De God of War games, wat heb ik er door de jaren heen plezier mee gehad. Een ruim twee meter grote spierbundel die constant kwaad overal op in loopt te hakken, en iedereen die zijn pad belemmert bruut kapot maakt, dat is God of War. Het zijn games waarin een verwerpelijke klootzak heel de tijd loopt te roepen en te tieren en lak heeft aan alles en iedereen omdat hij kwaad is op zijn pappie. En toen werd het stil. De oppergod was dood, het roepen was gestopt en het bloed opgedroogd. De God of War was klaar, en dat was helemaal okay. Het ga je goed, jij gemene rotzak. En toen brak de E3 van 2016 dus aan, en ja hoor…na jaren afwezigheid was hij terug, ouder en met een schurftige baard, maar duidelijk nog steeds dezelfde klootzak. Alleen leek het anders, nietwaar? Er zat een hakbijl waar normaal de Blades of Chaos moeten zitten, er liep een klein jongetje achter hem aan, dit was duidelijk anders. Wanneer Cory Barlog, het creatieve brein achter God of War, het dan ook nog eens begon te hebben over een game die het gaat hebben over het emotionele pad van Kratos, dan wist je gewoon dat je jezelf schrap mocht zetten. Niks kon ons echter voorbereiden op dit.
God of War is op veel vlakken een complete tour de force, maar wat voor mij nog het meest memorabele aan de game is, dat is hoe Kratos van een eendimensionale moordmachine hier omgevormd is tot een gelaagd personage met een emotionele kern onder zijn stoere pantser. Dat merk je al ontzettend snel in de game, wanneer Kratos en zoontje Atreus zich klaarmaken voor een queeste waar ze de as van de overleden Faye, vrouw en moeder, naar de top van de hoogste berg zullen brengen. Je merkt aan Kratos manier van bewegen dat hij oud en gelouterd geworden is, je merkt in de omgang met Atreus dat er een afstand is. Alsof Kratos een muur rond zichzelf heeft opgetrokken. God of War neemt zijn tijd om te beginnen, maar het heeft die aanloop ook echt nodig om die afstandelijke band tussen de twee te schetsen. Je hebt een nieuwsgierig kind dat steeds toenadering zoekt en bevestiging wil en een vader die rouwt om zijn overleden vrouw die een afstand probeert te houden omdat hij nog steeds wegvlucht voor zijn verleden.
Uiteraard komt er echter het punt waarop de boel escaleert en vader en zoon gedwongen worden samen te gaan werken, en dat moment komt er met een simpele klop op de deur van een geheimzinnige vreemdeling. Het indrukwekkende aan de eerste ontmoeting die Kratos heeft met een Noorse god en het resulterende gevecht dat een van de bruutste dingen is die je dit jaar in een game te zien kon krijgen, is hoe ontzettend slim het is vanuit narratief perspectief. Ik wil echt zo weinig mogelijk spoilen, maar het is een segment dat heel erg logisch en rechtlijnig aanvoelt de eerste keer dat je het speelt, maar een totaal andere betekenis krijgt eens je het einde van het verhaal nadert. Als je het spel dan nog eens een tweede keer gaat spelen, en dit is echt het soort spel dat daar erg voor geschikt is, merk je dat wat eerst heel simpel lijkt, eigenlijk meerdere lagen bevat.
De uiteindelijke tocht die zich ontplooit zit uiteraard vol gevaren en monsters om te doorklieven met je bijl, maar de band tussen Kratos en Atreus, en de band die Kratos met zijn verleden heeft, blijft de kern waar de game op drijft. Het gaat niet meer over een kwade vent die alles wil vernietigen, het gaat om een getormenteerde man die niet wil verliezen wat hij nog heeft. Het gaat over de band tussen een vader en zoon. Uiteraard is het feit dat Kratos Atreus de hele game door Boy noemt ondertussen al een hele meme, maar het is zoooo belangrijk voor die game. Het is Kratos manier om zijn eigen kind op een afstand te houden. Ja, er zitten stoere boss-fights in tegen draken en waanzinnig heftige set-pieces in de game, maar het zijn de momenten waarop Kratos zijn zoon echt bij naam noemt die het meeste indruk maken. Er zijn momenten dat de muur rond Kratos afbrokkelt en je de man onder het stoere pantser te zien krijgt en het raakt je gewoon voluit. Opnieuw zonder al te veel te willen spoilen zit er halverwege de game een segment waar Kratos echt vreest voor het leven van zijn kind, en dat is het moment waarop alle maskers afvallen en je één van de heftigste gamereveals van de afgelopen jaren krijgt. Ik zat met open mond en bonzend hart dit meen je niet…o mijn god..wow fluisterend naar het scherm te staren. Het is sinds The Last of Us geleden dat een game dat effect nog op me gehad heeft.
God of War kun je voor veel dingen aanprijzen. De art direction is weergaloos, de muziek is bloedmooi, de gameplay heftig en de pacing superstrak. Het is een quasi perfecte videogame..alleen is het dus die emotionele kern erin die het zoveel meer dan dat maakt. Het is dat wat het een ervaring maakt die ik binnen tien jaar nog ga koesteren.
