De volgende generatie spelcomputers is in aantocht. Met de PlayStation 4 en de Xbox One zullen we allemaal de volgende stap in videogames gaan maken. Maar voordat het zover is kijken we terug op de tien beste nieuwe IP’s van de huidige generatie. De generatie die we snel last-gen mogen gaan noemen.
De apocalyps is van start gegaan. We kunnen niet meer veilig de straat over en we kunnen niet meer zomaar naar de buren. Als we die nog hebben. En als je nog familie of vrienden hebt, is er een reële angst aanwezig om ze elk moment kwijt te raken. Vreemden zijn vijanden en emotie is zwakte. Emotie, iets wat je moeilijk kunt bedwingen. Woede of verdriet om een dierbare die je bent verloren. Je voelt het, je wilt de boosdoener langzaam vermoorden, je wilt de groep vreemden ervoor aan stukken scheuren, maar door die woede ga je domme dingen doen. Jij met je 9mm tegen vijf gasten met karabijnen? Dom en hopeloos zou je zeggen, maar niet als jij die verschrikkelijke woede voelt. De woede waardoor je je krachtig voelt, maar waar je eigenlijk zo zwak door bent.
Dierbaren verlies je genoeg tijdens de apocalyps. Of het aan het begin is of twintig jaar later, je raakt mensen kwijt. Zelf verander je ook, zowel positief als negatief. Verander je niet of pas je jezelf niet aan, dan sterf je vroegtijdig. Doe alles om te overleven, ga over lijken, verraad het kleine aantal mensen dat je nog dierbaar acht, alles uit voorbehoud van je eigen bestaan. Doe dat, of zet alles op alles om je dierbaren te redden. Red het meisje dat je als je dochter beschouwt of red de man die je als vader beschouwt. Deze onzelfzuchtigheid zie je slechts bij mensen die echt van elkaar houden. Mensen die een bijzondere band met elkaar hebben. Mensen als Ellie en Joel. Die twee hebben alles voor elkaar over.
Of ze elkaars leven redden van mensen met karabijnen of dat ze elkaar leven redden van grote hordes geïnfecteerden. Ze doen het keer op keer en verwachten verder niets van elkaar. Misschien doen ze niet altijd de verstandigste dingen, maar ze volgen hun hart en dat is bewonderenswaardig. Een relatie die in een jaar sterker is geworden dan alle trieste dingen die om hen heen gebeuren. Ze leven in donkere tijden. De mensen die hen helpen of die om hen geven zien ze langzaam maar zeker verdwijnen. Sommigen worden gek, anderen sterven, maar verdwijnen doen ze. Daar staan ze dan, met z’n tweeën. De laatste twee die elkaar nog kennen.
Niet alleen de eerder genoemde setting, sfeer en acteerprestaties van de voice-actors, maar ook de bloedmooie graphics, de levensechte gezichtsanimaties (het gezicht van een man die door Joel gewurgd wordt is indrukwekkend, maar absoluut niet prettig om te zien) en kleine details als met de controller op je hand moeten tikken als je zaklamp ermee kapt (zoals je vroeger in de goeie, ouwe tijd in het echt deed) maken The Last of Us tot een ervaring die iedere PS3-bezitter mee moet maken.
The Last of Us Review, 20 juni 2013
Dat ik het hierbij over The Last of Us heb, is ondertussen wel duidelijk. The Last of Us heeft een enorme impact op me gemaakt, en dat aan het einde van het PlayStation 3-tijdperk. Deze game heeft alle andere games, films en entertainment opzij geschoven en staat voor mij op nummer 1 van de current-gen. Hij heeft games als Red Dead Redemption en Uncharted 2 moeiteloos van de troon gestoten en het is een game die mij in de eerste twintig minuten heeft laten huilen als een klein meisje. Dat heb ik nog nooit gehad. Een emotionele band met een fictief personage en dat al in de eerste twintig minuten. Naughty Dog is heer en meester in het vertellen van verhalen en je als speler deel te laten voelen van het verhaal. Je bent betrokken bij de ontwikkeling van de relatie tussen Joel en Ellie en je kan zien waar het allemaal toe leidt. Naar het einde. Het einde van het verhaal, misschien wel het einde van de relatie of zelfs de menselijkheid zoals wij die kennen, maar het leidt tot het einde en dat alleen al heeft mij urenlang bezig gehouden. Hoe dacht ik erover? Wat vond ik ervan? Nog steeds durf ik deze vraag niet voor de volle 100% te beantwoorden. Ik durf alleen te zeggen dat het een waardig einde was van een geweldige reis in een duistere wereld.
Niet alleen het verhaal, maar ook de gameplay is geweldig. Sluip door verschillende gebieden en wees erg voorzichtig op je munitie en dergelijke. Het is een stuk efficiënter om je vijanden geruisloos te vermoorden dan als Rambo erin te gaan. Het kan allebei wel, maar waarom zou je het jezelf moeilijk maken? Vooral met gebieden waarin verschillende geïnfecteerden rondlopen voel je de adrenaline door je aderen stromen. Je wilt de geïnfecteerden niet waarschuwen, want stel dat er een Clicker komt, een persoon die al zo lang geïnfecteerd is dat zijn gehele gezicht is veranderd in schimmel, en op jouw geluid afgaat en je in één keer probeert te vermoorden om je vervolgens op te eten.
Nadat de game is uitgespeeld kun je jezelf nog vermaken door hem nog een keer te spelen, maar dan op een hogere moeilijkheidsgraad. Je zou ook de multiplayer kunnen proberen en ik kan je vertellen: die is ook geweldig! Zelden heb ik dergelijke spanning gevoeld in een multiplayer game. Als je niet bij elkaar blijft, verlies je gegarandeerd. Als je te luid bent, zal je al snel gespot worden, maar als je langzaam naar voren sluipt om je vijanden een kopje kleiner te maken en geruisloos een aantal vallen legt, ben jij de moordmachine die voor je gehele kamp het voedsel verzorgt.
Jij bent of een Firefly of een Hunter, beide facties moeten niets van elkaar hebben en strijden dan ook dagelijks voor eten en veiligheid. Hoe meer mensen jij vermoordt, des te meer voedsel je meeneemt naar je kamp. Op het kamp blijven de mensen dan gezond en blijft je kamp groeien en groeien. De drang om elke dag te presteren is hoog, want al doe je het niet worden de mensen ziek of sterven ze en dat wil je niet.
Ik heb de game al vanaf de release en zelfs nu jeuken mijn handen om weer opnieuw met het spel te beginnen. Het enige andere spel waar ik dat mee heb gehad, is Uncharted 2. Met The Last of Us heb ik het nog erger, aangezien het verhaal, de gameplay en de multiplayer stuk voor stuk geweldig zijn. Ik speel de game nu op de hoogste moeilijkheidsgraad en ik kan je zeggen: moeilijk is hij zeker, maar ook nog spannender dan dat de game op de normale moeilijkheidsgraad is. Binnenkort komt Left Behind, de singleplayer DLC omtrent Ellie en Riley, en ook dat belooft wat te worden. Ik ga hem zeker spelen. Heb jij de game niet of heb je geen PlayStation 3? Koop ze dan allebei nu, of vraag een bekende of je het mag lenen, want The Last of Us verdient het om door elke gamer uitgespeeld te worden, want misschien is het niet nummer 1 in deze lijst; voor mij is het zeker de nummer 1.
