De aankondiging van de eerste The Division was een speciale. Het was niet alleen een techdemo voor de engine die ontwikkelaar Massive wist te gebruiken voor haar game, het liet ook zien hoe games op de nieuwe generatie consoles er uit gingen zien. Het zat ‘em niet alleen in de bizarre grafische pracht, maar ook in de details (ik herinner me nog steeds hoe die autodeur dicht werd gedaan in de beelden). Natuurlijk was de game op de consoles niet zo mooi als beloofd werd (Ubisoft deed een Ubisoftje), maar The Division bleek wel een hele toffe game te zijn. En nu is er een deel twee.
Het eerste deel liet ons kennismaken met een dodelijk virus dat op Black Friday verspreid werd. Binnen een maand was de chaos compleet. (Denk aan de after credit-scene van Dawn of the Planet of the Apes en je snapt het.) New York was zwaar getroffen en was dan ook het speelveld waarin jij als lid van de Strategic Homeland Division alles op alles moest zetten om gevaren te bestrijden. En ondertussen mocht je New York ook nog even bevrijden. Maar, ongeacht wat de gemiddelde New Yorker je zal vertellen, draait Amerika niet om deze stad. Want hoewel je avontuur in New York misschien een goed einde had, is New York maar een speldenprik op de kaart die the U. S of A is. Zeven maanden na de originele uitbraak is het nu tijd om het avontuur aan te gaan in Washington DC. De ziekte heeft hier zijn ding gedaan, vijandelijke groepen proberen de stad over te nemen en niemand is zijn leven zeker. Perfect uitgangspunt voor een game, toch?
Waar dit tweede deel veel overeenkomsten toont ten opzichte van de eerste, is in het verhaal. En dan vooral in het feit dat dit niet heel veel om het lijf heeft. Het is als een trapleuning die je vast kunt pakken om de juiste stappen te zetten, maar boeiend is het niet. Het zorgt voor de setting, het geeft je motief en brengt je actie. Maar, meer dan dat is ook niet nodig, want The Division 2 weet je wel goed vast te pakken en vooral vast te houden. Zo’n verhaal zoals je dat gewend bent is hier misschien niet eens op z’n plek. Jij bepaalt het verhaal namelijk. De progressie die jouw personage doormaakt, is het verhaal. Het spel is net als het eerste deel, en vergelijkbaar met een Destiny, een shooter die het echt moet hebben van de vele loot die beschikbaar komt. Je bent steeds bezig om je personage te voorzien van beter armor, betere wapens en die betere wapens weer te voorzien van upgrades om het nog veel betere wapens te maken. Het staat centraler dan in het origineel, wat resulteert dat jouw bepantsering nu visueel in de levensbalk terug te zien is. Het is zaak om deze in de gaten te houden en misschien zelfs bij te vullen wanneer het mis gaat. Want wanneer jouw armor kapot is, is vlees alles wat een kogel kan scheiden tussen het wapen van de vijand en jouw schedel.
Gelukkig is er meer om jouw personage in leven te houden. Zo zijn er een hoop nieuwe gadgets die je technische kunnen naar een hoger plan brengen. De Q in elke James Bond-film zou trots op je zijn. Natuurlijk keren ‘fan favorites’ zoals de Turret en de Seeker Mine gewoon terug. Maar ook zijn er nieuwe gadgets te vinden. Vind jouw favoriet, pas ‘em aan je speelmanier aan en zorg ervoor dat jouw mannetje langer blijft ademen dan al die andere mannetjes op je scherm. Of zet vol in op de verdediging en zorg dat teammaten langer in leven worden gehouden door jouw gadgets. Hoe je ook wil spelen, The Division 2 weet je te helpen. Zelf koos ik gewoon weer voor de Turret als favoriete ‘fall back’-gadget. Lood voor dood. En aangezien de vijanden dit keer geen zes lagen metaal aan lijken te hebben, sterven ze sneller, iets wat de grootste frustraties uit het eerste dele meteen op lijkt te lossen. Het is geen schokkende verandering, maar ik merkte dat ik hierdoor dit deel wel leuker vond om te spelen dan het origineel. Daar schoot ik soms zeven shotgun-kogels op een persoon waarna ‘ie vrolijk door wist te lopen.
Washington DC is, net als New York dat was, opgedeeld in districten waarin steeds een safe house te vinden is, optionele queesten te vinden zijn om XP te krijgen en loot te vinden is om jou beter en sterker te maken. Je Base of Operations, The White House (want waarom ook niet?!) is de hoofdhub van de gehele game waarin je alles terug kunt vinden. je statistieken, je uitrustingen, de manieren om je uitrustingen sterker te maken en uiteraard een overzicht van al die wapens die je hebt. Het voelt allemaal als het eerste deel, alleen net een tandje beter. Want dat is het eigenlijk ook gewoon. Het is The Division, maar dan net wat beter. Washington is een toffe stad om te verkennen (al heb ik persoonlijk meer met New York…), de spanning zit er goed in en het spel weet te boeien. Nee, de ontwikkelaar vind het wiel niet opnieuw uit, maar blaast er gewoon wat lucht bij zodat ‘ie wat ronder is en minder wrijving veroorzaakt… ofzoiets. Waar de game wel anders is, is de endgame. Moet ook wel, de endgame van deel éen was ronduit kut. Nu niet en is er genoeg te doen. Wat? Vind dat zelf maar uit, iets met spoilers. Genoeg, voor nu, in ieder geval.
Toch is niet alles koek en ei in The Division 2. Helaas zijn er ook wat dingen die minder goed aan de titel zijn. Zo kwam ik geregeld wat glitches tegen. Nee, het is niets wat de game breekt, maar het is extra opvallend in een wereld die zo strak in elkaar zit. Zo schoot ik een vijand door zijn hoofd en bleef deze in zijn dood-animatie in de lucht hangen. Misschien rollen ze zo wel in Washington hoor, ik ben er nooit geweest dus durf het niet met zekerheid te zeggen, maar ik gok dat het niet hoort. Daarnaast is de game twee keer compleet vastgelopen waardoor ik mijn Xbox One X opnieuw op moest starten. Het mooie is wel dat dit problemen zijn die met een patch op te lossen zijn. En als Ubisoft iets goed doet, is het wel het ondersteunen van hun games. Met een fix hier en daar kan alles gladgestreken worden en dit spel uitgroeien tot een heerlijke titel. Wat ik wel jammer vond is het feit dat het soms bizar lang duurde voordat ik met een andere speler op pad kon. Dat mag van mij net wat makkelijker en sneller geregeld worden.
Ja, de game neemt nergens echte risico’s en is een typisch vervolg op het vorige deel. Dat kun je het spel en de makers aanmerken, maar eigenlijk is het gewoon een erg leuke, interessante titel om te spelen. De stappen die gezet zijn waren duidelijk de goede kant op, maar met een Division 3 mogen ze het roer net wat verder omgooien. Dit lijkt namelijk heel veel op dat wat in in New York mocht spelen, dit keer alleen in Washington D.C..
