De volgende generatie spelcomputers is in aantocht. Met de PlayStation 4 en de Xbox One zullen we allemaal de volgende stap in videogames gaan maken. Maar voordat het zover is kijken we terug op de tien beste nieuwe IP’s van de huidige generatie. De generatie die we snel last-gen mogen gaan noemen.
Un-fucking-charted. Dit was dé game die het volledig voor mij deed. Ik was vanaf de eerste vijf minuten al hoteldebotel verliefd op Nathan Drake, Sully, Elena en vooral Chloe, hmmm. Deze game zette Naughty Dog eindelijk pas écht op de spreekwoordelijke kaart. Jak and Daxter en Crash Bandicoot deden het niet echt voor mij, ik kreeg pas echt interesse voor Naughty Dog tijdens en na Uncharted. Inmiddels zijn ze een van mijn favoriete ontwikkelaars. Misschien kennen jullie hun laatste kleine projectje The Last Of Us…? Juist, ze spelen dus mee met de grote jongens in de industrie. En terecht.
Holy shit, wat was Uncharted een filmische ervaring. Ik had nog niet eerder een game gespeeld die mij zó wist te pakken. Zowel de fantastische acteur Nolan North (de stem van Drake) als de aldoor bewegende achtergronden maakten deze game niet goed, maar fantastisch. Toentertijd kon ik mij niet herinneren dat er andere games waren waar de scènes constant in beweging zijn. Het leveldesign is bizar goed, zelfs nu nog. De levende, interactieve omgeving fascineerde mij dermate dat ik serieus het idee had het allemaal zelf mee te maken. Als ik deze game speelde zat ik helemaal in mijn eigen wereld waar prikkels van buitenaf nul effect hadden. Het drukkende gevoel dat je wel eens op je oren hebt als je een avondje harde muziek hebt geluisterd in de kroeg, dat is exact het gevoel dat ik had als ik Uncharted speelde. Het is tot op heden ook de enige game die ik na het uitspelen gelijk nog een keer heb gespeeld.
Uncharted: Drake’s Fortune kent een klein aantal schoonheidsfoutjes, maar die worden al gauw goedgemaakt door zeer uitgebreide gameplay elementen, een heerlijk meeslepend, origineel verhaal en prachtige graphics.
Unchated: Drake’s Fortune Review, 10 december 2007
De stempel die Nathan Drake kreeg als de mannelijk tegenhanger van Lara Croft doet hem te weinig eer aan. En dan benadruk ik tegelijkertijd natuurlijk het feit dat Uncharted werd vergeleken met Tomb Raider. Ontwikkelaars haten het als hun game wordt vergeleken. Tomb Raider is echter niet de allerminste en deze vergelijking is zeker een compliment te noemen. Desondanks vind ik dat de voortreffelijkheid van Uncharted niet in kaart te brengen is. De parabel met Tomb Raider is natuurlijk snel gemaakt, maar Naughty Dog heeft ziekelijk veel aandacht besteed aan de details die deze game een klasse apart maken. Alleen al de kleine kreuntjes, steuntjes en grapjes die Drake tijdens het spelen maakt zijn geweldig. Een achterlijk detail in de onderzeeboot, dat je al snel te zien krijgt aan begin van de game, gaf mij een eersteklas boner. Een onderzeeboot op een afgrond midden in de jungle deed mij weinig, maar het feit dat Nate zich vastpakt aan de deurpost als hij een vertrek van de boot inloopt, was genoeg om mij te doen steigeren. Dat is wat Naughty Dog als de beste kan: het gebruiken van de omgeving.
Naast alle geile details krijgen we ook vingerlikkend mooie levels te zien. De graphics zijn van hoge kwaliteit en ik vind het altijd een pluspunt als de levels vol met troep liggen. Daarmee bedoel ik dat de levels niet zo steriel zijn, het is lekker vies en het staat vol met dozen, kratten, auto’s, containers, gewoon lekker veel troep. Dat weegt voor mij mee aan de echtheid van een game, je gelooft dat het een echt dorp is of een echt gebouw waarin gewerkt word. Daarnaast vond ik het een gouden zet dat ze hadden gekozen om de cutscenes niet in volledig CGI te doen. Zo bleef de overgang van film naar game geloofwaardig. Wat ik trouwens totaal niet heb gemist, is een multiplayer. Dat heeft Uncharted helemaal niet nodig en eigenlijk nu nog steeds niet. Uncharted speel ik puur en alleen voor de singleplayer, dat geldt zowel voor het eerste deel als de daaropvolgende delen. Het is een leuke feature, maar voor mij totaal overbodig. Recentelijk hebben we een teaser mogen aanschouwen van het volgende deel uit deze reeks. Ik zit alvast watertandend te wachten op deze hoog geanticipeerde next-gen titel. Zonder twijfel gaat Naughty Dog bij mij wederom zorgen voor een magische erectie.
Dit was ‘m dan dames en heren, de top 10 nieuwe IP’s van de current-gen. Na het eerbetoon aan al deze games heb ik persoonlijk weer erg veel zin om elke titel weer te gaan spelen! Toch kan ik ook niet wachten op de volgende generatie. Laten we deze games in ieder geval niet vergeten als we onze stap in de toekomst zetten. Ze verdienen een plekje op de mantel, een mooi lijstje aan de muur of een speciale ruimte in de vitrinekast. Ze hebben de weg gebaand voor de nieuwe games in hun genre. Ze zijn het pad van gele klinkers naar het land van next-gen en mogen daarom nooit vergeten worden. Welke games ons de komende tijd zullen verbazen, ons misselijk maken of waar we verliefd op gaan worden, kunnen we alleen nog maar over gissen. Gelukkig staat dat tijdperk op onze deur te kloppen en mogen we ons dus al snel in het heerlijke bad van grafische pracht onderdompelen. Wij kunnen er niet meer op wachten, en jullie?
