Wie al langer op GameParty ronddwaalt, weet dat ik een grote liefde heb voor Halo. De serie, afkomstig van ontwikkelaar Bungie, liet me ooit de overstap maken van de PlayStation 2 naar de Xbox. En sindsdien heb ik eigenlijk nooit meer teruggekeken naar de consoles van Sony. Halo liet mijn gamershart kloppen. Toen Bungie besloot te kappen met de franchise en zich te richten op Destiny ging datzelfde hart in overdrive. Alles wat ik tof vond op een nog grotere schaal? Geef het me!
En dus kocht ik Destiny, die hele dure versie, omdat ik alles van de game wilde hebben. Ja, ik heb zo’n speelgoed Ghost op m’n kamer liggen die zegt dat ik een broek aan moet doen op het moment dat ik voorbij loop. Ja, ik kreeg meteen de eerste twee DLC-pakketten erbij. Ja, ik was midden in de hype te vinden. Bungie had me sinds Halo zo’n ongelooflijk goede tijd gegeven op mijn trouwe Xbox, dit moest wel hun ultieme game worden. De beta van Destiny speelde ik bij collega Harmen op zijn PlayStation 4, op de Gamescom bezocht ik Bungie meerdere malen voor gameplay en interviews en wekenlang verslond ik alles op het web wat met Destiny te maken had. Ik kon niet wachten tot de game verscheen.
En toen verscheen die game dus. En een maand lang genoot ik van de game. Helaas kwam ik er snel achter dat de verhalende missies me helemaal niets deden, maar samen met een goede vriend wist ik elke avond lekker te knallen. Ik noem de verhalende missies, maar als ik nu terug denk aan Destiny, kan ik je amper iets van dat verhaal vertellen. Het was zo inwisselbaar. En dat vond ik jammer. Bungie was in mijn ogen niet alleen een ontwikkelaar die ongekende shooters kon creëren, maar mij juist zo wist te grijpen door het verhaal dat de game wilde vertellen. Het verhaal rondom Halo is zo diep, zo groots, zo allesomvattend. Het is dat verhaal dat me nu nog steeds aan Halo laat plakken, zelfs nadat Halo 5: Guardians me diep teleur wist te stellen. Maar dat originele verhaal van Bungie, in Halo 1, 2, 3, ODST en Reach… het was fantastisch! In Destiny… not so much.
En ergens ging het fout. Na een kleine maand spelen, met steeds dezelfde content, was ik klaar met Destiny. De game wist me niet vast te houden. De interesse was ineens compleet verdwenen. De multiplayer was tof, maar ik startte liever een andere game op (ik zat nog steeds hard in Halo 4 op dat moment). De raids heb ik niet eens meer gedaan. Het levelen was niet leuk. Het verzamelen van loot vond ik beter in andere games (Diablo III), en nog steeds, dat verhaal, het bleef wringen. Nee, de liefde voor Destiny ging sneller weg dan een slak onder een zoutvaatje. Mijn hart brak een beetje, ik had beter gewild. Nee, ik wist dat Bungie beter kon. Dat hadden ze bewezen met Halo. En sindsdien heb ik de game ook niet meer aangeraakt. Ik heb Destiny van mijn harde schijf verwijderd, de twee DLC-pakketten die ik bij de game kreeg heb ik nooit gedownload. De liefde was voorbij. Ik vond het jammer, maar het was zo. Ik heb vernomen van collega’s dat Destiny inmiddels, na de nodige uitbreidingen, flink verbeterd is, maar nergens in mij voelde ik de noodzaak om terug te keren.
Tot vorige week.
Bungie onthulde Destiny 2 op een grootse manier. Met een persconferentie. Zoals we gewend zijn van de E3, alleen dit keer exclusief rondom één game. En dan heb je ballen. Als je een uur lang gebruikt, pers invliegt en alles live gaat streamen, dan moet je wat te vertellen hebben. De gameplay oogde tof, maar dat deed het bij Destiny 1 ook. Maar het was het verhaal van Bungie eromheen. Dit keer gaat er meer op de community gelet worden. Dit keer zijn er meer manieren om te spelen, ook als je niet in een clan zit. Maar belangrijker; het verhaal is veel duidelijker aanwezig. In de kleine demo waar de presentatie mee begon zag ik gameplay, aangevuld door filmpjes, met nog meer gameplay en nog meer filmpjes! En in de gameplay ging het verhaal gewoon door. Even zag ik het Bungie van Halo 3 terug. Even zag ik het Bungie waar ik ooit zo verliefd op werd.
Natuurlijk is er meer voor nodig om mij weer om te krijgen. Natuurlijk zit ik nog niet in de hypetrain zoals dat het geval bij de eerste Destiny was. Maar het kwam heel erg naar voren dat Bungie duidelijk weet waar ze mee bezig zijn. En belangrijker, ze luisteren naar de feedback. Ze weten dat het verhaal in het eerste deel niet goed was, iets wat ze nu duidelijk recht willen zetten. Ze weten dat er te weinig content was bij launch, ook iets wat nu anders moet zijn. Ze weten dat ook de niet die-hard spelers eens een raid willen doen. Ook daar is een oplossing voor. Wanneer een ontwikkelaar zo naar de feedback luistert en implementeert in een game, dan openen mijn ogen weer. Ik kan Destiny niet vergeten, maar Destiny 2 zou wel eens de game kunnen gaan worden waarvan ik hoopte dat het origineel het zou zijn.
Was het allemaal fantastisch en perfect? Nee. Wederom vind ik het bijzonder jammer dat het woord Xbox niet gevallen is. Uiteraard begrijpelijk, Sony is een partner in de game, maar wanneer de PlayStation en de PC genoemd worden, mag het woord Xbox ook wel even vallen. Helemaal wanneer we kijken naar de geschiedenis van Bungie. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat de Xbox-community soms een jaar moest wachten op een update die al wel live was op de Playstation in de eerste Destiny, iets wat gewoon niet moet kunnen. Tijdelijke content in een game, oké, maar een jaar? Nee. Ik blijf het verschrikkelijk vinden. Alsof de Xbox-gamer minder interessant is, terwijl die net zoveel voor de game betalen. Is er ondersteuning voor de Scorpio, nu we weten dat de PlayStation 4 Pro ondersteunt gaat worden? Maar goed, dat is een hele andere discussie die ik een andere keer met je wil gaan voeren. Ik ben blij met Destiny 2, het feit dat Blizzard met Battle.net ondersteuning gaat bieden, dat er een verhaal aanwezig gaat zijn en dat de game veel diverser gaat worden. Zoals ik al zei, ik zit nog niet in de hypetrain, maar ik sta wel met een ticket in mijn handen op het perron…
