Door de jaren heen zijn er verschillende manieren geweest waarop de Teenage Mutant Ninja Turtles ons pad op zijn gekomen. Origineel stammen de schildpadden uit volwassen, zwart-witte comics om later te verschijnen in een verdomd populaire tekenfilmserie. Later volgden speelfilms, live-action series en nog meer animatieseries. Toch leken de Turtles zich de laatste jaren vooral schuil te houden in de riolering van New York, we zagen zo weinig van ze…
Daar kwam afgelopen jaar verandering in met de nieuwe serie, geheel gecreëerd met de computer, die te zien is op Nickelodeon. Het bedrijf heeft de rechten op de schildpadden gekocht en het duurde dan ook niet lang voordat we weer voor de buis aan het genieten waren van de nieuwe avonturen van de Ninja Turtles. Ja, de nieuwe serie is een succes en weet al het toffe van de Turtles te combineren met frisse beelden en sterke humor. Het kind in mij zorgde ervoor dat ik elke week de laatste aflevering bekeek. Ik genoot.
http://www.youtube.com/watch?v=FPBskLcgwn8
De Turtles hebben dan ook altijd deel uitgemaakt van mijn leven. Als klein Basje verzamelde ik alles met een gekleurde bandana, liep ik in t-shirts van de schildpadden en kon ik geen genoeg krijgen van de serie op tv. Het is zelfs zover gekomen dat ik nu nog steeds, op mijn 27ste, rondloop in t-shirts van de schildpadden. Daarnaast ben ik zelfs bezig met de realisatie van een eigen Turtles-film! Het was dan ook mijn nobele taak om Teenage Mutant Ninja Turtles: Out of the Shadow te voorzien van een recensie. Knokpartijen in een digitale wereld met mijn favoriete ninja’s? Count me in!
De franchise leent zich dan ook perfect voor een sterke game. Vooral in het NES-tijdperk zijn er titels verschenen die we nu nog tot de beste van die tijd mogen bestempelen. Een game als deze vraagt gewoon om toffe actie, een simpel verhaaltje en heel veel coöperatieve opties. Je bent natuurlijk met vier Turtles! Doordat elke schildpad zijn eigen stijl en wapens heeft, is er genoeg afwisseling te creëren en kan elke gespeelde game anders aanvoelen. De Sai’s van Raphael zorgen ervoor dat je dicht op de vijand moet staan om schade toe te brengen, terwijl de stok van Donatello ervoor zorgt dat je afstand kan bewaren. Met dit in mijn achterhoofd stapte ik uit de de schaduw en dook ik de game in. Het duurde niet lang voordat mijn fan-hartje gebroken werd.
Dat de Turtles er een beetje raar uitzien, daar kan ik nog mee leven. De ontwikkelaar heeft er duidelijk voor gekozen om het uiterlijk van de nieuwe serie te laten vallen om ze wat realistischer te maken. Dit voornamelijk omdat de game ook wat volwassener is dan de tv-serie. Het zijn niet de mooiste Turtles die je ooit gezien hebt, maar de karakters in het omhulsel kloppen helemaal. Raphael is sterk en neemt geen blad voor de mond en Michelangelo zorgt voor de humor en blijft maar doorpraten over pizza’s. De ontwikkelaars zijn duidelijk bekend met het bronmateriaal. Gameplay is dan weer iets waar ze duidelijk nieuw in zijn.
Een game als deze staat of valt met de besturing. Geloof me, die is enorm ondermaats in TMNT: Out of the Shadows. Het besturen van de sierlijke schildpadden gaat veel te stroef. Aanvallen doe je met je wapens of je voeten, afgewisseld met speciale Turtle Powers, waarbij je een vijand in één keer af kunt maken. Ook kun je speciale aanvallen doen waarbij je vreemde knoppencombinaties in moet drukken. Het voelt alles behalve natuurlijk en innovatief. Over knoppencombinaties gesproken: wanneer een mede-schildpad verslagen is, kun je hem, wanneer je genoeg pizza’s bij hebt, opnieuw tot leven wekken door LB en RT in te drukken. Wat een rare keuze.
Vijanden dragen kleuren om zich heen waardoor jij kunt zien welke aanval je moet doen. Zo kun je bij een wit lichtje een counter neerzetten, wanneer hij geel is, is het tijd voor een combo en rood geeft aan dat je de komende aanval niet kunt counteren. Het zorgt ervoor dat je meer op de kleuren zit te letten dan op de vijanden zelf en dat brengt flink wat verwarring met zich mee. Duidelijk is dat er gekeken is naar het vechtsysteem uit Batman: Arkham Asylum en Batman: Arkham City. Maar waar dat misschien wel het beste vechtsysteem in jaren is, hebben de ontwikkelaars er allerlei extra’s doorheen gemixt waardoor het uiteindelijke geheel niet lekker aanvoelt en totaal niet vloeiend speelt.
De les die ik van de Turtles heb geleerd door de jaren heen is dat je samen sterker bent dan in je eentje. Een les die in elke film, elke serie en ook in de comic steeds terug wist te komen. Het is daarom redelijk belachelijk dat de AI van de overige Turtles (wanneer je in je eentje speelt neemt de computer de drie broers over) enorm beneden pijl is. Tijdens bossbattles stond ik er vaak alleen voor omdat de broertjes (zelfs met upgrades in hun vechtkunsten die ik voor ze vrijgespeeld had) domme aanvallen deden of gewoon compleet stil stonden. Iets wat resulteerde in een snelle KO. Een pizza inzetten om ze tot leven te wekken haalt niet veel uit, want snel liggen ze weer op de grond. Die pizza kun je beter bewaren om je eigen levensbalk aan te vullen. Daarnaast lopen ze steeds in de weg. Het gebeurde me meer dan eens dat ik een vijand van achter besloop om hem op een stealthy manier om te leggen (iets wat resulteert in extra XP), dat een andere Turtle gewoon mee liep (terwijl ik het order om te wachten had gegeven) en de complete aanval wist te verpesten door voor de neus van de tegenstander te staan.
En hier blijft het niet bij. De grootste ergernis (jawel, we zijn er nog niet!) zijn de vele fouten in de game en de camera die totaal niet mee wil werken. Net als in de Batman-games die ik eerder al aanhaalde, kijk je over de schouder van je Turtle mee. Tijdens gevechten, waarbij je nogal wat springt, rolt en ontwijkt, weet de camera totaal niet meer wat hij moet doen, dus laat hij een mooie muur zien die in de buurt staat. Of de achterkant van een vijand, waardoor je zelf niet meer te zien bent. Bij een belangrijke bossfight deed de camera zelfs zo raar (hij vloog een warenhuis in waar ikzelf niet mocht komen) dat mijn Turtle ineens met hem mee teleporteerde. Daar stond ik dan. Een grote grijze omgeving, gevuld met muren waar ik niet doorheen mocht lopen. Een herstart was nodig.
Wanneer de game nu genoeg checkpoints had, was dit misschien nog te overzien. Dat ik ineens een kwartier opnieuw mocht doen, zorgde echter voor flink wat frustratie. Helemaal omdat de gevechten met het normale voetvolk (de Purple Dragon Clan, de Krang, Mousers…) enorm eentonig is. Dat de game voorzien is van een dubstep-soundtrack is ook onbegrijpelijk. Het past totaal niet bij de game en is nog irritanter dan de dialogen van de Turtles zelf. Deze zijn goed gevonden en zitten vol humor, maar wanneer ze voor de twintigste keer herhaald worden in hetzelfde level, is het plezier ver te zoeken.
Wat ook niet echt mee wil helpen is het leveldesign. Natuurlijk is het in een game als deze geoorloofd om de ongeïnspireerde rioleringen van New York in te duiken (we hebben ze al zo vaak gezien in games), maar ook buiten deze woonplek van de Turtles om weet de game niet te interesseren. Tijdens een tocht over de hoge gebouwen van de stad (waar de Turtles in de serie zo mooi en elegant overheen springen) weet je vaak niet waar je heen moet. Er is maar één klein stukje van het dak waar je weer verder mag springen, maar de game toont niet waar. Het elegante en de snelheid verdwijnen meteen. Ook moet je op sommige momenten bepaalde deuren open zien te hacken door een kleine minigame. Door kleuren (rood, oranje, blauw en paars, uiteraard!) te verbinden met elkaar weet jouw Turtle de deur in kwestie open te krijgen. Het is eerder vervelend en haalt je helemaal uit de flow van de game.
De redding van de game zou moeten zitten in de coöperatieve stand. Speel de game met een vriend op de bank of online met drie anderen. Ieder kiest zijn eigen Turtle om samen het avontuur te beleven. Het haalt heel wat frustratie weg (de AI is compleet verdwenen) maar zorgt er niet voor dat de game naar een hoger niveau stijgt. Het is dan wel weer raar dat de game diverse modi in huis heeft die maar voor één speler zijn. Vier Turtles, weet je nog?
Dit is niet de game die de Turtles hebben verdiend. Na hun fantastische comeback op Nickelodeon hoopte ik op een toffe titel om een eigen avontuur mee te kunnen beleven. Dat is niet gebeurd. Moeten we nu echt onze hoop gaan vestigen op een mogelijke game die bij de film van Michael Bay gemaakt gaat worden? I love being a Turtle, maar niet tijdens het spelen van deze game…
[review pros=”+ Personages kloppen helemaal
+ Moves van de ‘Ninja Rap’ zijn aanwezig!” cons=”- Slechte besturing
– Bizarre camera die niet mee wil werken
– Irritante soundtrack, dialogen en gameplay.” score=37]
