Mijn twee kleine zoontjes hebben een Playstation 3, een Xbox 360, een Nintendo DS en 3DS, een PSP, een iPad, een Samsung tablet, een laptop, een desktop, een iPhone en een Samsung Galaxy tot hun beschikking. Ik had vroeger een Commodore 64 en een GameBoy, en dat was het. Feitelijk mag je dit niet meer zo vergelijken, net als het omrekenen van de euro naar de gulden, dat is not-done tegenwoordig. En dat weet ik ook wel, maar toch vind ik het soms van de zotte hoeveel er voor lief word genomen. Want mijn jongens vinden het ook gewoon normaal dat dit allemaal beschikbaar is.
Ik probeer daar wel een bepaalde mate van gebruik in bij te houden. Eén dag in het weekend vind ik veel dingen goed en mogen ze lekker televisie kijken en op de iPad spelen. Maar andere dagen vind ik buiten spelen, puzzelen en kleuren of knutselen betere bezigheden. Ik denk namelijk dat het effect heeft op hun creativiteit op een latere leeftijd. En ik vind lichamelijke beweging ook erg belangrijk voor die kleine kinderen. Alleen maar op de bank zitten en de dvd van Cars kijken of spelletjes op de tablet doen is niet echt een actieve bezigheid. Wel denk ik dat het goed is voor hun geheugen. Er worden tegenwoordig goede en leuke games ontwikkeld die zich richten op educatie en geheugentrainingen. Een simpel spelletje als memory is al bevorderlijk voor hun kleine domme breintjes. Domme breintjes ja, want kinderen zijn eigenlijk gewoon dom. Het zijn kleine dronken mensjes. Kijk maar eens goed hoe ze zich gedragen; altijd gillen, alles is nee, ze kotsen alles onder en poepen in hun broek. En ze doen altijd stomme dingen zoals het eten van viltstiften of klei, tekenen op muren, gooien met bestek of borden en ze maken alles stuk. Echt alles.
Voor ons volwassenen is het spelen van games niets meer dan een tijdverdrijf. Het leert ons zo goed als niets en het succes is meer te wijten aan hoe goed onze oog- handcoördinatie is, niet of je hoog geschoold bent of een uitgebreide kennis hebt van een bepaalde wetenschap. Ja, het is leuk om te weten welke spelers er dit seizoen bij welke club onder contract staan, wanneer je FIFA aan het spelen bent. Of welk wapen de minste terugslag geeft bij het afvuren van een salvo schoten. Daar leren we wel iets van, maar het zijn feitelijk onzinnige dingen. Niet iets dat van toegevoegde waarde is op onze dagelijkse bezigheden, tenzij je in het leger zit of talentenscout bent. En eerlijk gezegd heb ik daar ook wel vrede mee want ik wil helemaal niet meer bijgeschoold worden als ik een game aan het spelen ben. Ik heb daar helemaal geen tijd voor en geen zin in. Het is voor mij puur bedoeld als ontspanning en een manier waarop ik mijn stress even kwijt kan. En tegelijkertijd stress krijg als het niet gaat zoals ik daarvoor had bedacht, maar dat terzijde.
Waarom we het dan voor onze kinderen wel zo belangrijk vinden is eigenlijk erg logisch. Zij zitten nog aan het begin van hun leercurve. Hun domme hoofdjes zijn nog leeg en kunnen lekker gevuld worden met kennis en wetenschap. Ik kan bij mijn jongens echt zien dat ze nog redelijk blanco zijn. Hun hersenen absorberen alles als een spons. Wat ze de ene dag doen, kunnen ze de volgende dag bij wijze van spreken al aan elkaar uitleggen. Dat uit zich in verhaaltjes of liedjes welke ze mee kunnen praten en zingen, maar ook het vinden van een app op de derde pagina van de iPad en het aanklikken van het spelletje wat ze dan willen doen. Ja, het swipen en het bekijken van bijvoorbeeld foto’s is letterlijk kinderspel voor ze geworden. Nog even en dan krijg ik een uitnodiging op Facebook om vrienden te worden met mijn eigen zoons, zonder dat ik daarbij zelf iets erover heb uitgelegd. Ik zie de profielfoto al voor me: springend op een onder de stoepkrijt gekleurde bank, omringd met Woezel en Pip knuffels en waar ik op de voorgrond kan zien dat er een voetbal onderweg is naar de salontafel waar twee volle drinkbekers op staan waar zesentwintig rietjes in zijn gestopt.
Ondanks dat ze na twee keer spelen precies weten hoe een iPad werkt, hebben ze om onverklaarbare wijze wel duizend keer nodig om de meest normale zaken uit het dagelijkse leven zoals eten, slapen, poepen en zelfs lopen onder de knie te krijgen. Ik ben momenteel de grootste afnemer van pleisters bij de plaatselijke Kruidvat. Ja, kinderen zijn dom. Maar ik hou enorm veel van mijn twee kleine jongens. Ze zijn mijn hele wereld. En, alleen ik mag zeggen dat ze dom zijn. Mijn kinderen zijn namelijk de uitzondering op de regel want ik heb de slimste tweeling van het universum. Dat vindt elke ouder. En dat heet onvoorwaardelijke liefde.
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
