Al 73 jaar kunnen we hier in Nederland zeggen dat we in vrijheid leven. Gelukkig mogen we wel zeggen, want hoewel we het ons misschien niet (altijd) realiseren, is dat absoluut geen vanzelfsprekendheid. Dat is dan ook precies de reden dat we jaarlijks onze vrijheid vieren op de dag dat we in 1945 bevrijd werden van de Duitse bezetting. Hoewel de Tweede Wereldoorlog natuurlijk altijd een vreselijk zwart hoofdstuk in onze geschiedenis zal blijven, is de tijd wel al dusdanig gerijpt dat er veelvuldig gebruik wordt van WO2 als thema in films, series en games. Regelmatig met een goed (of op zijn minst acceptabel) eindproduct tot gevolg, maar er zitten ook flinke misbaksels tussen. Wij zetten op deze dag vijf WO2-games op een rijtje waar we het liefst van bevrijd zouden worden.
Turning Point: Fall of Liberty
Niet echt een typisch voorbeeld van een WO2-game aangezien het speelt in een alternatieve geschiedenis, maar wel een game die perfect laat zien hoe de Tweede Wereldoorlog als thema compleet verpest kan worden. Op zichzelf was het idee van het spel niet eens zo verkeerd: Winston Churchill komt in 1931 om het leven bij een verkeersongeluk en kan zodoende niet een paar jaar later het Verenigd Koninkrijk uit de handen van de Duitsers houden. Interessante verhaallijn die met een goede uitwerking nog wel eens tof uit had kunnen pakken. Echter was dat niet het geval. Zowel verhalend als qua gameplay kwam het spel absoluut niet uit de verf. Fletse, lege omgevingen en een verhaalprogressie die op een negatieve manier vragen opriep. Gemiste kans.
Hour of Victory
Deze game werd uitgebracht op het moment dat WO2-shooters hun hoogtijdagen vierden. Call of Duty was hot and happening, de eerste versies welteverstaan. De consument slikte het allemaal als zoete koek, dus iedereen die ook maar een beetje omzet wilde genereren had een WO2-shooter in de planning staan. Ook de ontwikkelaar van Hour of Victory. Echter was dit niet zomaar een game binnen het genre, maar een gênant slechte Call of Duty-kloon. Aan alles kon je merken dat men wilde dat dit spel op gelijke hoogte met, of misschien wel hogere hoogte dan, Call of Duty zou staan. Vergelijkbaar audiovisueel design, een geforceerd zelfde gevoel van immersie. Alleen werkte het niet. De kwaliteit van Call of Duty werd lang niet gehaald. Op alle mogelijke manieren was Hour of Victory maar een schaduw, of eigenlijk gewoon een slecht aftreksel van de grote concurrent. Slechte graphics, amper aanwezig zijnde AI, stroeve gameplay-mechanics. Typisch voorbeeld van een slaatje proberen te slaan uit een heersende hype.
Raid: World War II
Een modern voorbeeld van het hiervoor genoemde Hour of Victory. Met de release van Call of Duty: WW2 en eerder eigenlijk ook al Battlefield One werd de langgewenste terugkeer naar historische oorlogsvoering eindelijk een feit. Gamers riepen er al jaren om dat ze eigenlijk wel weer genoeg hadden van alle hedendaagse en futuristische shooters en dat het tijd werd om weer eens de geschiedenis in te duiken. Men keek eindelijk weer écht uit naar games met dit thema, en dan worden de marketeers in de gamesindustrie natuurlijk wakker. Snel een game met een WO2-thema uit poepen, maakt niet uit wat de kwaliteit is. Dit spel is afkomstig van een ontwikkelaar die extra content voor Payday 2 ontwikkeld heeft, en toevallig of niet: dit is een coöperatieve WO2-shooter. Kort samengevat: slecht verhaal, slechte AI, generieke en oninteressante personages en dan ook nog eens een slechte afwerking. Misschien wel het meest lachwekkend zijn de tussenfilmpjes, waarin a la Red Alert geacteerd wordt door echte acteurs. Bij laatstgenoemde was het cult, bij dit spel komt het totaal niet over. Positief aan dit negatieve punt: de filmpjes halen je compleet uit de toch al beroerde speelervaring.
World War 2 Combat: Road to Berlin
Je hebt games, zoals het recent uitgekomen God of War, die alles goed doen. Aan de andere kant heb je ook games die letterlijk alles slecht doen. Dit is zo’n voorbeeld. Mogelijk ken je de game niet (meer) aangezien deze uitgekomen is in 2006, en da’s maar goed ook. Het mooiste van dit spel is misschien wel de coverart, die (daar gaan we weer) wel wat weg heeft van de covers van diverse Call of Duty-titels. Verder is ongeveer alles ruk. De algehele gameplay, graphics (alles lijkt van karton), geluid (alle guns klinken hetzelfde), besturing. Zelfs muziek, die bij games als deze toch een grote rol speelt, is zo goed als afwezig. Kwetie van geen budget maar wel willen cashen? Het lijkt erop.
The History Channel: Battle for the Pacific
Het mooie aan dit spel is dat het eigenlijk twee games in één zijn. Eén versie verscheen voor PC en Xbox 360, een andere versie (ook gemaakt door een andere ontwikkelaar) voor PS2 en Wii. Behalve dat het allebei FPS games zijn die zich afspelen tijdens de Tweede Wereldoorlog, zijn het eigenlijk twee compleet verschillende spellen. De een (PS2, Wii) nog slechter dan de ander (PC, 360). Laatstgenoemde is nog redelijk speelbaar maar gewoon niet leuk, de PS2- en Wii-versie is gewoon frustrerend om te doorlopen. Langzaam, lelijk, beroerde cutscenes. De PC- en 360-versie is in slechts twee uur (!!) uit te spelen, op de Wii en PS2 ben je iets langer bezig. Al zou dat ook kunnen komen doordat het spel trager speelt.
