Met de launch van de Xbox One X verscheen ook Super Lucky’s Tale. Een platformer die, hoewel gewoon speelbaar op elke Xbox One, in 4K van je scherm spat met zijn vrolijke design en scherpe kleuren. In een wereld waarin harde, brute en donkere games de boventoon voeren op de console van Microsoft, is Lucky een welkome gast.
Als de naam van deze game je bekend voor lijkt te komen kan het zomaar eens zijn dat je eerder al met Lucky op pad bent gegaan. We spreken hier namelijk over een vervolg op Lucky’s Tale, een game die geheel in VR te spelen was op de Oculus Rift. Echter, daar wist de game geen hoge scores te behalen, maar wist wel een groep fans te verzamelen. Voor Microsoft bleek dat genoeg te zijn om de franchise naar hun platform te halen. Deze keer zonder gekke VR-bril op je hoofd, maar gewoon te spelen op je TV of beeldscherm. Een logische keuze, aangezien het Xbox-platform best een kiddy, kleurrijke en vooral vrolijke titel in de line-up mistte.
Natuurlijk draait de game om het springen van A naar B, het verzamelen van objecten en het behalen van elk level. Toch is er een minimaal verhaal dat de werelden aan elkaar probeert te verbinden. Het is aan Lucky, aan jou dus, om je zus te helpen met het terug zien te krijgen van ‘The Book of Ages’. Deze ligt nu in handen van de boosaardige Jinx. En dat kan gewoon geen goede toekomst met zich mee brengen. Jinx wil het boek namelijk gebruiken om de wereld te herscheppen in zijn evenbeeld. Iedereen moet zwichten voor hem en met The Book of Ages kan dit een toekomstbeeld worden. Tijd om in te grijpen dus! Wanneer je eenmaal je weg naar het ultieme einde begint kom je de kinderen van Jinx tegen. Zie ze als kleine minibaas-gevechten. Het is op deze momenten dat de game de moeilijkheidsgraad iets op weet te schroeven, maar echt heel moeilijk zal het nooit worden. Lucky is een game die voor de jongste spelers te spelen moet zijn. Maar om alles uit het spel te halen, alles te ontgrendelen en elk geheim te vinden moet je best een ervaren platformer zijn.
Tijdens het spelen moest ik vaak terugdenken aan de tijd van de eerste PlayStation. De tijd dat er heel veel platformtitels verschenen waarin de held duidelijk het belangrijkste was. Crash Bandicoot, Gex: Enter the Gekko en Croc, bijvoorbeeld. Games met het hoofdpersonage groot op de hoes en wiens naam de titel van de game was. Super Lucky’s Tale past hier goed bij. Lucky is een vrolijke, positieve vos die altijd een brede glimlach op het gezicht heeft. Echter, net als in die oude platformers is het hoofdpersonage ook niet veel meer dan dat. Het is een extensie van de speler die past in de wereld. Verwacht geen uitgediepte geschiedenis, geen karakteristieke personage elementen of iets in die geest. Maar dat hoeft ook niet. Lucky ben jij. Jij springt, klimt, verzamelt en rent er op los.
Maar, ik haalde die jongere spelers al aan. En dat is logisch. We spreken over een hele vrolijke vos die door gigantisch kleurrijke gebieden moet springen om een gestolen boek terug te vinden. Klinkt als gesneden koek voor de personen onder de vijftien, natuurlijk. Er zijn stukken waar je heel makkelijk doorheen springt. Maar toch zijn er momenten die flink uitdagend kunnen worden. Waar ook ik minimaal zes, zeven keer opnieuw moest beginnen voordat ik begreep wat er gebeuren moest. De levels, die qua variatie best van elkaar kunnen schelen (zo zijn er 3D én 2D gebieden), weten de moeilijkheidsgraad soms flink op te krikken. Hierdoor zal ook de volwassen speler op momenten best wat uitdaging kunnen vinden. Mits je bestand bent tegen de overload aan kleuren, uiteraard. De Gears of War-speler zal hier misschien niet heel blij van worden. De ouders met gamende kinderen des te meer.
Om het ultieme kwaad te verslaan en het boek terug te veroveren zal jij met Lucky je een weg moeten banen door vier werelden. Werelden gevuld met felle kleuren die vooral in 4K een gigantische krachttoer voor je TV lijken te zijn. In elke wereld vind je zo’n kind van Jinx, dus net zoals in de Mario’s van welleer vecht je je door een wereld naar een mini-boss om deze te verslaan en door te kunnen. ‘Het boek is in een ander kasteel’-idee. De weg naar het einde kost je zo’n vijf tot zeven uur, uren gevuld met plezier, kleuren en positiviteit.
Echter, niet alles is top in Super Lucky’s Tale. Zo had ik vaker dan eens problemen met de camera. Wat dat betreft lijkt de game ook op zo’n platformer uit de tijd van de eerste PlayStation. De camera blijft achter je hangen en dat is oke. Echter is deze ook vrij te besturen, maar nergens kun je in de volledige 360 graden om je heen kijken. Hierdoor had ik vaker dan eens dat ik een bepaald object wat ik nodig had niet kon zien, een randje miste waar ik naar toe moest springen of munten dieper in de wereld zaten dan ik dacht en ik dus volledig fout sprong. En ik kan je zeggen, in een platformer maakt of breekt dat de ervaring. Nu was het niet constant dat ik me liep te ergeren aan de besturing van de camera, maar het gebeurde me net te vaak. Helaas.
Het doel is om 99 klavertjes vier te vinden. Per level is het mogelijk om er vier te verzamelen. Door het level te halen, driehonderd munten te verzamelen, de letters L U C K Y te vinden en door een geheime missie te voltooien. Hierdoor zul je sommige levels vaker dan eens moeten herspelen. Hier merkte ik echter dat dit niet de kracht van de game is. Lucky’s wereld is leuk en divers, maar niet leuk genoeg om steeds in terug te keren. De drang om alles te verzamelen is er wel, maar de zin om steeds hetzelfde te herspelen ontbrak vaker dan eens. Het vervelende is dat je sommige gebieden pas open kunt krijgen als je een x-aantal van die viertjes hebt. Heb je ze nog niet? Dan mag je toch terug die levels in die je al gedaan hebt. Progressie door terug te gaan en dingen opnieuw te doen is niet altijd even leuk. Hier pakt het minder goed uit.
Door de vervelende camera en het feit dat je levels soms vaker dan eens opnieuw moet doen (of je nu wil of niet) heb ik een iets negatievere ervaring gekregen tijdens het spelen van Super Lucky’s Tale. Doorgaans is het een hele fijne game die vooral de jongere spelers aan gaat spreken. Daarnaast is het een kleurrijke platformer waarvan er niet veel zijn in de Xbox One-familie. Dat de game vlak na een Super Mario verschijnt doet de game echter meer schade dan dat het goed doet. Dit is duidelijk niet zo’n sterke platformer als die van de besnorde Italiaan. Maar hij is zeker ook niet verkeerd.
