Super Mario Bros. 3 verscheen voor het eerst in 1991. Toen was ik vier, dus dat kan ik me niet meer herinneren. Wat ik nog wel weet is het moment dat ik de game voor het eerst speelde. Wat een fiasco. Nog geen tien stappen in de eerste wereld gezet en ik was al drie keer dood. Nu, ongeveer twintig jaar verder, kreeg ik de kans om hem opnieuw te spelen. Wat een fiasco… Nog geen acht stappen in de eerste wereld gezet en ik was al drie keer dood. Ik ben niets veranderd. Super Mario Bros. 3 ook niet.
Persoonlijk wilde ik Mario dan ook meerdere malen voor de Goomba’s gooien, want hij heeft van tijd tot tijd voor enorme frustratie gezorgd. Tot tranen toe, zo voelde het tenminste, heb ik voor de televisie gezeten als ik weer eens ‘per ongeluk’ de afgrond in sprong. Voor mij is één ding in ieder geval altijd duidelijk geweest. Nou ja twee dingen: één, een groot aantal gamers is sowieso groot fan van Mario en zijn maatjes. Twee, zo niet, dan is er toch iets aan dat kereltje wat er steeds voor zorgt dat je hem een nieuwe kans geeft. Voor mij was deze nieuwe poging Super Mario Bros. 3 voor de 3DS Virtual Console.
Nintendo heeft de keuze gemaakt om de oude vertrouwde NES-variant uit te brengen voor de 3DS. Hij is letterlijk precies hetzelfde, alleen speel je nu op een kleiner scherm. De graphics, het geluid en de werelden zijn niets veranderd. Mario is nog steeds een 8-bit mannetje dat de prinses gaat redden en in de tussentijd alle Koopalings vermorzelt. De game kan dan ook qua looks niet opboksen tegen de ongelofelijk mooie spellen van tegenwoordig. Vooral niet wanneer je je realiseert dat ze zo ver zijn om games in 3D uit te brengen. Overigens kan het ook niet tippen aan de nieuwere spellen wanneer het gaat om geluid. Ook de soundtracks van tegenwoordig zijn namelijk verbijsterend mooi.
Bij mij roept het spel dan ook meteen de vraag op of het nog nodig is om deze ‘verouderde’ games uit te blijven geven. Ach, misschien wel en misschien ook niet. Ik ben zelf iemand die het wel leuk vindt om oudere games keer op keer te spelen. Wanneer je vol enthousiasme in 1990 de game speelde zal het zeker leuk zijn om even terug te keren en de held in tuinbroek te spelen. In een zekere zin denk ik ook niet dat je deze game nu echt moet gaan spelen voor de grafische en muzikale kwaliteiten maar meer om het gevoel van vroeger te herleven of, voor de jongere gamers onder ons, dit nostalgische gevoel te leren kennen.
Qua gameplay is het ook niets veranderd en het leuke daaraan is dat je het originele deel met zijn tweeën kon spelen. Toen zat je beide met een controller in handen naar de televisie te staren. Nu heb je beide een Nintendo 3DS vast en kijk je op een wat kleiner schermpje. Via Download Play kun je samen spelen en hoeft maar één van de twee personen de game aan te schaffen. Hoewel je niet tegelijk kunt spelen, kan het wel een gezellig zijn wanneer je het samen kan spelen. Voor spelers zoals ik, die intens slecht zijn in deze game, is het eerder een frustratie. Wanneer de ander aan de beurt is zie je precies wat er gebeurt op je eigen scherm.
Veel meer kan ik eigenlijk niet over deze game zeggen. Naar mijn idee komt het er echt op neer dat wanneer je besluit deze game te kopen het vooral zal zijn om lekker retro terug te keren naar je jeugd of om een aantal uren met je verstand op nul een leuke game te spelen. Als je een topkwaliteit spel verwacht wat je grafisch weg zal blazen dan is deze game niet iets voor jou. Als je een lekker relaxte game wilt om tussendoor te spelen dan kan je je best vermaken met Super Mario Bros. 3. Ik ga in ieder geval gewoon verder met oefenen om niet in het eerste beste gat te springen maar er overheen.
[review pros=”+ Lekker nostalgisch
+ De multiplayer” cons=”- Niks vernieuwends, nog hetzelfde als vroeger
– Graphics, geluid zijn voor deze tijd niks speciaals” score=40]
