Ik had in alle eerlijkheid begin dit jaar afscheid genomen van Uncharted. Ik heb deel 4, het slotstuk in het verhaal van Nathan Drake, gekocht op release en het spelen ervan dan steeds voor me uitgeschoven. Afscheid nemen van je helden ligt altijd wat moeilijk en daarom duurde het bijna een jaar om me er toe te brengen dat ook te doen. Het bleek een meeslepende, emotionele ervaring dat culmineerde in een pakkend einde dat een grote strik rond vele jaren van avonturen wist te knopen. Vaarwel Nathan Drake, het ga je goed. Toen het nieuws bekend raakte dat er een op zichzelf staande verhalende uitbreiding voor de game zou gaan verschijnen was mijn reactie dan ook gemengd. Is Uncharted: The Lost Legacy wel nodig na dat krachtige einde die de reeks kreeg? Kan de franchise überhaupt zonder Nathan Drake, Elena en Sully? Tijd voor een review me dunkt.
The Lost Legacy was oorspronkelijk bedoeld als een stukje verhalende DLC voor Uncharted 4 maar barste aldus Naughty Dog gaandeweg zo uit haar voegen dat besloten werd om er een op zichzelf staande game van te maken. Dat ze niet hebben zitten jokken daaromtrent mag wel duidelijk zijn, The Lost Legacy is een weliswaar kortere, goedkopere game maar desalniettemin een game die helemaal op zichzelf staat als ervaring. Dat ze daar bij Naughty Dog niet bepaald geloven in half werk en kleinschalig wordt al snel duidelijk, Lost Legacy is namelijk net zo energiek en spectaculair als je verwacht van een Uncharted-game. Nog sterker is echter dat je geen moment het gevoel krijgt dat Nathan gemist wordt, en dat is misschien het indrukwekkendste aan dit deel. Het toont dat er nog leven zit in Uncharted als franchise na Drake.
Het verhaal pikt de draad op een tijdje na de gebeurtenissen in deel 4. We kruipen in de huid van Chloe Frazer, voormalig kompaan van Nathan Drake en medeschattenjaagster. Chloe bevind zich in India, middenin een burgeroorlog, op zoek naar een artifact genaamd de slagtand van Ganesh. Om haar te helpen op haar uitdagende queeste krijgt Chloe de hulp van niemand minder dan Nadine Ross, voormalig huurlingenleidster. Na de gebeurtenissen in Uncharted 4, waarin het niet al te best afliep voor Nadine, heeft de Zuid-Afrikaanse het huurlingenleven gefrustreerd achterwege gelaten en valt ze wel te vinden voor een schattenjacht.
Wat vooral werkt is de wisselwerking tussen Chloe en Nadine. Chloe is altijd al ietwat van een vrouwelijke Nathan Drake geweest, in de zin dat ze een heerlijk gevoel voor humor heeft en zich wel eens door situaties durft te stuntelen, Nadine van haar kant is dan weer erg serieus en afstandelijk. Dat verschil qua persoonlijkheid clasht uiteraard en zorgt voor knetterende dialogen en lastige situaties. Je hebt hier twee complete tegenpolen die in het begin elkaar nauwelijks kunnen uitstaan maar gaandeweg niet enkel elkaar tolereren maar zelfs naar elkaar toegroeien. Uiteraard is zoiets clichématig, maar de trage naturelle manier waarop Naughty Dog de relatie zich laat ontplooien zorgt voor een regelmatige glimlach tijdens het spelen.
Wat me wel ietwat verbaasde was dat desondanks Chloe geen Nate is, maar een personage met duidelijk andere beweegredenen en gevoelens, ze toch erg gelijkaardig blijkt te spelen. Het concept blijft resoluut onveranderd. Dat betekent dus oude ruïnes beklimmen, de occasionele simpele puzzel oplossen, af en toe halsbrekende toeren uithalen en regelmatig in vuurgevechten belanden. Het schieten blijft nog steeds het meest absurde onderdeel van een Uncharted-game waarin je personage tientallen tegenstanders afmaakt op je weg naar de schat, om in de volgende cutscene weer op charmante wijze grapjes te maken. Tonaal voelt dat gewoon na al die jaren nog steeds raar.
Los daarvan is DE belangrijke vraag echter nog steeds of het leuk is om te spelen en dat is het nog steeds, meer dan ooit zelfs. De omgevingen zijn net als in Uncharted 4 lekker groot, vol objecten om achter en in te schuilen. De AI is dodelijk efficient ook op de hogere moeilijkheidsgraden wat betekent dat je niet het eerste het beste stukje cover kan uitkiezen om daar te gaan kamperen, je krijgt meteen granaten op je kop. De game dwingt je dus in beweging te blijven, verschillende routes te proberen, te flanken.. en dat zorgt dat de combat intens en fris blijft. Een andere leuke feature is het verder verbeterde melee-systeem. Je hebt nu een knopje om te meppen, eentje om te dodgen, eentje om te counteren en eentje om uit een wurggreep te worstelen. Het is wat wennen om onder de knie te krijgen, maar het systeem weet zeker voor wat extra spektakel te zorgen, zeker wanneer Nadine in de buurt is en je even samen kunt werken om een tegenstander te vloeren.
Nou zei ik dus dat The Lost Legacy netjes het beproefde recept van Uncharted volgt, maar in eén instantie wijkt het daar van af, namelijk in The Western Ghats. Dit gebied werd door Naughty Dog bejubeld als het grootste level dat ze ooit ontworpen hebben, en ook dat is geen leugentje. Als je dacht dat het Madagaskar-level in Uncharted al wijds was, dan ga je zeker even slikken wanneer je hier aankomt. Het is een groots gebied vol dingen om te zien en objectieven te behalen en je hebt volledig de vrijheid om de volgorde zelf in te vullen. Dit is Naughty Dog die haast flirt met het idee van een open world Uncharted-game en het is opmerkelijk dat de uurtjes die je in het Ghats-gebied doorbrengt zo naadluis aansluiten met de meer traditionele levels. Het is tekenend voor het werk van een developer die door de jaren heen haar recept steeds verder verfijnd heeft tot iets dat zelfs na tien jaar nog onweerstaanbaar voelt.
Uncharted: The Lost Legacy mag dan hoofdzakelijk meer van hetzelfde zijn, het is geenszins een lichtgewicht. Het levert alle gekende elementen op een door de jaren heen verfijnde wijze af. Los daarvan toont nieuw hoofdpersonage Chloe Frazer en een immens bijna open world level dat er zeker nog een toekomst in Uncharted te vinden is ruim na het pensioen van Nathan Drake. The Lost Legacy is dus wederom een topper voor Naughty Dog’s indrukwekkend portfolio.
