De jeugdige ik had nooit verwacht dit artikel ooit te gaan schrijven. In mijn jeugd kwam Pokémon op als een van de grootste hypes ooit en ondanks dat het altijd wel enigszins populair is gebleven, dacht ik dat de Japanse monstertjes passé waren. Zo populair als toen ik jong was zou het toch nooit meer kunnen worden. Dacht ik. Maar toen was daar ineens Pokémon Go.
Want dat is waar deze wederopstanding van Pokémon allemaal mee begon. Met behulp van een smartphone-app in augmented reality de ‘pocket monsters’ vangen die pakweg 15/20 jaar eerder ongekend populair waren. Niet alleen degenen die ermee opgegroeid zijn gingen massaal voor de bijl, ook tieners van nu ‘Pokémonden’ zich volkomen suf. Dat de app gratis was zal daar ongetwijfeld een aardig aandeel in gehad hebben. Een slim stukje marketing, want ontwikkelaar Niantic harkt nog altijd maandelijks ettelijke miljoenen dollars binnen aan in-game aankopen. En het plaveide een perfecte weg voor Nintendo om de Pokémon-franchise weer eens echt goed in de schijnwerpers te zetten.
Want laten we wel wezen, ondanks de vele Pokémon-titels die er de afgelopen jaren voor Nintendo-handhelds zijn verschenen, hebben de games nooit meer zo geleefd onder gamers als Pokémon Red, Blue en Yellow voor de GameBoy. Nu heeft Nintendo sowieso al weinig te klagen over de populariteit van haar Switch, maar gezien het feit dat we te maken hebben met een hybride console kan dit hét perfecte platform zijn om de populariteit van Pokémon-games naar nieuwe hoogten te tillen. Op dit moment is de planning om volgens jaar een ‘voltallige’, als in een helemaal nieuwe, Pokémon-RPG uit te brengen voor de Switch, maar dit jaar konden we alvast opwarmen met Let’s Go Pikachu en Let’s Go Eevee, zo werd ons verteld.
Mede door de door Nintendo getemperde verwachtingen van Let’s Go ging ik er redelijk blanco in. Als Nintendo zelf al aangaf dat het ‘echte werk’ pas volgend jaar zou komen, dan zou Let’s Go vast niets meer zijn dan een zoethoudertje. Deels ook omdat de game vooral erop gericht zou zijn om Pokémon Go-spelers naar de Switch te ‘lokken’. Echter is niets minder waar. Pokémon Let’s Go biedt een ware trip down memory Lane. De basis van beide games ligt in Pokémon Yellow, dat voor de originele GameBoy verscheen. De speelwereld en de opdrachten die je uitvoert zijn in de basis hetzelfde, echter zijn er elementen uit Pokémon Go toegevoegd om het spel toegankelijker te maken.
Ten eerste de algehele look and feel. Grafisch is er goed gekeken naar de stijl die Niantic in Pokémon Go gebruikt heeft. De wereld waarin je speelt is, hoewel qua layout hetzelfde als in Pokémon Yellow, grafisch een stuk aantrekkelijker. Alles is in 3D gerenderd waar je in isometrisch perspectief op kijkt. Er wordt goed gebruikgemaakt van het brede kleurenpallet dat we kennen uit Go en de animaties doen aardig denken aan degene die we kennen uit de animatieserie. Grappige knipoog naar Pokémon Yellow is dan weer dat de geluiden die de Pokémon maken wanneer ze uit hun Pokéball komen precies hetzelfde zijn gebleven. Bliepjes en piepjes dus. Aangepast is dan weer de manier waarop je Pokémon vangt. Niet langer gebeurt dit door ze door middel van een gevecht eerst uit te putten. Je gooit nu a la Pokémon Go ‘gewoon’ een Pokéball waarin de betreffende Pokémon al dan niet blijft zitten. De bekende gevechten zijn er nog wel, alleen dan puur tegen andere trainers.
Andere aanpassing is dat het geen verrassing meer is of je wilde Pokémon tegenkomt wanneer je door hoog gras loopt. Je ziet alle Pokémon gewoon rondlopen in de wereld (dit kan overigens ook naast het hoge gras zijn) en kunt vervolgens besluiten of je een poging wilt wagen om hem te vangen. Niet alleen om je ‘Pokémon-bibliotheek’ uit te breiden overigens, want je krijgt ook XP voor iedere gevangen Pokémon. Het is ook een vorm van levelen voor de Pokémon die je in je party hebt.
Wat ik van tevoren had gedacht was dat Let’s Go als een goedkoop aftreksel van Pokémon Yellow zou gaan voelen. Puur omdat het gericht is op Pokémon Go-spelers en niet op liefhebbers van de eerdere games die voor de handhelds van Nintendo verschenen zijn.
En toegegeven, Let’s Go is inderdaad een tikkeltje minder uitdagend, maar het is tegelijkertijd ook een stukje fanservice. Iedereen die de eerdere games, en dan met name Yellow, gespeeld heeft zal overspoeld worden door een golf van nostalgie. Hoewel je niet zo lang bezig zult zijn met grinden om Gym Leaders te verslaan valt er echter nog altijd genoeg uitdaging te vinden. Mede door de Master Trainers die je later in de game tegenkomt. Deze zijn gespecialiseerd in één specifieke Pokémon en daardoor misschien wel lastiger te verslaan dan enkele Gym Leaders.
Het maakt van Pokémon Let’s Go Pikachu en Let’s Go Eevee misschien wel meer dan Nintendo zelf voor ogen had. Het is inderdaad een toegankelijke titel die een lagere moeilijkheidsgraad heeft en en een lagere instapdrempel, maar door de nostalgie die ten gronde ligt in Yellow is dit alsnog een enorm aantrekkelijke titel voor ‘core-gamers’. Ongetwijfeld minder of in ieder geval op een andere manier dan de Pokémon-titel die we volgend jaar gaan zien, maar het is absoluut niet zo dat dit een titel is die je als gamer moet mijden. Deze zesde plek in onze top tien van dit jaar is dan ook meer dan verdiend.
