Terwijl de hele wereld zat te wachten op Warcraft 4 was Blizzard in het grootste geheim bezig met de opvolger op Warcraft III. Echter, dit keer was het geen RTS waar Blizzard de toekomst in zag. Nee, de ontwikkelaar keerde naar een genre wat minder populair was en geplaagd werd door de kennis van maandelijkse betalingen. Het was aan Blizzard om dit genre voor altijd op de kaart te zetten.
Een tijd voor World of Warcraft is haast niet meer voor te stellen. Het lijkt alsof de game er altijd is geweest. De MMORPG is inmiddels al actief sinds november 2004. Een tijd waarin het genre gedomineerd werd titels als Everquest en Star Wars Galaxies (ook al liep die laatste redelijk op zijn einde). Het was een genre waar veel mensen vandaan bleven, het was voor een specifieke groep gamers. Het maandelijks betalen voor een game was voor velen not done, de tijd die je in zo’n game moest stoppen was voor velen belachelijk. Het is daarom des te indrukwekkend wat Blizzard met World of Warcraft heeft gedaan. De game bracht het genre niet alleen naar een compleet nieuwe groep mensen, de game zorgde voor een blauwdruk voor het complete genre en elke nieuwe MMORPG wordt tot op de dag van vandaag met ‘WoW’ vergeleken.
Thrall, de leider van de Horde, leeft in het land Durotar alwaar hij The Forsaken vraagt zich aan te sluiten bij de zijn ras, de Taurens en de Trolls. Op een andere plek sluiten de Dwarves, Gnomes en Night Elves zich aan bij de mensen om The Alliance opnieuw te vormen. Er is vrede in Azeroth, om deze vrede te bewaren zijn er vijf Dragon Aspects (zie ze als leiders) aangewezen. Alexstrasza, leider van de Red Dragonflight, Ysera, leider van de Green Dragonflight, Nozdormu, leider van de Bronze Dragonflight en Malygos, leider van de Blue Dragonflight. Als laatste is er Neltharion (die we beter kennen als Deathwing) als leider van de Black Dragonflight. Bij hem steeg de macht naar zijn hoofd; hij zag de wereld liever onder de complete leiding van zijn Black Dragonflight. Zijn plan om de helft van de krachten van de andere leiders te stelen en in een Demon Soul te sluiten liep fout af en hij raakte gewond. Zijn borstkas scheurde open en hij dook onder in Deepholm. Zijn zoon, Nefarian, besloot daarop om samen met zuslief Onyxia dan maar zelf de wereld te onderwerpen. Het gevaar loerde weer voor Azeroth…
Het was een simpele maar doeltreffende manier om miljoenen spelers op pad te sturen om Azeroth te beschermen. Voordat het zover was stond de speler eerst voor een allesbepalende keuze. Strijd je voor The Alliance of vecht je voor The Horde? Ga je door het leven als een Orc of een Elf? Een mens of een Troll? Een Tauren of een Dwarf? Kies je de rol van de Hunter of word je een Paladin? Zie jij jezelf meer als een Mage of een Warlock? En hoe ziet jouw personage er uit? Behoorlijk wat keuzes die de rest van je spel gingen bepalen. Elk ras speelt anders, elke klasse brengt een andere speelstijl met zich mee. Ga je allianties aan met de mensen uit Stormwind of ga je op bezoek bij Thrall?
Voor velen die World of Warcraft hebben gespeeld zal het verhaal echter een bijzaak zijn. Misschien hebben ze er weinig van meegekregen. Het verhaal ontvouwt zich spelenderwijs namelijk door de duizenden queesten die je deed. Echter, wilde je het verhaal tot je nemen, dan moest je de teksten en ‘lore’ in de quest wel lezen. Velen (waaronder ik) kijken naar wat er moest gebeuren en gingen op jacht. Hoewel dit ook een efficiënte manier van het spelen van een MMO is, mis je veel. Heel veel. Blizzard staat er om bekend om belachelijk veel achtergrondverhalen uit te werken om de wereld diepte te geven. Azeroth was niet zomaar een digitaal continent, Azeroth was een plek met een geschiedenis.
World of Warcraft wist mensen die niets met MMO’s hadden naar zich toe te trekken en wanneer deze de magische level zestig hadden bereikt, werd de drang naar meer ‘WoW’ groter. In 2007 kwam Blizzard dan ook met The Burning Crusade, de eerste officiële uitbreiding voor het originele spel. Het origineel, nu Vanilla WoW genoemd, werd voorzien van een geheel nieuw continent alwaar spelers naar level zeventig konden grinden. Wilde je nieuwe personages starten? Dan voegde de uitbreiding de Draenei en Blood Elves toe als speelbare rassen. Het was daar dat je Outland voor het eerst kon betreden.
Een groot leger demonen, The Burning Legion, werd de nieuwe vijand. The Doom Lord Kazzak opende The Dark Portal richting Outland, waardoor Azeroth overlopen werd door de nieuwe dreiging. Expedities van The Alliance, alsook The Horde, werden door The Dark Portal gestuurd om het gevecht te beslechten aan de andere kant van het portaal, ver van Azeroth vandaan. Aan de andere kant werden helden uit het verleden opnieuw gevonden en nieuwe plannen gesmeed. Het gevecht tussen beide kanten liep steeds verder uit de hand, met het dreigende Burning Legion op de achtergrond. Illidian Stormrage kwam ook ten tonele om de ultieme ‘bad guy’ van de uitbreiding te zijn. Grootste toevoeging waar spelers echter tot op de dag van vandaag de vruchten van plukken? De toevoeging van vliegende mounts! Waar je eerder gebonden was aan de grond kon je nu ook het luchtruim verkennen.
https://www.youtube.com/watch?v=BCr7y4SLhck
Een jaar later kreeg WoW de in mijn ogen beste uitbreiding tot op heden: Wrath of the Lich King. Blizzard liet spelers opnieuw kennis maken met Arthas, de protagonist uit Warcraft III en maakte zijn afdaling richting de Lich King persoonlijker dan in Warcraft III: The Frozen Throne. Het werken naar level tachtig werd in Norhrend gedaan, een compleet nieuw continent, vaak gehuld in sneeuw en kou. De Death Knights deden hun intrede als speelbaar personage. Echter, wat nieuw was, was dat dit personage begon op level 55! De gehele uitbreiding draaide om de kou die Arthas de wereld in bracht en zijn uiteindelijke lot; het worden van de Lich King. De dreiging was constant aanwezig tijdens het uitspelen van je queesten. De Lich King verscheen te pas en te onpas, om je er aan te herinneren dat de ultieme strijd nog altijd plaats moest gaan vinden. Na het verslaan van The Lich King in één van de beste raids die de game rijk is, dacht je het ultieme te hebben gedaan. Je level tachtig personage was sterk, bruut en klaar voor alles. Een wereldschokkende uitdaging moest echter nog plaats gaan vinden…
