Je weet dat het een groot jaar voor open world gaming geweest is, wanneer Ubisoft hun beste game in jaren aflevert en toch niet verder komt dan plaats 8. Assassin’s Creed Odyssey is een game die netjes verder bouwt op de fundamenten die gelegd werden door voorganger Origins, en dat levert een game op die nauwelijks nog iets gemeen heeft met de andere games in de franchise. Was het avontuur in Egypte vorig jaar nog een stevige mep om de in slaap gevallen reeks terug wakker te schudden, dan is deze lange tocht door de Peloponnesos de kopstoot die aangeeft dat het menens is. Assassin’s Creed is terug, en het is een heel ander beest geworden.
Odyssey is voor mij een betere game dan de voorganger. Ik heb ontzettend genoten van de strijd van Bayek en Aya voor Egypte en de dingen die Ubisoft deed met die setting op vlak van authenticiteit en sfeerschepping, maar net te repetitieve sidequests en een sandbox die voor veertig procent letterlijk uit zand bestaat zorgden dat Origins na een uur of veertig spelen even mijn aandacht kwijt begon te raken. Je kan maar een beperkt aantal tombes bezoeken of zij-quests aannemen die er steeds op neer komen ergens heen te gaan om iemand een kopje kleiner te maken, voor het allemaal wat samey begint te worden. Uiteraard komen er in de laatste akte oorlogsolifanten op de proppen waardoor je meteen weer wakker geschud wordt uit je routine, maar laat ons zeggen dat de spelwereld van Origins vaak boeiender lijkt dan wat je er in te doen krijgt. Odyssey daarentegen voelt voor mij een stuk minder repetitief aan, wat ironisch is gezien het feit dat het uit nagenoeg exact dezelfde bouwstukjes bestaat. Je hebt een grote map vol quests en zij-quests en dingen om te doen, er zijn overal vraagtekentjes die indiceren dat er ergens iets te ontdekken valt en er is zelfs weer gewoon een arena om in te vechten. Het is heel bizar hoe ik in Odyssey eigenlijk vaak exact hetzelfde aan het doen ben als in Origins, maar het veel minder als een sleur ervaar.
Daar zijn uiteraard een paar duidelijke redenen voor. Allereerst.. de spelwereld. Het Griekenland van Odyssey is gewoon een titanenwerk. De map is bijna twee keer zo groot als die van Origins, en die game was een halve zandbak weet je wel. Hier heb je echter ontzettend veel variatie, van boomgaarden tot woeste gebergtes en hemelsblauwe oceanen. Het is een setting waar je jezelf echt in kan onderdompelen en de game gaat er verdomme voor zorgen dat je dat doet ook door iedere vierkante kilometer vol te proppen met dingen om te doen. He, daar heb je weer een mannetje die je een opdracht wil geven, en is dat daar een tombe even verderop, en ik vraag me af wat die vraagtekentjes in de buurt betekenen. Als je het soort speler bent zoals ik die graag alles ontdekt.. dan ben je gewoon fucked met deze game. Het leuke is ook dat de game je niet meteen overlaad met al die content, maar je steeds zoals het een RPG betaamt met het levelen steeds meer geeft. Ik weet dat er gamers zijn die moord en brand schreeuwen over het feit dat ze niet gewoon door de main quest kunnen stoomboten, maar traagjes de zij-opdrachten moesten doen om te kunnen levelen. Tegen hen zeg ik enkel: fuck you, dit is nu eenmaal een game waar je de tijd voor moet willen nemen.
En laat het ons even over die zij-quests hebben nu we toch bezig zijn. Er zijn er zo belachelijk veel om te doen in Odyssey en ze zijn bijna allemaal beter dan die uit Origins. In Egypte was het vaak… he Bayek, die dude heeft mijn zoon vermoord, kun je hem gaan afmaken, of he Bayek, ze hebben de dorpsgeit verkracht, kun je die gasten een kopje kleiner gaan maken. Geef me gewoon wat dunne excuses en ik ga wat hoofden klieven. In Odyssey is er tenminste meer moeite genomen om wat meer narratieve diepgang en variatie in die zij-quests te steken. Als sommige van de beste verhaallijnen uit de game in de zij-quests zitten weet je dat de game iets erg goed aan het doen is. Dan weet je dat de makers het niet enkel zien als obligaat opvulsel, maar als een integraal deel van de ervaring.
Tenslotte, en misschien is dat nog de grootste tour de force, is dat dit gewoon een volwaardige roleplaying game is. Origins was nog een tikje voorzichtig, maar Odyssey? Odyssey schopt de trainingswieltjes weg en gaat lekker oldschool als roleplaying game die meer gemeen heeft met Mass Effect of The Witcher dan met Assassin’s Creed Syndicate. Dat betekent dat jij als speler de hoofdrol opeist, en dat jij als speler de keuze krijgt om te bepalen hoe je jezelf gedraagt in dialogen, welke missies je aanneemt en wie je neukt. Zeker wanneer je tijdens het spelen merkt dat gemaakte keuzes echt wel impact hebben op het verloop van het verhaal, ontdek je hoe goed gemaakt dit Odyssey wel is. Je neemt de rol aan van een gebrekkige heldin in een immense prachtige wereld waar jouw doen en laten daadwerkelijk impact heeft…dat is ontzagwekkend.
Plek 8 of niet, Assassin’s Creed Odyssey is één van de meest indrukwekkende sandbox-games die ik ooit gespeeld heb. Dat er twee weken later al een game verscheen waar je exact hetzelfde over kan zeggen geeft aan hoe verwend we geweest zijn dit jaar.
