De volgende generatie spelcomputers is in aantocht. Met de PlayStation 4 en de Xbox One zullen we allemaal de volgende stap in videogames gaan maken. Maar voordat het zover is kijken we terug op de tien beste nieuwe IP’s van de huidige generatie. De generatie die we snel last-gen mogen gaan noemen.
Weinig nieuwe games wisten deze generatie een impact te maken op zoals Assassin’s Creed dat deed. Assassin’s Creed 3 was een absolute kaskraker en ook Black Flag gaat dit najaar vlotjes over de toonbank. De toekomst op de volgende generatie systemen is dan ook verzekerd van Ubisoft’s populaire sluipmoordenaars, maar de weg richting dat succes verliep niet bepaald feilloos.
Het grote publiek maakte voor het eerst kennis met de assasijn Altaïr ibn-La’Ahad’s in een trailer op de E3-beurs van 2006. Dit cgi-filmpje is zonder enige twijfel één van de meest effectieve trailers van deze generatie omdat hij op nog geen twee minuutjes wist te doen wat het moest doen: hype creëren. De onbekende nieuwe game werd meteen een naam waar door tal van gamers rekening mee gehouden werd als een potentiële game of the year-kandidaat. De beelden spraken dan ook meteen tot de verbeelding. Een erg overtuigend weergegeven middeleeuwse setting waar een mysterieuze man gehuld in een kapmantel zich subtiel door een opgewonden menigte richting zijn prooi begeeft. Een brute kill gevolgd door een spectaculaire door free running geïnspireerde ontsnapping, afgesloten met een memorabel eindshot waarbij het personage opgaat in een groep monniken. De trailer droeg de belofte van een volledig nieuwe ervaring en een memorabele nieuwe held genaamd Altair. En toen maakten we uiteraard met zijn allen kennis met Desmond.
Voorafgaand aan de release van Assassin’s Creed waren er wel al kleine geruchten en hints geweest die erop leken te wijzen dat het spel zich niet enkel tijdens de kruistochten zou afspelen, maar pas bij de release werd het iedereen duidelijk waar de clue van Assassin’s Creed lag. Bij Desmond Miles, een doorsnee barman waarbij toevallig het bloed van een legendarische assassijn door de aderen stroomt. De saaie lul wordt ontvoerd door een geheimzinnige organisatie genaamd Abstergo, wat in feite gewoon de legendarische Tempeliers zijn die zich een modern jasje hebben aangemeten. Ze hebben een soort teletijdmachine waarmee je kunt terugreizen in de tijd om de belevenissen van je voorouders te, eeuhm, herbeleven. En Desmond, de verdacht veel als Nathan Drake klinkende nitwit, moet dat doen om blijkbaar achter de locatie van een al even legendarisch artifact genaamd The Apple of Eden te kunnen komen. En dan blijkt dat één van de medewerksters eigenlijk in het geheim een lid is van de assasijnen, die ook nog bestaan. En dan is er nog dit en dat, maar niemand geeft een fuck.
De volledige verhaallijn rond Desmond die in Creed ontkiemd werd en na zes games eindelijk tot een finale kwam is altijd de zwakke schakel van de reeks gebleven, maar dat komt grotendeels omdat ze al vanaf het prille begin gewoon kreupel was door de warrige en gortdroge manier waarop ze in dat eerste deel geïntroduceerd werd. Naar mijn gevoel is Desmond’s storyline altijd het verplichte nummertje geweest waar je als speler doorheen moest tussen de tijd in de Animus door, simpelweg omdat de makers van de latere games er steeds aan gebonden bleven omwille van de “mythologie” die in het eerste spel opgevoerd werd. Assassin’s Creed heeft de potentie om revolutionair te zijn op vlak van sandboxgameplay wanneer je in de Animus zit, maar daarbuiten is het vooral een heleboel pretentieus geneuzel in steriele omgevingen, gedragen door saaie gameplay.
Andere “free-roaming” games kunnen hier nog wat van leren, want Assassin’s Creed is de shit en je zou jezelf alleen maar tekort doen als je die game niet gespeeld zou hebben.
Assassin’s Creed Review, 20 november 2007
Gelukkig spendeer je de meeste tijd in de Animus, het is namelijk in het verleden dat de spelwereld van Assassin’s Creed steevast tot leven komt. Zelfs in de Animus leverde Assassin’s Creed geen onverdeeld succes op. De bouwsteentjes waren er zeker en vast wel. Historische steden als Acre en Jeruzalem die uiterst sfeervol op het scherm werden getoverd en de mogelijkheid om alles te beklimmen. Een leuk vechtsysteem en coole wapens zoals de hidden blade. Die stoere feel van de trailer kon je zeker en vast in de game ontwaren, alleen was het jammer dat de game gewoon zo verdomd repetitief was omdat elke moord steevast hetzelfde scenario volgde. Fouten zijn er gelukkig om van te leren, en dat deed Ubisoft zeker met Assassin’s Creed 2.
Ik denk dat ik Creed 2 gewoon hier en nu ga benoemen tot beste sequel van deze consolegeneratie, simpelweg omdat de game de pijnpunten van de voorganger met een zelden geziene gratie wist weg te werken. Niet alleen werden de segmenten buiten de Animus stevig teruggeschroefd; wat je in de machine beleefde was gewoon ook van een veel hoger niveau. Het Italië tijdens de renaissance met een Siena, Venetië en Firenze op hun culturele hoogtepunten leverde uiteraard een onweerstaanbare sandbox vol herkenbare eyecandy op, maar het was toch vooral hoofdpersonage Ezio dat de doorslag gaf. Altair was een eentonig personage in vergelijking met de flamboyante Ezio Auditore die we tijdens het spelen zien uitgroeien van een naïeve tiener tot een door wraak gedreven assassijn. Gekoppeld aan de broodnodige variatie die Ubisoft in deze sequel eindelijk in de missies wist te stoppen leverde Ezio een droom van een sequel op.
Dat Ezio Auditore Da Firenze de juiste snaar wist te raken bij het publiek zorgde er uiteraard voor dat hij ook in Brotherhood en Revelations nog mocht opdraven. De verwikkelingen in het verhaal van Desmond werden gaandeweg steeds ridiculer (gevangen in een comateuze droomwereld vol puzzelkamers iemand?), maar het fundament dat gelegd werd in het tweede deel bleef wel behouden. Je kunt uiteraard vragen stellen bij de toegevoegde waarde van real time strategy-elementen of zelfs het managen van je schare volgelingen, maar het toont wel een reeks aan die niet verlegen zit om nieuwe elementen uit te proberen in de bekende mix. Een game als Assassin’s Creed 3 toont dat maar al te goed.
Ambitieus, dat is de minste manier waarop je het derde deel kan omschrijven. Het slotstuk van Desmonds verhaal en al die 2012 einde van de wereld bullshit bleef me Siberisch koud laten, maar wat Ubisoft in de Animus de spelers voorschotelde getuigt toch van lef en visie. Beginnen met een bijna twee uur durende proloog voor je gamers kennis laat maken met de eigenlijke protagonist, om zelfs dan nog kalmpjes op te bouwen voor de lont in het spreekwoordelijke kruitvat schiet. Niet iedereen kon daar het geduld voor opbrengen, maar ik genoot in elk geval van de sfeer en de setting. Het Amerika van tijdens de revolutie, van steden als Boston en New York tot de majestueuze bossen, leverde voor mij een van de indrukwekkendste spelwerelden van de laatste jaren op.
Nog een aspect van de game is dat hij mij interesse deed krijgen in de historiek van wat zich op de achtergrond afspeelt tijdens het spelen. Tijdens de game zie je de Boston Tea Party en de Massacre, de Battle for Bunker Hill en Paul Revere’s Ride door de ogen van je hoofdpersonage. Op mij had de game het effect dat ik me verder wilde verdiepen in de achtergrond van wat er gebeurde en ik boeken over het thema ging lenen bij de bibliotheek. Hetzelfde is het geval met vorige delen uit de game waarbij ik echt bij wilde leren over de Borgia’s en de Medici’s en het werk van Da Vinci. Een belangrijk element van de reeks is altijd al die historische achtergrond geweest en hoewel de games uiteraard vaak een loopje met de realiteit nemen valt er ook best wat bij te leren als je de interesse tussen het moorden door laat aanwakkeren.
De toekomst van de reeks is aan het eind van deze generatie in elk geval hoopvol te noemen. Een franchise die begonnen is als een niet ingeloste hype is door de jaren heen uitgegroeid tot een vaste waarde die weliswaar niet foutloos, maar wel consequent fun door het leven blijft gaan. Black Flag doet wederom de moeite om te vernieuwen en doet dat grotendeels stijlvol, maar het is uiteraard uitkijken naar de nieuwe systemen. Ubisoft heeft reeds aangegeven dat Black Flag een soort tussengame is voor de reeks, en dat we op PlayStation 4 en Xbox One weer iets helemaal nieuws mogen verwachten. Een Assassin’s Creed die zich mogelijk afspeelt in Victoriaans Londen of het Parijs van de Franse revolutie? Het is een droom die ik in elk geval maar wat graag werkelijkheid zou zien worden.
