Yup, ik besef volledig dat het iets ironisch heeft dat uitgerekend ik deze review doe. Ik ben binnen GameParty waarschijnlijk degene met de grootste mond wanneer het aankomt op Remasters en ik heb al in menig Up2Date duidelijk gemaakt dat ik het gewoon zat ben dat de ene na de andere oude game met een opgefrist likje verf opnieuw wordt uitgebracht. Je snapt zo onderhand wel waarom beide nieuwe consoles zo selectief of gewoon tegendraads zijn wanneer het op backwards compatibility aankomt… je kan namelijk haast elke topper van de vorige generatie opnieuw kopen, zelfs fucking Prototype 2. Dat gezegd zijnde durf ik ook wel eens lekker subjectief uit de hoek komen en mijn haat voor remasters opzij te zetten, als het om een game gaat waar ik van hou. Dat en het feit dat ik dacht dat dit een hele makkelijke review zou worden waarin ik gewoon kon verwijzen naar de oude reviews in de database, maar dan met betere graphics zorgen dat jullie voor deze review met mij opgescheept zitten. Gezellig, toch?
Okay, klein detail. Toen GameParty een nieuwe website kreeg werd een groot deel van de database overgezet, maar niet alle reviews maakten deel uit van die transitie. Ja, je voelt me al komen, er valt bitter weinig te verwijzen. Tot zover het idee van een makkelijke utopie, treffender kon haast niet. Dat gezegd hebbende ben ik wel blij met BioShock: The Collection. De eerste twee in de reeks zijn haast de enige waar ik oprecht spijt van had dat ik ze ooit verkocht had op marktplaats, dus ze nu terug hebben als digitale downloads op Xbox One is sowieso vet. Er is dus dat, maar ook het feit dat mijn dochter Luna nu rond haar zestiende plots de smaak van gamen te pakken lijkt te hebben. Ze stopte al negentig uurtjes in Fallout 4, speelde de Uncharted collection helemaal uit en heeft tegenwoordig Halo ontdekt. De trailer van BioShock intrigeerde haar duidelijk eveneens, en dat maakt me een tikje jaloers. Binnenkort gaat ze voor het eerst de onderwaterwereld van Rapture betreden en de kans is groot dat ze net als ik tien jaar geleden volledig meegesleept wordt in wat één van de meest tot de verbeelding sprekende spelsettings is die ooit in een game de hoofdrol opgeëist heeft. Dat is namelijk de crux van de BioShock-games, is het niet? Het gaat niet om de hoofdpersonages die je bestuurt, het gaat niet eens zozeer om de kleurrijke personages die je pad kruisen maar om de spelwerelden van Rapture en Columbia die met een ongezien oog voor detail tot leven gewekt worden. De vraag die deze Remasters oproepen is uiteraard simpel. Hoe veel indruk maakt verdwalen in Rapture en Columbia na al die jaren nog?
BioShock is zonder twijfel de ster van de Collection, de game die duidelijk het meeste aandacht kreeg. Dat was uiteraard nodig want laat ons eerlijk zijn: de game kwam uit in het voorjaar van 2007. Bijna tien jaar geleden, in hetzelfde jaar waarin Mass Effect, Uncharted, Portal, Super Mario Galaxy, Call of Duty: Modern Warfare, Halo 3 en ja, ook die eerste Assassin’s Creed verschenen. Dat het spel in dat geuzenjaar wist boven te drijven en vele game of the year awards wist te behalen zegt alles over de status van BioShock. Een game als dat behandel je niet stiefmoederlijk, en dat heeft developer Blind Squirrel Games dan ook niet gedaan in deze elegante remaster. De textures hebben een update gekregen, sommige charactermodels zijn aangepast, er zijn wat nieuwe details toegevoegd (kwallen, jeej!!) en de framerate loopt nu vlotjes tegen de zestig aan. Het is echter belangrijk om te weten dat dit een remaster is, en geen remake zoals Gears of War onlangs kreeg. Het is een game van tien jaar oud en dat zie je in gedateerde elementen zoals NPC’s. Dat gezegd hebbende is BioShock een titel die grafisch altijd al sterk uitpakte en deze remaster levert zonder twijfel een knappe versie van het spel op. Het enige dat me wat stoorde is dat de nieuwe textures Rapture iets te clean maken. Dit is een zinkende stad en daar horen de natte vloeren van het origineel bij, maar die watereffecten zijn gek genoeg deels afwezig in deze remaster. Die zaken terzijde is het dankzij de remaster in tandem met het oorspronkelijke meesterschap van Irrational ook anno 2016 op Xbox One en PS4 een aantrekkelijke game.
Het verhaal is nagenoeg bekend ondertussen denk ik? Jack crasht midden in de oceaan en vind een vuurtoren met een lift die hem mijlenver onder de zeespiegel naar een utopische stad leidt genaamd Rapture. Rapture was het geesteskind van de excentrieke miljardair Andrew Ryan die een wereld neer wilde zetten ver van de strikte regels van de algemene beschaving, een plek waar denkers en kunstenaars zich konden ontplooien in een prachtige art deco wereld. Het was een droom die ruw aan diggelen werd geslagen door diverse factoren, maar toch grotendeels door de drug ADAM. Het probleem met ADAM is dat het je niet alleen genetisch gemodificeerde krachten bezorgt, maar tegelijk ook erg verknipt in je hoofd maakt. Het Rapture waarin je beland is dus een stad verwoest door haar eigen waanzin en in die intrigerende angstaanjagende plek ga jij op zoek naar antwoorden terwijl je de geschifte ADAM-junkies genaamd Splicers van je afweert. Ik geef het hier gewoon even erg simpel in een notendopje weer, want uiteraard is er veel meer aan de hand en komen er diverse thema’s zoals dictatuur en het uitoefenen van vrije wil aan bod, maar de basis is ronddwalen in een vergane glorie onderwater terwijl je engerds afknalt. Dat verraste me eigenlijk wel aan BioShock. In mijn herinnering was het hoofdzakelijk een erg verhalende horrorgame, maar eigenlijk wordt er toch echt wel veel afgeknald in de game. Je hebt dankzij ADAM uiteraard de mogelijkheid om met Plasmids bijvoorbeeld electriciteit af te vuren, maar je dient te switchen tussen die powers of je gun, wat zorgt dat het eigenlijk vooral voelt als een firstpersonshooter met veel extra meerwaarde dankzij de nog steeds indrukwekkende setting en sterke verhaalvertelling.
BioShock 2 verscheen een jaar of drie later dan het origineel, onder ontwikkeling door 2K Marin (hoewel Irrational wel een stevig handje hielp), en wordt aanzien als het zwarte schaap in de reeks. Ik snapte die kritiek indertijd al niet op de game en dat doe ik nog steeds niet. De setting is uiteraard nog steeds Rapture, maar dan tien jaar later, wat onvermijdelijk zorgt voor déjà vu. Die initiële verwondering van het Rapture van BioShock ontbreekt, maar dat is zowat het enige dat je de game kan verwijten wat mij betreft. Het verhaal dat de game vertelt, dat van de eerste Big Daddy op zoek naar zijn Little Sister, voelt erg persoonlijk terwijl het wel netjes de thema’s die BioShock uitzette verder uit weet te bouwen. Wat wel opvalt is dat BioShock 2 nog meer aanvoelt als een shooter en op dat vlak ook vlotter speelt dan zijn voorganger. Je hoeft gelukkig niet meer over te schakelen naar Plasmids waardoor de combat stukken vlotter aanvoelt. Gelukkig maar, want er zitten een aantal stevig uitgesponnen shoot outs in die tweede BioShock. Wat wel tegenvalt is dat deeltje 2 van Blind Squirrel duidelijk minder aandacht ontvangen heeft. Het is een iets recentere game en de artstyle blijft top, zodat het ronddolen in het zinkende Rapture echt een adembenemende trip blijft, maar toch. De visuele opsmuk is duidelijk een stuk subtieler gedaan dan bij de eerste game en op vlak van framerate is het de game in het pakket die de meeste problemen heeft om de zestig frames te behalen. Los daarvan krijg je ook hier weer een erg vette game die dankzij de remaster hopelijk eindelijk de erkenning van fans en nieuwkomers gaat krijgen die het in 2010 al moest gehad hebben.
BioShock Infinite kreeg geen remaster, maar eerder een port van de PC-versie. Dat is wat mij betreft helemaal ok. De game kwam pas in 2013 uit en is dus nog relatief recent. Wat meer is, de game zag er indertijd op PC al uit als een snoepje en ziet er nu in deze vorm op PS4 en One opvallend beter uit dan op de vorige systemen. Dat de game nog zo vers in het geheugen ligt neemt natuurlijk een deel van de wow-factor weg die Columbia indertijd te bieden had, maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een erg waardige spirituele opvolger voor Rapture is. Wat me wel enorm opviel aan Infinite is dat het van de drie titels verrassend genoeg degene is die de lange verhalende segmenten bevat waarbij je niet aan het knallen bent. Daarmee wil ik uiteraard niet beweren dat de game licht aanvoelt wanneer het op actie aankomt. Er zitten een paar stevige shoot outs in de game en de introductie van de skyhook die je door de lucht laat zweven zorgt af en toe voor een fijne dynamiek tijdens de vuurgevechten. Wel dient opgemerkt te worden dat het dus om een port gaat en dat er niks echt veranderd is aan de game, wat betekent dat die twee verschrikkelijk harde bossfights waarbij de moeilijkheidsgraad piekt nog steeds een even grote bitch zijn om door te komen als voorheen. Los van dat minpunt blijft Infinite voor mij nog steeds een dot van een game die doet wat het moet doen: aanvoelen als een spirituele opvolger voor BioShock, maar dan met een geheel eigen smoel. Dus ja, het Columbia dat je hier aantreft is wederom een utopische wereld in verval, deze keer in de wolken, maar de thema’s zoals godsdienstwaanzin en de sfeer die er hangt is compleet verschillend.
https://www.youtube.com/watch?v=iRWexlrZJc4
Drie ijzersterke games maken dus een aantrekkelijk pakket, maar hoe zit het met de extra’s? Alle DLC is in elk geval aanwezig, dus de voorheen PS3-exclusieve challenge rooms voor BioShock, de geniale verhaaluitbreiding Minerva’s Den voor BioShock 2 en de Burial at Sea epiloog voor Infinite die op mooie wijze een verhalende rode strik rond de franchise bind. Geschrapt dan weer is de multiplayer-mode uit BioShock 2. Nou kan ik wel begrijpen dat niemand de mode nog speelde op 360 en PS3, dus er zit een zekere logica achter het niet willen opzetten van nieuwe servers, maar toch, jammer. De online actie van BioShock 2 was erg simpel en oldschool qua opzet, maar o zo leuk om te spelen. Wat extra content betreft komt uiteraard prijsbeest BioShock er het beste uit. Er is het Museum of Orphaned Concepts waarin je een fascinerende blik kunt werpen op ideeën die Irrational oorspronkelijk had. Wil je weten welke vijanden de makers in gedachten hadden voor ze uiteindelijk kozen voor de Splicers of hoe de Big Daddy’s er oorspronkelijk gingen uitzien? In het museum ontdek je alles en meer. Nog interessanter is echter de bijna twee uur durende documentaire waarin Ken Levine en co het hebben over diverse aspecten zoals het achtergrondverhaal en designkeuzes. De filmpjes gaan echt diep en zijn een absolute must voor fans, maar je moet ze wel verdienen in de vorm van collectibles. Als je echt nog een reden nodig had om elk hoekje van Rapture af te speuren, dan heb je ze hier. De te verzamelen filmpjes zijn zo tof dat het eigenlijk oprecht zonde is dat ze enkel voor de eerste BioShock te verzamelen zijn. Ik had toch graag voor BioShock 2 maar vooral ook Infinite wat extra duiding van de makers willen verslinden. Helaas.
Drie ijzersterke games, meesterwerkjes zou je ze zelfs kunnen noemen (ja, ook deel twee!!), in één pakket. Met opgefriste graphics, alle DLC en in het geval van BioShock een paar erg toffe extra features. Dat is BioShock: the Collection dus. Vind ik het jammer dat de multiplayer van deel twee eruit werd gehaald en dat Infinite geen diepgravende documentaire meekreeg zoals het bejubelde eerste deel?Zeker weten wel, maar het is niet genoeg om echt afbreuk te doen aan de waarde van het pakket in haar geheel. Of je nu één van die gelukkige nieuwkomers bent of één van de vele veteranen van Rapture, de wereld van BioShock blijft ook anno 2016 nog de moeite waard om in rond te dolen.
