Wat heb ik mij op de hals gehaald? Een review maken van een game die bijna vijfentwintig jaar oud is, al door de hele wereld is gespeeld, al menig oordeel over is geveld en waar een legio aan fans achter staat. Gelukkig staat er dus weinig druk achter en voelt het helemaal niet als een last op mijn schouders om hierover te schrijven. Ik slik nog een keer, veeg het zweet van mijn voorhoofd en beloof plechtig dat ik de game naar waarheid en eerlijkheid zal beoordelen.
Omdat ook deze game weer één op één is overgenomen van de NES naar de 3DS, zou ik jullie net zo goed mee terug kunnen nemen naar het jaar 1989, toen SMB2 in Nederland uitkwam. Ik was 10 jaar, woonde met mijn oudere broer bij mijn alleenstaande moeder en had weinig tot geen zorgen aan mijn hoofd. Ik baadde nog in heerlijke onwetendheid over wat mijn leven mij ging bieden. Er toonden zich wat hints naar wat mijn toekomst ging brengen en dat uitte zich in het feit dat er een Commodore 64, een SEGA Mega Drive en een NES op mijn kleine kamertje stonden. Maar het zou te makkelijk zijn om jullie naar die tijd terug te brengen, want toen had ik deze game een dikke voldoende gegeven terwijl ik er nu een mager cijfer voor over heb. Ik vind het erg moeilijk om dit soort games nu nog net zo te beoordelen als toentertijd. Maar ik ben van mening dat dat eigenlijk ook niet meer hoeft. Mijn brein is in de loop der tijd gecorrumpeerd met mooiere, grotere en betere games. En dan bedoel ik gecorrumpeerd in de meest positieve zin van het woord. Desondanks, ook al leven we nu in 2013, voelde het spelen van SMB2 op mijn Nintendo 3DS nog exact hetzelfde als op de NES. Alsnog kan ik er niet zo lovend over zijn als bijna vijfentwintig jaar geleden.
Storende factor is dat de ontwikkelaars niet eens de moeite hebben genomen om de game up te graden naar een 3D-versie. Je speelt het op de 3DS, maar je hoeft het geen enkele keer aan te zetten want het werkt toch niet. Je speelt dus gewoon de oude side-scrolling game met ietwat betere graphics, hoewel ook dat niet opvalt. De game kost maar vijf Euro in de Nintendo E-Shop dus je valt je er geen breuk aan. Toch is het een gemiste kans, vind ik persoonlijk. Er is ook geen mogelijkheid om de game op te slaan. Dat was vroeger natuurlijk ook niet zo, dus ze blijven wel erg in karakter bij Nintendo. Ik vond het wel jammer, want ik heb niet zoveel tijd om lang achter elkaar te gamen. Als vader van een tweeling met een fulltime baan vind ik het leuk om af en toe mijn 3DS te pakken, maar als ik dan elke keer weer opnieuw moet beginnen, is het voor mij snel klaar. Dit is dus precies wat ik bedoel met mijn gecorrumpeerde brein. Ik ben in de loop der jaren verwend met games die je op elk moment kan opslaan, waardoor ik mij er nu aan stoor als dat niet kan. Je houdt SMB2 zo wel authentiek en dat is misschien juist wat de fans ook willen. Hoewel ik niet het idee heb dat de Nintendo bazen de koppen bij elkaar hebben gestoken voor deze re-release. Het voelt namelijk nogal nonchalant en dus even makkelijk cashen voor deze Japanse gigant.
Maar het gaat hier tenslotte over de game en niet over de gedachte erachter, de Nintendo bazen of winstmarges, dus laat ik mij focussen op de game zelf. Super Mario Bros. 2 is een klassieker. Het speelt heerlijk, maar niet zo lekker als SMB1 of SMB3, waarvan deze laatste mijn persoonlijke favoriet is. Met SMB2 hebben ze ervoor gekozen om je vijanden niet te kunnen doden door erop te springen, maar ze op te pakken en weg te gooien. Dit werkt goed, maar is een beetje knullig. Ik hou er zelf meer van om met mijn volle gewicht mijn vijanden te bespringen, het dan o-zo-bekende geluid te horen en ze daarna van het speelveld te zien verdwijnen. Ook is SMB2 meer gefocust op verticale gameplay. Je moet vaak enorme stukken naar boven afleggen en dus ook weer jezelf zien te redden als je naar beneden stort. Voor een side-scrolling game toch een beetje vaag. Het werkt wel, maar minder goed dan dat je je gewoon horizontaal voortbeweegt. Het leukste van de game vond ik altijd de battles tegen mini-boss Birdo aan het einde van bijna elk level. Dit wezen spuugt eieren op je af waar je op moet springen en ze vervolgens terug moet gooien. Dat drie keer om haar te verslaan voordat je door kan naar het volgende level. Hier zat ook zo’n herkenbaar Mario-geluid in. Toen ik dat hoorde, waande ik mij weer even een tienjarig jongetje dat zijn zakgeld had opgespaard om SMB2 te kopen en er toen veel plezier aan heeft beleefd. Toen.
Ik heb altijd de indruk gehad dat deze game de mindere van de drie was, ook omdat ik dat zelf zo vond. Ik heb SMB2 nooit uitgespeeld, ook nu weer niet. Deze game is wel een goede, dat staat buiten kijf. En als je je ertoe kan zetten om een game te spelen die in 1989 uitkwam, wetende dat er twee soortgelijke games zijn die een stuk beter waren, kun je er wellicht nog wat plezier aan beleven. SMB2 krijgt van mij een voldoende omdat het SMB2 is. Maar meer dan dat is het niet (meer).
[review pros=”+ Het is Super Mario Bros.
+ Het is Super fucking Mario Bros.” cons=”- Het is de mindere van de heilige drie
– Geen 3D functionaliteit” score=60]
