Sinds Quantic Dream met Heavy Rain ons in een campy verhaal rond een seriemoordenaar stortte hebben we onze weg door heel wat digitaal drama geklikt. Via quick time events bepaalden we hoe een opgroeiend meisje omging met de acties van een geest, hoe een man zich openstelde voor een kind midden in een gevaarlijke wereld vol zombies, hoe de boze wolf zich gedroeg tegen sneeuwwitje. Het subgenre van de interactieve film heeft in al haar beperktheid bewezen dat het verder gaat dan die oude dvd’s van vroeger waarbij je met een klik op een knop besliste welke scene moest volgen. David Cage zelf, de man achter Heavy Rain en Beyond two Souls, omschrijft deze games als digitaal drama. Klinkt een tikje pretentieus, maar het houd uiteraard ook steek. Het probleem met de noemer interactieve film is dat het enorm lastig is voor een game om het gevoel van een film te emuleren. Film is van nature een medium dat de kijker als toeschouwer beïnvloed, terwijl je bij een game de rol van participant opneemt. Het zijn twee erg verschillende manieren van beleving die zich niet eenvoudig laten samensmelten.
Telltale kwam er naar mijn gevoel in The Walking Dead nog het beste mee weg, omdat het verhaal dat je daar in beleefde intiem aanvoelde en de beslissingen die je diende te maken tenminste steek hielden. Wanneer je bij de games van Quantic Dream komt wordt het problematischer omdat de verhalen steevast vertakken in verschillende zijsprongen en pulpy wendingen tot op het punt dat je totaal geen inleving meer hebt in het verhaal. In Beyond two Souls schuilt er bijvoorbeeld een mooi emotioneel verhaal over een meisje dat moet opgroeien met een onberekenbare geest als beschermengel maar dat sneeuwt volledig onder omdat de verhaallijn van de hak op de tak springt en er gekkigheid als Navajo afgoden en dergelijke bij moeten gesleurd worden.
Until Dawn is uiteraard schatplichtig aan de games van David Cage, maar heeft één significant verschil ten opzichte van de grote voorbeelden en dat is dat het nooit pretendeert een digitaal drama te willen zijn. Dit is een interactieve film, maar wel ééntje die de tong stevig tegen de wang drukt door zich volledig te wentelen in de sfeer van B-horror. Een groepje stereotype tieners in een verlaten berghut die iets te vieren hebben, een grap die uit de hand loopt en een tragedie die zou moeten verhinderen dat ze daar ooit nog een poot binnen zetten. En toch, een jaar later wordt er terug samen gekomen, op exact dezelfde afgelegen plek. Dient het gezegd dat er al snel op creepy wijze deuren dicht beginnen te slaan en er uiteraard iemand op de proppen komt met een Ouija bord. Hebben die idioten films als Cabin in the Woods of Evil Dead niet gezien?
De makers in elk geval wel want de game speelt eveneens vlotjes leentjebuur en knipoogt tegelijk naar slashers zoals I know what you did last summer en My bloody Valentine, torture porn zoals Saw en meer. Voor fans van het griezelige genre maakt dat een groot deel van de fun uit natuurlijk, het is een sadistisch feest om de vele referenties te spotten en je even in je favoriete horrorfilms te wanen. De game is gelukkig geen parodie op het genre geworden en is stukken beter geschreven dan je initieel zou denken. Personages die in het begin overkomen als domme stukken bordkarton die je maar wat graag het hoekje om wil laten helpen ontplooien zich over de negen uren als personages met emotionele diepgang en gelaagde karakters. De schrijvers omarmen de clichés van harte, maar gebruiken die gelukkig om er eigen dingen mee te doen en laten de boel niet verzanden in een zelfgenoegzame spoof. Dat de game gebruik kan maken van herkenbare acteurs zoals Hayden Panettiere, Peter Stormare en Rami Malek voegt natuurlijk extra geloofwaardigheid toe aan het geheel, maar zelfs acteurs die over the top gaan hebben hun plek in de wereld van Until Dawn. Het is B-horror, het hoort er bij.
Veel verder gespoil over de game zou zonde zijn, net vanwege de aard van de ervaring. Het is een interactieve film en dat betekent dat alles staat of valt met je beleving van het plot. Het is meer Telltale dan Quantic Dream in de zin dat het verhaal en hoe je het beleeft stukken eenvoudiger is dan de complexe sérieux die David Cage hanteert. In het begin lijken je beslissingen niet al te veel uit te maken, je ziet hoogstens eventjes een vlindericoontje opduiken dat aangeeft dat personages je keuze zullen onthouden, maar gaandeweg verandert dat. Een personage die je in het begin tegen de haren hebt ingewreven kan later dan bijvoorbeeld weigeren je cruciale hulp te bieden. Er zijn acht hoofdpersonages die je in tien hoofdstukken onder je controle krijgt in deze waanzinnige nacht, en de kans dat je hen allemaal het leven kan redden is klein, erg klein. Elk personage kan keihard dood en de impact van klein lijkende keuzes kan plotseling “ow crap”-gewijs duidelijk worden. Dat zorgt, samen met het heerlijke script en sfeervolle uitwerking uiteindelijk voor de grootste aantrekkingskracht van dit Until Dawn. Wanneer je de credits bereikt hebt, en op een kaart ziet welke impact je keuzes hadden en hoeveel routes er richting het einde zijn, dan apprecieer je ten volle het web dat de makers geweven hebben. Een web waarin het voor een keertje genieten is om de prooi te zijn.
Een game als Until Dawn is uiteraard beperkt van aard. Je volgt een verhaal dat een lineair pad volgt, maar wel een pad dat jij als speler kan beïnvloeden. Wat mij betreft lukt het de makers van Until Dawn echter stukken beter dan groot voorbeeld Quantic Dream om de grens tussen film en game te laten vervagen, omdat het op enthousiasme wijze speelt met één van de meest geliefde filmgenres zonder te vergeten er een eigen ding mee te doen. Dit maakt van Until Dawn een memorabele ervaring die de beperkingen van de interactieve film overstijgt.
[review pros=”+ Heerlijk horrorsfeertje
+ Audiovisueel erg overtuigend
+ Gemaakte keuzes hebben impact” cons=”- Beperkte her-speelbaarheid” score=81]
