Mijn relaties met indies was altijd een beetje moeizaam. En als ik daar een schuldige voor moet aanwijzen, dan is het de PlayStation Plus-service. Die service met haar shitload aan indie-titels heeft er voor gezorgd dat ik deze titels niet echt meer ben gaan waarderen. Misschien klinkt dat een beetje zuur en verwend, maar ik ben toch bang dat dat het geval voor mij is. Hoewel, maak van die is maar een was. Want de laatste tijd ben ik indies toch wel wat meer gaan waarderen. Een aantal goede titels op rij en de Nintendo Switch hebben daar voor gezorgd. Misschien niet de meest logische uitleg, dus laat ik daar nog maar eens verder op in gaan!
Maar laten we eerst even eerlijk zijn en toch een beetje haten op de indie-titels. Als je wel eens een line-up van een maand PlayStation Plus hebt gezien zal je vaak niet verbaasd zijn over een of twee titels die er die maand in zeitten. Deze titels zijn namelijk vaak een indie-platformer. En die platformer heeft vaak ook nog een bijzondere grafische stijl. Lees: vaak een simple 8-bit of 16-bit stijl, waardoor de ontwikkelaar een beetje geld in de zak houdt omdat er bespaart wordt op een dure engine. Tel daar een verschrikkelijk nare moeilijkheidsgraad bij op en je hebt wel een beetje het beeld van de standaard PlayStation Plus-indie. Nu overdrijf ik misschien een klein beetje door te zeggen dat een heel groot gedeelte van de PlayStation Plus-games deze formule volgt. Maar duidelijk mag zijn dat de indie-ontwikkelaars wel wat creativiteit kunnen gebruiken.
Dit enorme aanbod aan indie-platformers zorgt er bij mij ook voor dat ik vaak niet eens meer de moeite neem om zo’n titel te spelen. Dat heeft weer tot gevolg dat ik bepaalde toppers over het hoofd ga zien. Speedrunners is zo’n titel die ik laatst volledig over het hoofd had gezien. Deze game was gratis bij Xbox Live Gold (Kijk, daar gaat het vooroordeel van PlayStation Plus al), en had platform-gameplay in een 8-bit sausje. Dom genoeg voegde ik de game dan ook niet eens toe aan mijn download-lijst. Op die manier had ik de game later nog eens kunnen downloaden. Ik speelde SpeedRunners dus bij een vriend en wat bleek? Die game was ontzettend verslavend en tof! In SpeedRunners moet je namelijk je vrienden te snel af zijn in snelle platform-actie. Hiervoor kun je onder meer power-ups gebruiken om elkaar af te laten gaan. Het is echt lang geleden dat ik zo ontzettend veel plezier heb gehad met een multiplayer-game. Maar doordat ik (een beetje koppig) SpeedRunners iets te snel beoordeelde, kan ik nu niet gratis genieten.
Verslavende multiplayer-actie weet mij in ieder geval echt te overtuigen als het gaat om indie-titels. Zo noem ik ook nog Lovers in a Dangerous Spacetime. Deze game was dit jaar zowel gratis bij Games with Gold en PlayStation Plus. Opnieuw lijkt het er hier om te gaan dat je hierin moet platformen in een abstracte omgeving. Dit doe je echter door goed samen te werken met vrienden. Ik speelde dit samen met een vriend online en was compleet verslaafd. In dat zelfde rijtje van toffe multiplayer-titels kan natuurlijk ook de naam van Rocket League niet ontbreken. In beginsel is dit ook vrij simpele gameplay: maar man wat is het verslavend! Dat zou in mijn ogen dan ook een goede vervanger zijn van die platformers: multiplayer-games! Dan moet het overigens wel een game van goede kwaliteit zijn. Zo kregen PlayStation Plus-bezitters laatst Drawn to Death voor hun kiezen. En dat was op z’n zachtst gezegd nou niet echt een goede titel.
Dan nog even aandacht voor die fantastische Nintendo Switch. Als je GameParty een beetje volgt weet je dat ik even sceptisch was over de Nintendo Switch, maar dat ik inmiddels echt compleet verliefd op het apparaat ben geworden. En ik ben ook echt verliefd worden op de indies die op de Nintendo Switch te spelen zijn. En dan kan me het eigenlijk ook niet echt schelen dat die games ook gewoon op mijn PlayStation 4 en de Xbox One te spelen zijn. Ik wil namelijk zo veel mogelijk games op mijn Switch spelen. Neem nou bijvoorbeeld Overcooked en Stardew Valley. Twee indie-titels die op een hoop platformen te spelen zijn. Twee games die ook behoorlijke goede kritieken krijgen van de pers. Deze twee titels had ik al lang een keer op een andere console kunnen kopen. Dat heb ik echter nog niet gedaan. Ik wacht namelijk nog op het moment dat ze (en dat moet ergens deze zomer zijn) voor de Nintendo Switch verschijnen. Dat noem ik dan maar de magie van Nintendo.
Als ik de afgelopen maanden een les heb geleerd, is het dat ik niet zo kritisch moet zijn op indies. Oké, ik blijf er bij dat er soms een hoop ongeïnspireerde troep tussen zit. Maar als je goed kijkt, zul je zien dat er echt ook een hele boel toffe titels tussen zitten. Titels die ontzettend leuk zijn om samen met vrienden op de bank te spelen voornamelijk. Al die moeilijke gameplay van indies is in mijn ogen dan helemaal niet nodig. Hou het simpel, maar hou het ook verslavend!
