Het geijkte pad zegt ontwikkelaar Platinum Games niks, dat is door de jaren heen wel duidelijk geworden. Het gestileerde geweld in de zwartwitte wereld van MadWorld en de extravagante setpieces in Bayonetta tonen duidelijk dat de weg van de terughoudende middelmaat niet de hunne is.
Ook The Wonderful 101 is weer een Platinum-game in de digitale hart en nieren. Dat zorgt hoofdzakelijk voor een behoorlijk uniek en bizar audiovisueel karakter, maar ook gameplay die niet meteen mikt op de grootste gemene deler. Fans van de ontwikkelaar verwachten uiteraard niets anders van een team dat ons vroeger al Okami schonk en die zullen er dan ook als de kippen bij zijn om deze game te spelen. Nieuwkomers lezen echter beter eerst even de review om te weten waar ze aan toe zijn.
The Wonderful 101 simpel omschrijven is niet meteen eenvoudig, maar ik denk dat dit omschrijven als een geflipte combinatie van Pikmin met Viewtiful Joe overgoten met een heerlijke superheldensaus me behoorlijk ver brengt. Het verhaal van het spel doet je kennis maken met Will Wedgewood, een zachtaardige schoolleraar in het fleurige Blossom City. Hij lijkt niet meteen de grootste rots om op te steunen tijdens een desastreuze crisis maar schijn bedriegt uiteraard. Wanneer de planeet bedreigd wordt door boosaardige aliens blijkt onder het stoffige voorkomen van de leraar het hart te kloppen van Wonder-Red, de heldhaftige leider van The Wonderful 100. Het is een noodteam samengesteld om de buitenaardse dreiging het hoofd te bieden en het bestaat dus uit honderd diverse individuen verzameld van over de hele wereld. Met behulp van hun Centinel Suits heeft het team de mogelijkheid om als één geheel te werken en de meest waanzinnige wapens te creëren om de aliens lik op stuk te geven. Jij bent nummer 101 en jij bent het die de zes leiders en 93 soldaten van het team moet zoeken om het ultieme team samen te stellen genaamd The Wonderful 101.
Je bekijkt de kleurrijke spelwereld vanuit een isometrische view en bestuurt één van de leiders terwijl de rest van je legertje je volgt. Je legertje komt pas in het spel wanneer je aan het morphen gaat. Je legertje kan zich omtoveren tot nuttige zaken als bruggen en ladders of zelfs een hangglider om het luchtruim te kiezen maar is uiteraard vooral prominent als het om vechten gaat. De namen van de krachten spreken voor zich: Hand, Sword, Gun, Whip, Hammer, Claws en Bomb. Je activeert deze krachten door gewoon het juiste symbool op je GamePad te tekenen en de kracht van de power hangt af van de grootte van je leger. Simpel, toch? Ja, op papier dan toch. In de praktijk lijkt het alsof de game niet constant foutloos de getekende patronen herkent en dat kan best wat frustratie opleveren. Een hamer, ik wil een hamer, waar blijft mijn hamer godverdomme!!! En dan krijg je dus bommen omdat de symbolen nogal op elkaar lijken. De game laat je naar het einde toe omtoveren tot heftig spul als gigantische ballen en slinky’s om vlug weg te komen van de vijand en op dat punt heb je dus een arsenaal aan powers dat erg divers is, maar ook verdomd verwarrend kan zijn. Het hoofd koel houden en de diverse combinaties van de powers kennen, en dan maar hopen dat de game alles registreert is de enige manier om de meest hectische gevechten te overleven. Ook belangrijk om weten wat het gevechtsysteem betreft is dat Platinum naar goeie gewoonte ook weinig moeite doet om de game uit te leggen. Er is geen uitgebreide tutorial, gewoon de nodige tools en jij als gamer die ermee al dan niet uit de voeten kan. Voor velen is dat complete gebrek aan betutteling een verademing, maar minder geoefende gamers kunnen hier wel eens wat meer moeite mee gaan krijgen. Ook later in het spel is bij de pinken blijven een vereiste, anders kun je jezelf lang gaan afvragen waarom je een luik niet open krijgt. Experimenteren met alle powers is dan ook echt een vereiste.
The Wonderful 101 is eigenlijk gewoon anti-casual, laten we het daar maar op houden. Ik heb er echt geen enkele moeite mee om toe te geven dat ik op normal serieus onder mijn kont geschopt werd en zelfs op easy behoorlijk aan de bak mocht komen om mee te kunnen met de uitdagingen die het spel op me afschoot. Er zijn de vele normale vijanden die je naar het leven staan en hindernissen in de omgeving die je regelmatig het loodje doen leggen. En dan zijn er uiteraard ook de bossfights. De ouderwetse boss fight zie je tegenwoordig niet vaak meer in Westerse games, maar in Japanse spellen blijven ze een kunstvorm. Ook in The Wonderful 101 kunnen fans van het betere eindbazengeknok weer hun hart ophalen met heftige langgerekte setpieces waarbij je op diverse manieren aan de rol mag met een imposante tegenstander. Hoe moeilijk de eindbazen ook zijn, de gevarieerde gameplay en de creativiteit waarmee ze uitgewerkt zijn maken er toch steeds de hoogtepunten van de game van.
Wat de unieke mogelijkheden van de GamePad betreft springt naast het tekenen van powers ook het gebruik van het tweede scherm in het oog. Wanneer het team verhuist naar een binnenomgeving moet je hen plots op het scherm van je GamePad volgen. Het besturen van de camera met de gyroscoop wordt dan een tikje gevoelig, maar origineel is het zeker wel.
The Wonderful 101 is zeker niet zonder de nodige gebreken. Los van de probleempjes met de besturing, kan de gameplay in haar twaalf uurtjes bijvoorbeeld repetitief gaan aanvoelen wanneer je een eindeloos lijkende stroom van vijanden aan het bekampen bent. Dat soort zaken belet het spel de status van absolute topper, maar toch is het moeilijk de game op die probleempjes al te hard aan te pakken. Het is een spel dat barst van de ideeën, wat in combinatie met een erg goed script voor een spel dat bulkt van de charme. Het spel zit boordevol humor en kleine knipoogjes naar pop-culture en is tegelijk ook niet te beroerd om af en toe diepere thema’s aan te snijden. Dat een game je de moeite kan laten doen om echt te zwoegen op een lastig stuk omdat je wil weten wat er verder komt getuigt van een goed verhaal.
Ook visueel valt er niks op The Wonderful 101 af te dingen. De spelwereld is helder, kleurrijk en zit vol details. Ook de personages zelf komen erg goed uit de verf. Elk van de honderd helden heeft een eigen uiterlijk en is met wat moeite te herkennen op het scherm tijdens het spelen. Samen met de enthousiaste voice-acting zorgt het dat de game audiovisueel erg gaat lijken op die vette animéseries die je vroeger zaterdagmorgen op de buis zag. Er is ook een multiplayer-mode waarbij je het spel lokaal met tot vijf spelers kan gaan doen, maar dat is geen aanrader. Zelfs met twee spelers bleek het overzicht bewaren al behoorlijk lastig en erg interessant zijn de co-op missies niet te noemen. Ook het spelen van de game op GamePad lijkt me een afrader, daar is de game net iets te hectisch voor.
Een gebrekkig pareltje noemen ze dit. Als je de problemen met de besturing en andere kleine minpuntjes met de mantel der liefde kan bedekken, dan wacht je een heerlijk uniek spelletje op dat met een fijn scenario en indrukwekkende beelden behoorlijk wat indruk weet te maken. Laat je niet afschrikken door de stevige instapdrempel, en geef deze wonderfulle game een kans. Dit is het soort exclusives dat de Wii U broodnodig heeft om zich te onderscheiden van de concurrentie.
[review pros=”+ Heerlijk extravagant en uniek
+ Grappig en goed uitgewerkt scenario
+ Visueel indrukwekkend” cons=”- Probleempjes met de besturing
– Stevige instapdrempel” score=82]
