnen te vallen, de thuiswereld van de Protoss die het ras noodgedwongen in de originele Starcraft moest verlaten. De Protoss zijn uit op wraak op de Zerg en hebben het plan om te winnen. Echter, de Zerg zijn niet de grootste dreiging die het ras voor zich heeft staan. Amon, een Xel’naga (de makers van zowel de Zerg als de Protoss, red.), is er op uit om al het leven in het universum te beëindigen, om het heelal opnieuw te scheppen naar zijn evenbeeld. Na een waarschuwing van de Dark Templar Zeratul zal Artanis de hulp van alle stammen nodig hebben om zijn ras, zijn wereld en alle andere werelden te redden.
Tijdens het horen van dit verhaal moest ik even achter mijn oren krabben. Het klonk me net iets te bekend in de oren. Mijn leven lang volg ik al de games van Blizzard en dit nieuwe verhaal deed me denken aan de dagen van Warcraft III. Het verhaal van Legacy of the Void komt op sommige punten wel heel dicht in de buurt van het verhaal van de oude RTS. Laat dit je niet afschrikken, het zorgt er totaal niet voor dat je Starcraft nu links moet laten liggen. Legacy of the Void is nog steeds een fantastische, epische conclusie voor de Starcraft II-trilogie, gevuld met prachtige cinematics, een sterk verhaal met diepe personages en emotionele momenten die je lang bij zullen blijven. De briljante soundtrack tilt de gehele game ook nog eens naar een hoger niveau.
Wanneer je de (door iedereen gratis te spelen) proloog ‘Whispers of Oblivion’ gespeeld hebt, weet je wat je kunt verwachten van het spel. Negentien missies en een epiloog zorgen voor een speeltijd die precies tussen de eerste twee delen inhangt; lang genoeg om de aanschaf te veroorloven. In de proloog speel je als Zeratul tijdens de tijden dat hij de profetie van Amon ontcijfert en een duister lot leert kennen. Wanneer dit door gaat in het hoofdverhaal van het spel, valt meteen op dat de eerdere missies duidelijk de sterke kanten van de game toonen. De epiloog is helaas wat zwakker en zorgt ervoor dat je het spel afsluit met behoorlijk wat vragen in je hoofd. Vragen waar makkelijk een antwoord op gegeven had kunnen worden.
Wat ik tijdens het spelen zeer interessant vond, was het feit dat je tijdens de campagne niet alleen steeds nieuwe units vrij speelt (iets wat niet meer dan logisch is), maar dat je oog in oog komt te staan met verschillende Protoss-stammen. Denk aan de Tal’Darin en de Nerazim. Deze stammen brengen eigen variaties op de units die je in kunt zetten. Daarnaast krijg je de beschikking over de Spear of Adum, een krachtig ruimteschip die je kunt gebruiken om zijn energiebron om te zetten in krachtige mogelijkheden. Denk aan het gratis bouwen van pylons en het bevriezen van vijanden. De levels waarin je het verhaal mag beleven zitten, net als voorgaande delen, vol met afwisseling. Uiteraard komen er bekende missievormen terug. Denk bijvoorbeeld aan een map waarop de resources zeer beperkt zijn. Of het escorteren van een andere unit, die van plek A naar B moet zonder te sterven. Blizzard weet echter ook nieuwe manieren van spelen te creëren waardoor het spelen van de campaign van voor tot achter interessant blijft, zelfs terwijl de epiloog niet bijzonder sterk blijkt te zijn.
Er zullen veel gamers zijn die het verhaal compleet links gaan laten liggen; voor hen is de multiplayer het belangrijkste aspect van de game. En te begrijpen, nog steeds domineert Starcraft vele eSport-evenementen en kent het spel een bijzonder grote groep toegewijde spelers. Opnieuw is deze meerspelerstand zeer solide en krijgt elk te spelen ras twee nieuwe units en zijn er enkele veranderingen doorgevoerd. Hierdoor komen spelers sneller tot actie (wanneer dit de wens is) en kun je je tegenstander veel sneller lastig gaan vallen in zijn basis. Ook is micro-management dit keer belangrijker. Elke unit heeft een ability die geactiveerd moet worden om de complete potentie uit te laten voeren. Hoewel dit voor een redelijke vernieuwing kan zorgen, zorgt het er ook voor dat spelers van eerdere Starcraft II-edities hun bestaande tactieken bij het grof vuil kunnen zetten. Is dit een minpunt? Misschien, aan de andere kant zorgt het ook voor een nieuwe uitdaging en starten alle spelers weer op 0. Ik merkte dat ik online af en toe nog een potje kon winnen, iets wat in de wereld van Starcraft II niet vaak gebeurde in het verleden. Nu heb ik al een behoorlijke geschiedenis met de franchise, dus kon ik goed uit de voeten met de nieuwe opties. Echter, ik kan me voorstellen dat de multiplayer van Legacy of the Void voor complete nieuwelingen een stuk moeilijker is om in te stappen.
Wat echt compleet nieuw is, is de mogelijkheid om coöperatief met elkaar samen te spelen. In Allied Commanders kies je uit zes figuren uit de franchise; Artanis, Kerrigan, Zagara, Raynor, Vorazun of Swann. Samen met een andere speler speel je missies die gebaseerd zijn op momenten uit Wings of Liberty, Heart of the Swarm en Legacy of the Void. Jouw held krijgt ervaringen wanneer je een missie succesvol tot een einde brengt, waardoor je stijgt in level, waardoor je weer nieuwe units en upgrades vrij kunt spelen. Helaas zijn er momenteel maar vijf missies aanwezig, maar het lijkt me niet ondenkbaar dat Blizzard deze mode in de toekomst uit gaat breiden door middel van (gratis) DLC. Allied Commanders is voor nieuwe spelers ook een goede manier om met de multiplayer in aanraking te komen. Het is een goed idee om hier rustig te wennen aan micro-management, macro-management en de strategische bouwvolgordes die je later in het strijdtoneel nodig gaat hebben. In de Archon mode neem je samen met een vriend de controle over één leger terwijl twee andere spelers hetzelfde doen. Dit brengt nieuwe uitdagingen tijdens het spelen, al is het wel aan te raden om hierbij een headset op te zetten om contant in verbinding en communicatie te staan met je spelpartner. Wanneer ik speelde met een wildvreemde werd deze mode echter snel irritant. Samenwerken is belangrijker dan ooit, als dit maar van één kant af lijkt te komen, is Archon geen pretje.
Starcraft II: Legacy of the Void sloop vrij stilletjes de winkels in, maar sluit de trilogie af met een heerlijke knal. Het verhaal van Starcraft II beleeft haar hoogtepunt: dit is waar je drie games lang naar toe hebt gewerkt. De multiplayer brengt vernieuwingen met zich mee die de game hard nodig had. Het weet van Starcraft II wederom een zeer relevante speler te maken in het genre. De coöperatieve mode voelt fris en speelt lekker, maar kan meer levels gebruiken. Wanneer je de eerdere twee delen hebt gespeeld kun je dit slotstuk blind aanschaffen. Wanneer je nieuw bent in de wereld van Starcraft is dit misschien niet het beste deel om mee te starten, maar afraden zal ik het niet doen. Legacy of the Void laat je genieten op een manier die alleen Blizzard kan bieden.
[review pros=”+ Verhaal is episch
+ Coöperatieve stand voelt fris
+ Multiplayer durft te vernieuwen
+ De soundtrack is fantastisch” cons=”- … maar de epiloog voelt een beetje vreemd
– … maar mist meer levels
– … maar is misschien minder toegankelijk
– … nee, ik kan geen minpunt geven betreffende de soundtrack” score=86]
