Eigenlijk is iedereen het er wel over eens dat Street Fighter de koning van het fighter-genre is. Tenminste, dat begon bij het tweede deel. Het eerste deel was niet al te best, maar Street Fighter II is natuurlijk een klassieker. Met Street Fighter II begon er ook een Capcom-traditie: meerder versies van een Street Fighter uitgeven. Zo zien we het ook bij het recent aangekondigde Ultra Street Fighter IV. Nintendo geeft nu in ieder geval drie verschillende versies van Street Fighter II uit: het origineel (The World Warrior), Street Fighter II Turbo: Hyper Fighting en Super Street Fighter II: The New Challengers. Is deze titel zo goed dat je als fighter-fan net zo goed alle drie de delen kunt kopen, of is één deel al te veel van het goede?
Het is op zich geen verrassing dat de eerste Street Fighter van dit stel, The World Warrior de zwakke van de drie is. Is dit een game die ontzettend veel betekende voor de vechtspellen en die destijds een enorme hype creëerde? Maar wat was er dan zo bijzonder aan de game? Misschien kun je het antwoord wel raden, maar het vechtsysteem was en is nog steeds het belangrijkste in de Street Fighter-serie. Drie knoppen om een trap uit te delen en drie knoppen om een klap uit te delen: een lichte aanval, die weinig schade toedoet maar wel snel is, een middelzware aanval, die er vanzelfsprekend tussenin zit, en een zware aanval, die veel schade toedoet maar langzaam is. Een systeem wat nu nog steeds gebruikt wordt in de huidige Street Fighter-games, dus een systeem wat de tand des tijd goed heeft doorstaan.
http://www.youtube.com/watch?v=REunOd7EotE
The World Warrior kende ‘slechts’ acht personages: een klein aantal, zeker naar huidige begrippen. Toch zijn de karakters allemaal erg verschillend. Alleen Ken en Ryu zijn ongeveer hetzelfde, maar voor de rest heeft elk karakter een eigen manier van vechten. Het is dus aan jou om te bepalen welk karakter het beste is voor jouw eigen speelstijl. De Turbo editie van Street Fighter II voegde nog eens vier extra karakters toe aan de game: vier eindbazen die niet speelbaar waren in The World Warrior.
De vier extra karakters zijn overigens niet de enige aanpassingen van Street Fighter Turbo II: Hyper Fighting. Zo als de naam ook al suggereert: de aanpassingen zitten er vooral in het feit dat je nu kunt kiezen hoe snel je het spel wilt spelen. Het spel biedt vier verschillende snelheden, waarbij de snelste in mijn ogen het lekkerste wegspeelt. Maar ook hier komt het neer op persoonlijke voorkeur. Die snelheid eist overigens bij Turbo wel zijn tol. Turbo loopt het minst goed van de drie, en af en toe kleine haperingen tot gevolg. Ik heb even gezocht, en het schijnt dat dit al in de SNES versie zat en dat dit niet een probleem is wat de Wii U zelf veroorzaakt.
Ik stelde aan het begin van dit artikel dat het logisch is dat de oudste versie van Street Fighter II de zwakste broeder is. Zo is het dan ook logisch dat de laatste versie van Street Fighter II, Super Street Fighter II: The New Challengers, de beste versie van de drie is. Ook hier suggereert de titel weer de inhoud van de ‘update’: je krijgt vier nieuwe karakter onder de knoppen. Cammy, Fei Long, Dee Jay and T. Hawk laten het totaal aantal karakters op zestien stoppen. Daarnaast krijgen een aantal karakter nog enkele nieuwe aanvallen toegewezen (sommige personages kregen dit al in Turbo), waardoor deze ‘oude’ karakters toch nog nieuw aanvoelen. Daarnaast kent Super Street Fighter II ook nog de meeste modi van de drie. Nieuw modi als Time Challenge en Group Battle zijn aanwezig. Ook aanwezig zijn de combo’s, voor het eerst in de serie. Ook wordt je nu beloond als je bijvoorbeeld de eerste klap uitdeelt.
Op grafisch gebied blijft Street Fighter II veel hetzelfde in alle drie de versies. Turbo kent af en toe wat haperingen, maar geen van de spellen ziet er echt duidelijk het beste uit. De combo’s die in Super Street Fighter II zitten geven die versie net de overhand op dit gebied, maar je hoeft de andere twee versies zeker niet af te schrijven op het gebied van graphics. De graphics roepen dan ook voornamelijk nostalgische gevoelens op.
Street Fighter II is natuurlijk een klassieker. Het is misschien wel de belangrijkste game in de geschiedenis van de fighters. Toch is de game niet zó goed dat je alle drie de versies moet kopen. Dit is alleen iets voor de échte fans. Wil jij één versie van de game kopen, dan kun je het beste gaan voor Super Street Fighter II: The New Challengers. De game heeft de meeste personages en de meeste content. Daarnaast worden er in de game combo’s geïntroduceerd, iets wat toch wel een flinke toevoeging is. Mocht je echt heel veel belang hechten aan het instellen van de spelsnelheid, dan kun je eventueel voor Turbo gaan. Voor de rest gaat op dat de ‘meest recente’ Street Fighter II van de drie het beste is.
[review pros=”+ Nostalgie ten top
+ Koning van het fight-genre
+ Vechtsysteem werkt nu nog steeds ” cons=”- Drie games is wel te veel van het goede
– Heb je dit al niet op andere platforms gespeeld? ” score=80]
