De volgende generatie spelcomputers is in aantocht. Met de PlayStation 4 en de Xbox One zullen we allemaal de volgende stap in videogames gaan maken. Maar voordat het zover is kijken we terug op de tien beste nieuwe IP’s van de huidige generatie. De generatie die we snel last-gen mogen gaan noemen.
De zombie is de nazi van deze console-generatie. Op de PlayStation 2 en Xbox werden we zo hard gebombardeerd met WW2-shooters dat de Manschaft tegenwoordig enkel nog in FIFA World Cup-games op het toneel mag verschijnen. Op de huidige console werden Helmut en Fritz vakkundig van het toneel verdreven door de levende doden als meest opgevoerde tegenstanders. Het lijstje lijkt dan ook quasi eindeloos. Dead Rising, Left 4 Dead, Dead Island, Dead Nation. Zombies zijn dood weet je wel, dus het woord Dead in de titel is dan ook essentieel om dat gegeven kracht bij te zetten. Nazi’s waren vroeger al irritant met hun vervelende geroep dat bij je ouders in de andere kamer deed vermoeden dat je naar nagesynchroniseerde porno aan het kijken was terwijl je aan het landen was in Normandie. Halt, geilen schmetterlinck!! Zombies staan zo mogelijk echter nog een trapje hoger op de schaal van irritante smeerlapjes. Ze komen constant in groep op je af, hebben verschrikkelijke lichaamshygiëne, een volledig gebrek aan persoonlijkheid en zijn lastig te doden. De rottende rufters zijn dood weet je wel, dus hoe dood je iets dat al dood is?
Met een stevig kaliber in het hoofd klaar je doorgaans de klus, of met een douchekop terwijl je verkleed bent als pony. Het hangt een beetje van de game af. Feit is dat zombies zo alomtegenwoordig zijn dat de kans groot lijkt dat hen geen al te lang leven meer beschoren is. Niet dat het die dode dombo’s iets kan schelen, ze zijn reeds gelukkig als er ergens een autoalarm afgaat. Ik acht in elk geval groot dat de zombie de komende jaren wat van het toneel zal gaan verdwijnen als meest prominente baddie in videospelletjes. Ik hoop van harte dat hun plek ingenomen zal worden door zeehondjes en dolfijnen.
Zo ver zijn we echter nog lang niet, dus blijven we even ter plaatse trappelen om één van de beste games van deze generatie in de virtuele bloemetjes te zetten, namelijk The Walking Dead. Nee, niet die ongelooflijke rukgame van Activision. Die ligt ondertussen even hard te stinken als het gemiddelde lijk onderaan de budgetbak. Nee, ik heb het hier uiteraard over TellTale’s The Walking Dead. Telltale had al eerder naam gemaakt op vlak van episodische games met point & click avonturen van Sam & Max, Adventures of Monkey Island en zelfs een heuse verhalende opvolger voor de Back to the Future-films. Niemand verwachte echter een heuse game of the year-kandidaat van hun hand. Hun Jurassic Park game ruilde het puzzelen in voor een meer op actie gerichte ervaring, en het pakte gewoon teleurstellend uit. De game werd oorspronkelijk vergeleken met een Heavy Rain, maar viel door de mand dankzij beperkte gameplay, houterige animatie’s en een zwak verhaal. Dat The Walking Dead met vergelijkbare bouwsteentjes wist uit te groeien tot een game die zich in veel gamerharten wist te nestelen hadden weinigen dan ook verwacht. Eigenlijk had dat gemoeten.
The Walking Dead is een prachtige game geworden welke totaal niet onder doet voor de tv-serie en de originele comic. Een groter compliment kunnen we Telltale niet geven.
The Walking Dead Review, 6 december 2012
Robert Kirkman heeft met The Walking Dead één van de meest intrigerende nieuwe comicverhalen van de laatste jaren gecreëerd en focust in zijn werk meer op de emoties van alledaagse mensen tijdens de apocalypse, dan op de cliché’s die we kennen van een Dawn of the Dead. Kirkman gaat die horror nooit uit de weg en pakt vaak genoeg uit met shockerend grafisch spul, maar het werkt vooral omdat de personages die zijn wereld bevolken zo mooi uitgetekend zijn op emotioneel vlak. Dat Kirkman enorm beschermend is ten opzichte van zijn geesteskind bleek al uit de TV-serie, waarbij reeds in de eerste scéne een zombiemeisje van nauwelijks 7 een kogel door het hoofd kreeg door een man die op zoek is naar zijn eigen zoontje. Dat gaat ook op voor de game van Telltale.
Als Telltale iets had afgeleverd dat niet ten volle zou voelen alsof het binnen het universum van de comic paste, dan had Kirkman nooit zijn fiat gegeven. Zo simpel ligt het. Het volledige team van Telltale en vooral de schrijvers mochten stevig aan de bak om Kirkman te overtuigen, maar het resultaat mag er dan ook zijn. The Walking Dead voelt als game moeiteloos aan alsof je in de comic bent beland en van de sputterende motor waar Jurassic Park nog mee te kampen had is nu geen sprake meer. De ontwikkelaar heeft duidelijk leergeld betaald met de dino’s en dat zorgt dat de actie van de quik-time events nu beter flowt en de gehele presentatie simpelweg veel hoogstaander is.
Persoonlijk schat ik The Walking Dead in als mijn game van vorig jaar. Dishonored was indrukwekkend en Far Cry 3 was cool, maar enkel The Walking Dead deed iets met me op emotioneel vlak. Het einde van Batman Arkham City begaf me een stevige krop in de keel in 2011, maar The Walking Dead wist me in 2012 volledig te slopen. Een keuze maken in een spel als Heavy Rain was nooit meer dan een vlugge druk op de knop, maar sommige keuzes in Telltale’s game bezorgden me echt koude rillingen. Dat komt uiteraard door de karaktertekening van de personages en de set up van het verhaal. Wanneer je als speler kennis maakt met Lee, je personage, zit hij geboeid in een politiewagen op weg naar de gevangenis. Uiteraard crasht je vervoer en kom je aan je lot overgelaten in een boze wereld vol zombies terecht, maar van dan af is het jouw taak om Lee’s karakter in te vullen. Maak je er een beetje een hork van, of een good guy in een klote situatie?
Ik koos voor die tweede optie en kwam zo al snel in contact met het kleine meisje Clementine. Een klein bang meisje dat niet weet of haar ouders nog in leven zijn, een kleine vogel voor de kat. Als Lee neem je dat kleine meisje onder je hoede en ontpop je al snel tot een soort surrogaatouder voor de kleine uk. De band die Lee en Clem krijgen wordt zo overtuigend tot leven gebracht dat het een warm kloppend hart voor de game vormt. Je ontmoet heel wat andere overlevers en sluit vriendschappen maar creëert ook onvermijdelijke conflicten, maar de zorg voor Clementine blijft doorheen de hele game de belangrijkste drijfveer voor je personage. Het is frappant om te zien hoe snel The Walking Dead emoties ten opzichte van personages bij de speler losweekt en hoe de game daar ook op inspeelt. Ik probeer opzettelijk wat vaag te blijven om de boel niet te vergallen voor wie de game nog gaat spelen, maar wanneer een personage in The Walking Dead sterft, en die momenten zijn onvermijdelijk, dan doet dat iets met je. Wanneer een hoofdpersonage in een game als Call of Duty het loodje legt, dan haal je even je schouders op, maar bij deze game rolden de zoute tranen twee keer ongegeneerd over mijn wangen.
Je kan weliswaar in retrospectieve stellen dat veel van je beslissingen geen overweldigende impact hebben op de finale van het spel, maar wanneer je een slot krijgt voorgeschoteld dat aanvoelt als een mokerslag, dan kun je enkel stellen dat die game zijn zaakjes wel erg goed voor elkaar had. Wanneer speelde je voor het laatst nog een game waar je echt iets gaf om wat de personages doormaakten? Bij mij was dat in elk geval in Telltale’s The Walking Dead ten volle, daarom is het dan ook één van de meest waardevolle nieuwe titels van deze generatie.
