Een jaar geleden verscheen Crash Bandicoot: N.Sane Trilogy voor de PlayStation 4. De game bracht de drie originele Crash-games naar een nieuw tijdperk. Met ongewijzigde gameplay maar met sterk verbeterde graphics zagen we waarom we al die jaren geleden op Sony’s eerste console vielen voor de Bandicoot. Nu de game ook verschenen is op de overige platformen kon ik er eindelijk mee aan de slag. Tijdens het spelen van Crash Bandicoot op mijn Xbox One X bedacht ik me hoe belangrijk deze game is.
Nee, ik ga geen uitgebreide review geven van deze game. Die hebben we al door Eefje laten schrijven, een jaar geleden, welke hier te lezen is. Nee, ik wil een persoonlijker stuk brengen, een stuk dat dichter bij mij ligt. Want Crash Bandicoot was een game die belangrijk voor me was. Natuurlijk, het was een simpel ogende platformer met een personage dat als icoon beschouwd werd voor de PlayStation. Maar een status van een Mario kreeg Crash nooit. En hoewel de PlayStation en Crash met elkaar verbonden waren, waren er in die tijd gewoon te veel ‘personage platformers’ om echt diepe indruk te maken. We hadden Gex, Croc, Spyro, Rayman, Klonoa, Tombi, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen probeerde een personage te creëren in haar platformgames dat boven de games uit moest groeien. Iets wat Sonic en Mario eerder al deden. Echter, het lukte in de meeste gevallen niet. Spyro en Crash waren degenen die wél bleven hangen.
Maar, dat interesseerde me toen niet. Het is dan wel toevallig dat dit juist de twee zijn die speciaal waren voor me. Niet omdat de games nu bijzonder goed waren, er sterke verhalen verteld werden, of wat dan ook. Nee, wanneer ik terugdenk aan mijn oude PlayStation en Crash Bandicoot, denk ik aan de pure fun die ik heb mogen beleven met die game. En niet omdat ik de games met een vinger in de neus van voor naar achter kon spelen, maar doordat ik de games keer op keer speelde met mijn jongere zusje. Gamen deden we niet vaak samen. Op de Sega Megadrive wilden we nog wel eens aan de slag gaan met Bubsy de Bobcat (weer zo’n platformer met een held in de titel), maar veel verder dan dat kwamen we niet. Crash veranderde dat.
Daar zaten we dan, met die grijze DualShock-controller in de hand, turend naar die gigantisch kleine maar loeizware tv waar het avontuur van Crash zich voltrok. We wisten elkaar uit te dagen om door te gaan. Ik, tien jaar oud, wist levels te halen die mijn zusje, zeven jaar oud, niet wist te halen. En andersom. Wanneer je stierf in de game ging de controller naar de andere persoon. Ook wanneer je een level wist te halen. Het was coöperatieve multiplayer voordat coöperatieve multiplayer bestond op de PlayStation. Zo speelden we Crash Bandicoot van voor tot achter uit. Elk geheim werd gevonden, elk bonuslevel werd geopend. We genoten, en wisten dit door te zetten met Crash Bandicoot 2 en 3. Jarenlang hebben we genoten van Crash, wat zich doorzette in Crash Team Racing. Maar daarna, daarna veranderde alles.
Ten tijde van mijn PlayStation 2 verloor mijn zusje de interesse een beetje in die gekke videogames. Het meisje werd een jonge meid en kreeg uiteraard een hele andere blik op het leven. Doordat ons leven op slag wist te veranderen door gebeurtenissen, hebben we nooit meer echt met elkaar zitten gamen. We hebben nooit meer samen een game gespeeld. Niet op een PlayStation, niet op een Xbox. Zelfs niet nu in de tijd waarin je makkelijk simpele spelletjes tegen elkaar kan spelen via je telefoon. Niets van dat alles.
Tot Crash Bandicoot: N.Sane Trilogy verscheen voor de Xbox One.
De gameplay van de game, die exact hetzelfde is als al die jaren geleden, is terug. De gameplay waar we zo verliefd op waren vroeger is weer hier, zoals we hem het liefste hebben. En hoewel het spelen van de trilogie op een huidig platform vooral laat zien hoe dit genre zich sindsdien heeft ontwikkeld, is het onmogelijk om de nostalgische gevoelens uit te schakelen. Het eerste wat ik dan ook deed nadat de game aanging op mijn Xbox, was het inschakelen van mijn inmiddels 29-jarige zus. ‘Kijk, ken je ‘em nog?’ En ineens hadden we het over die momenten van vroeger. Hoe tijdens het spelen nog steeds de geheimen op dezelfde plekken zaten zoals vroeger en we ze nog steeds wisten te zitten. Omdat we al die uren in die game hebben gestoken. Het bracht al die fijne momenten van vroeger terug.
En dat is precies wat deze N.Sane Trilogy doet. Want voor wie is deze game? De huidige gamer die de games nooit gespeeld heeft omdat ‘ie nog niet geboren was zal misschien niet begrijpen waarom we zo blij zijn met deze titel. De titel moet het vooral hebben van de nostalgie. En daar werkt ‘ie. Precies daar weet de game mij weer te raken. En jawel, de eerste gamesessie met mijn zusje zit er aan te komen. Binnenkort gaan we samen die game weer induiken, precies zoals in 1996.
